Krzysztof Kamil Baczyński
Ballada zimowa
Chmura z miedzi uderza,
blaskiem bije w puklerzach,
jeśli puklerz — to oczy z ołowiu.
W...
ZBIÓRKA KRYZYSOWA
Potrzebujemy 125 tys. zł do końca 2024 roku, żeby móc dalej funkcjonować. Dlaczego?
wiersze okresu współczesności
Krzysztof Kamil Baczyński
Ciel brouillé
O, kobieto cudowna, zwodna auro ciepła!
Czy kocham także śnieg twój i szron w bieli...
Krzysztof Kamil Baczyński
Cień z obozu
I przyszedł pierwszy raz, i nawiał obłok biały,
a chłodne bryły lodu tej nocy — w...
Krzysztof Kamil Baczyński
Już nie pamiętam
Już nie pamiętam, jak słońce w śnieg prószy
i w biele sypie ciszę pyłem złota...
Krzysztof Kamil Baczyński
Piosenka śnieżna żołnierza
Śnieg wieje — ciszy gołąb —
w miast wyspy lekkie.
Szumią miękkie powieki,
kręci się białe koło...
Krzysztof Kamil Baczyński
Piosenka śnieżna żołnierza
Pożegnane już, zapomniane.
Śnieg jak dłonią zasłoni oczy.
Słychać jeszcze — nim chłód zostanie —
jak za...
Krzysztof Kamil Baczyński
Pokolenie (Do palców przymarzły struny)
Do palców przymarzły struny
z cienkiego krzyku roślin.
Tak się dorasta do trumny,
jakeśmy w...
![[Żyjemy na dnie ciała...]](/media/book/cover_clean/baczynski-zyjemy-na-dnie-ciala_4LDvUlo.jpg)
Krzysztof Kamil Baczyński
[Żyjemy na dnie ciała...]
Żyjemy na dnie ciała. Na samym dnie grozy.
Rzeźbi nas głód cierpliwy i tną białe...
Zuzanna Ginczanka
Ballada o Żydziaku
W styczniu trzeba było mrugać ciągle — raz za razem — ciągle — raz za razem —
bo inaczej...
Julian Kornhauser
Gwiazdka
Gdy choinka
zagra na szpilkach,
a gwiazdka wystawi różki,
wyjdź zza stołu i spójrz w...
Motyw: Zima
Pora roku kojarzona z dreszczem zimna i smutku zarazem, została zilustrowana chociażby w Królowej śniegu Andersena czy Chłopach Reymonta. W literaturze zima jawi się jako niezwykle trudny okres, będący wyzwaniem dla kondycji i zaradności człowieka. Monochromatyczny krajobraz uwydatnia ślady ludzkiej działalności i postępu w okiełznaniu niesprzyjających warunków środowiska. Opisy zimy mogą być ponadto obrazami swoistego piękna przyrody, pokrytego lśniącym lodem i śnieżnobiałym puchem. Bywa wykorzystywana jako metafora śmierci, ponieważ jest to czas obumarcia natury.
