Andrzej TrzebińskiWyprzedaż jesieni

Czerwone i zielone wnętrza wózków ulicznych pachnące surowo krzykiem handlarzy…

— — zieleń jabłek pod pręgami schylonych kupujących, jakby pod gałęziami…

— — czerwone piramidy pomidorów…

Oto o krok: —

rozpoczyna się przepyszna i bajeczna wyprzedaż jesieni: targ jarzyn.

GłódPrzemawiają podsycane przez wiatr ogniste języki marchwi —

Przemawiają, objawiają prawdę głodu…

W Karpatach kapusty i dyń przekupki, baletnice charakterystyczne, pieszczą, uczą spokoju szalki wag…

Słońce przybywa — Pszczoła wśród koprów, pszczoła wśród koprów i wiązka kminku w śmiechu…

Czekam na podmuch wiatru, na gruszek w cętkach woń.

Ile dyń… ile dyń… ile dyń…

O, jak głośno dzwoni powietrze poranne i monety ze srebra —!

Powietrze jest także srebrne i okrągłe. Tylko pszczoła w chmurach kopru, jak miedziak…

Dialekty przekupek są proste i tajemnicze.

— — antonówki, buraki…

— — i zgasłe, sczerniałe słońca słoneczników…

Tajemniczy dialekt targu. Depresje i góry cen. Ile — ?

— — ile — ?

— — ile — ?

A jeżeli z przetrząśniętych kieszeni monetę potrzebną wyjmę, jeżeli zapłacę i kupię — ?

Gałąź topoli ulicznej syczy śmiechem, który przetrwa do wieczności!

Głód, ŚwiętyNie trzeba być świętym, by mieć wizje… aby słyszeć języki marchwi…

— trzeba być głodnym od wczoraj — !

— — Więc jeszcze raz baletnico z tysiąca i jednej spódnic —: ile —?

Oh, bo zaciska mi się dłoń zwarciej niż pięść kalafiora.

Oto o krok — —

Kradzieżulegnę pokusie smaku i woni, i jak pszczoła — —

Nie — jak człowiek ukradnę garść fasoli i drugą garść — przez pomyłkę — nasion nasturcji…

— — i pognam perspektywami ulic czerwonych i zielonych i surowych z rozjątrzonym coraz bardziej głodem, i z pięściami zaciśniętymi kurczowo wokół łupu — —

— — z pięściami zakwitłymi naraz:

— — w nasturcji i fasoli pęki…

Ten widok cudu oczyści mi sumienie z tej jaskrawej kradzieży…

— — i umrę niewinniejszy o grzech…

— — i głodny…