Wespazjan KochowskiPsalmodia polskaPsalm XXXIII

Psalm 12[2]

Dzięka za dolegliwości ojcowskiego nawiedzenia

Dokądże, Panie, zapomnisz mię na końcu i czemu odwracacz oblicze Twoje od ciebie, już już ginącego.

Ratunek Twój, kiedy najpotrzebniejszy, odszedł mię; a moc ukrzepiająca[3] Twoja tak się ze mną obchodzi, jak gdy w ciężkim głodzie matka dziecko porzuci.

Acz[4] ci ja tak opuszczony uważam w duszy mojej sądy Twe sprawiedliwe[5], i na nikogo, tylko na porywczy pochop[6] mój do złego narzekam.

Czegom[7] sam chciał, to mam; a jakom robił, taka mię też i kara za grzechy potyka.

Młodość, Uroda, GrzechBo gdy rozmyślam przeszłe dni młodości mojej, przypominam, że tam Choroba, Bóg, Karawłosów piększenie nie mogło być bez obrazy bożej i zgorszenia bliźniego.

Za to teraz zrosły się w kupę jako strąki bobu rozkwitłego, a nierozplecione kędziory uczyniły ze mnie Nazarejczyka.

I stąd mniemam czasem, żem zasiągnął od Samsona stroju albo żem tym znakiem na sędźtwo[8] ludu jest bożego naznaczony.

Jakoż widzę, że chociem od tego proroka laty daleki; do własności jednak włosów jego i moje wielką mają relacją[9].

Bo jako w tamtych skryta moc taiła się ludzką niezmożona; tak i w moich uznawam niewypowiedzianej choroby ostrość, której żadne nie pomoże lekarstwo.

I tak nie tylko podniósł róg nieprzyjaciel na głowie mojej; ale też i wewnątrz różnemi dolegliwościami ścisnął mi serce.

Rzadka choroba, żeby mi nią nie dokuczył; i szczęśliwa część ciała, która by wolna była od uprzykrzonej afekcji[10].

Temi paroksyzmami pomięszana głowa nie dosyć czyni funkcji swojej; a co godzina alteracją[11] pomięszany rozum prawie odchodzi od siebie.

Wierzę, jeżeli czemem zgrzeszył[12], to mi się w karę grzechu obraca; o jakoż słusznie z kołtonem rzekę: sprawiedliwyś Panie, gdy sądzisz, a dobrotliwy, gdy karzesz.

Jużże[13] tedy siecz, pal i według upodobania Twego dotykaj, o Najwyższy; jeno ukarawszy docześnie, racz przepuścić na wieki. Oświeć oczy moje, abym kiedy nie zasnął w śmierci i żeby nie rzekł trapiący mię nieprzyjaciel: przemogłem.

A ja i w najostrzejszych boleściach śpiewać Ci i wielbić imię Twe święte będę, ufając, że w tem nawiedzeniu ręki Twej, choć się zachwieję, podźwigniesz upadłego. I tak rozraduje się duch mój w Zbawicielu swoim; a ja wyznawać będę Panu, że który mię nawiedził bólem, ten mi dodał i cierpliwości.

Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi świętemu etc[14].