Spis treści

II
III
IV
V
VI
VII
VIII
IX
X
XI
XII
XIII
XIV
XV
XVI
XVII
XVIII
XIX
XX
XXI
XXII
XXIII
XXIV
XXV
XXVI
XXVII
XXVIII
XXIX
XXX
XXXI
XXXII
XXXIII
XXXIV
XXXV
XXXVI
XXXVII
XXXVIII
XXXIX
XL
XLI
XLII
XLIII
XLIV
XLV
XLVI
XLVII
XLVIII
XLIX
L
LI
LII
LIII
LIV
LV
LVI
LVII
LVIII
LIX
LX
LXI
LXII
LXIII
LXIV
LXV
LXVI
LXVII
LXVIII
LXIX
LXX
LXXI
LXXII
LXXIII
LXXIV
LXXV
LXXVI
LXXVII
LXXVIII
LXXIX
LXXX
LXXXI
LXXXII
LXXXIII
LXXXIV
LXXXV
LXXXVI
LXXXVII
LXXXVIII
LXXXIX
XC
XCI
XCII
XCIII
XCIV
XCV
XCVI
XCVII
XCVIII
XCIX
C
CI
CII
CIII
CIV
CV
CVI
CVII
CVIII
CIX
CX
CXI

Stanisław WyspiańskiBolesław Śmiały

I

Siedziałem — gdy to okropne zjawisko,

przed którem wszyscy przysłonili oczy,

wchodziło, — biskup, — ludu zbiegowisko; —

ciżba wylękła ich ku drzwiom się tłoczy, —

ja patrzę, — bo już miałem to przezwisko

Śmiały, — gdy cała ta procesya kroczy…

lecz pocóż niosą chorągiew Anioła…

jakby na walkę Piekła i Kościoła….

II

Pochylały się chorągwie z łomotem

u wrót, nim wstały na izbie przedemną

a chyląc się, mierzały we mnie grotem

krzyżów, — iż trwogę uczułem tajemną,

gdy się Archanioł rozwijał ze złotem,

w perłach, z tą twarzą malowaną ciemno,

a skrzydła w pąsach i mieczysko kręte,

weń łyskawice gromowe zaklęte.

III

I zaciemniała się zwolna komora;

wnosiły mrok i noc te chusty boże,

po siwych ścianach pobielanych dwora

szły cienie jakichś postaci potworze;

lud na kolana rzuciła pokora,

a w tym ponurym pomroków wieczorze

zorze świec twarze roświecały mnisze, —

nad niemi dymne smugi śpiew kołysze.

IV

Nikt nieśmiał oczu podnieść, wszyscy w lęku,

i ten korowód mnichów, co przyklęka

z zapalonemi gromnicami w ręku

i dzwony, śpiewem głuszone bez dźwięku

i lud, któremu z żalu serce pęka;

a wszyscy klątwie rzekli: niech się stanie

i potępiali moje królowanie.

V

Byłbym się zarwał i rozniósł na mieczach

świece, ornaty, chorągwie, kropidła

i rzeź bym sprawił im na martwych rzeczach

bez ducha, gdy mam duchem silne skrzydła,

że nie na jeden dzień mam państwo w pieczach, —

już ta z biskupem kłótnia mi obrzydła;…

— gdym się w tył żachnął i zawadził słupa,

korona moja spadła przed biskupa.

VI

Oni to mieli za znak, czy za czary

i grozą zdjęci klękli przed widziadłem

i że początek już znaczy się kary,

że, w tej koronie spadłej, ja upadłem,

że dla mnie z grobów wychodziły mary,

przed których trupim widokiem pobladłem, —

tak w ich przesądnych oczach coś się stało,

co potępiło mnie i druzgotało.

VII

A oni, — jakby w obłędzie, skazańce,

za biskupiej ręki skinieniem,

bo drżeli, jak wojenne liche brańce,

śpiewy żałosnem mieszając jęczeniem,

ciskali o podłogi ziem kagańce

i przerażenie sami tem zdarzeniem,

obłędne mieli oczy, dech zaparty, —

— Biskupie! — więc to Boży Sąd otwarty!?

VIII

Co miały znaczyć łamane gromnice,

nie wiem, — lecz straszne było to rzucanie;

i wstręt mnie do nich brał i błyskawice

gniewu, — że ledwom nalazł hamowanie,

by nie cisnąć w biskupa twarz mej rękawice

żelaznej — za to księże wyklinanie; — —

poszli — ostałem sam w tronowej sali;

wnątrz piersi mściwa złość wre, gorze, pali.

IX

Ostałem sam i patrzę, — sala mroczna

i te leżące na deskach okruchy

wosku i duszność kadzideł powłoczna

w smugach, — że jakieś wijące się duchy; —

ja sam, — że tak mię opuścili da czna

wszyscy. — Za dworem świszczą zawieruchy, —

brząkają w łuski rybie u okienic,

miecą gałęźmi drzew na płatwy ścienic.

X

A tam, pod stosem świec pogruchotanych,

których trzask, łomot, wciąż trwa i przeraża,

korona, — na głos tych klątew śpiewanych…

korona! którą wziąłem u ołtarza!

w której zakułem pierścień ziem wyrwanych

memu dziadowi, ojcu! — do cmentarza

lecąca, w jakimś rozpędzie, fatalna,

pod stopy Ducha, co klnie, — — Królo-zwalna!!

XI

Zabić! — Jak, kiedy? Gdziekolwiek! Sam skłóję!

Dworaków wezmę rycernych i wpadnę, —

a którzy nas okrzykną: mnnicho-zbóje,

pościnam łby niechętnych i owładnę;

niech wiedzą o mnie, żem król, że panuję; —

tej chwili moich przybocznych zagadnę, —

Po co?! — Rozkażę! Muszą! Krew! Krwi wołam!

Księże! Nad moim mieczem świece połam!

XII

Przeciw zamczyska, przez Wiślane wody,

na ostrowiu skalistej opoce

kościół pośrodku drewnianej zagrody;

w koło szum wiklin i wicher łopoce,

tłukąc wierzbami o mosty i wzwody,

jakby się dawne w nich żalące Moce;

węgły gontyny spróchniałe przez wieki;

jezioro święte obok i pasieki

XIII

święcone; w tych gwarzyły Lele boże

w drzewach lipowych, wieczystych; stuwieczna

Moc; co ramiony objęła przestworze

nieba i Słońcu się śmiała słoneczna; —

100

w nich skryte niegdyś prastare wielmoże:

Krasy-lud i ich ślubna Żywia śleczna;

stały u wstęgu gaju, nieprzytomne

a chwast je w koło przerastał, niesromne.

XIV

Przypomnę to uroczysko stare,

105

pełne wężów, plamistych jaszczurów,

co starodawną tam szeleszczą wiarę,

z nor ześlizgnięte podskalnych do murów,

na białe płyty wpełzły ciche, szare

za pozwijane w kłębki u kosturów,

110

we świętą wodę sadzawki wślepione,

jak wężownice wróżebne, pośpione.

XV

Kto je tam śpiące obaczy, nie spłoszy

i wzrok nasyci rojeniem z tej wody, —

bo się wciąż szkliwo mieni w tej pustoszy,

115

coraz to inne ukazując spody

a dna zasnute złotem, — ten dla duszy

pojmie tajemną siłę i urody

obleją jemu twarz; — tam te zaskrońce

mają studzienny skarb: zmartwiałe Słońce,

XVI

120

i króla-węża, któren wiecznie czuwa

na dnie, a węzeł święty ma u czoła,

złocistą obręcz, — zeń jad wody struwa;

z wierzchu się wielkie zakreślają koła

płynne, znów widmo się nagle zasnuwa.

125

— Kto węża ujrzy, — tego Niebo woła, —

Raj duszy; — ręką niech zaczerpa wody

a pijąc zajdzie w tamten-świat, na Gody!

XVII

Tutaj gromady się wędrowne garną,

z lirnymi, którzy znają moc strumieni;

130

przystają zadumani na toń czarną,

czy z za porostów i listów kiścieni,

Szczęście uśmiechnie się twarzą figlarną.

I wody czerpią strutej do garścieni,

a męty te chowają, jak lektwarze

135

z Lalników przyniesione przez pieśniarze.

XVIII

Dziś w zaniedbaniu leżały studniska;

wody zerdzałą zadziergane rząsą;

tylko, jak dawniej; bujne wężowiska

w skałach i sady, które bielmo trząsą

140

kwietne, gałęźmi ponad te mokrzyska

zwisłe; gontyna i te, co tam z nią są

w ruinach, spadłe bogi, światowitne,

co stopą wryte w ziem, ponad dach szczytne

XIX

łbami, we wionach jabłonek, grusz, śliwek

145

źrałych, dzierżący w grabach wielkie kroje,

patrzały ślepiem oczu z pod pokrywek

mosiążnych…. na Sobótne ludne roje,

na skoki rześkie chłopców, pląsy dziwek,

co szły częstować stare Bogi swoje. —

150

Dziś mchów spowite pleśnią i rdzą zjadłe,

króle, we wielkiej walce duchów padłe.

XX

Tam Chrystusową dżwignięto mogiłę,

ze skalistego wykutą wyłomu;

wryto korzenie w skałę dziewięćsiłe

155

i krzyż zatknięto męczeński na domu.

A Włade, w hańbach leżą w pół-przegniłe;

tylko je gędźce uczczą pokryjomu,

tylko nikt nie śmie zasypać jeziora.

Święta dziś niemoc ich, piorunna wczora.

XXI

160

Na skale Kościół-katedra, biskupia;

kamień do różnych przyciosany garbów

biały; — — a w światłach nocy twarz się trupia

patrzała z okien wązkich i wyszczarbów;

jak gdy się włos i ubiór zeskorupia

165

prastary, jakby Sezam klętych skarbów:

Wid-truchło, — tak jawiła się twarz sroga

w kamieniach, które miały rysy Boga….

XXII

Choćby i starość twoja i włos siwy,

żeś ty kościelne obrzędy przesądził,

170

żeś ty przez jakichś potęg czar straszliwy

wobec mnie i wobec Boga pobłądził,

żem ja potruchlał na potworne dziwy

a potruchlał, żem fałszywie sądził, —

aż się przed oczy moje stawił zmarły,

175

iż się przez ciebie podziemia rozwarły,

XXIII

I zatrwożyły mnie króla-człowieka,

duchem mnie poraziwszy i mieczem,

gdy się rozpadał grób i wstały wieka

trumny, z przegniłem widziadłem człowieczem,

180

że choć rzecz była w pół-śnie i daleka, —

z ciałem przez ziemne gliny pół kaleczem,

co na świadectwo przyszło, gdy sąd ważem,

dech na mnie trupi wiał…. byłeś grabarzem!

XXIV

To Bóg mnie dzisiaj dłoń daje karzącą

185

na cię, — a tobie Bóg myśli zamyla,

że ty ze zdradą przeciw mnie knującą

dziś, gdy się państwo waży i przesila,

ty mnie chcesz zwłóczyć twoją ręką klnącą

i nie dość, żeś już zmiażdżył mnie do tyla,

190

dajesz me berło w ręce zdrajcy-brata,

że ja purpurę zmieniam w czerwień kata.

XXV

Mszę sprawiał, — gdy rozwarłem drzwi kościoła;

lud klęczy, — wszyscy modłami zajęci,

na ołtarz patrzą, do bożego stoła

195

przystępujący; — u wrót my przeklęci

z mieczami; oni nas nie widzą zgoła,

tylko z ołtarza na mnie patrzą święci.

I właśnie biskup podnosił opłatek

maleńki…………………………

XXVI

200

I zaślepiło mnie, — stałem wpatrzony

w ten ołtarz, w modły, we świece płonące,

które zagasły dla mnie, — jak uśpiony

w mych władzach wszystkich, — a serce bijące

młotem pod zbroją, — że byłem zdradzony

205

przez duchy, dotąd mię potęgujące,

opuszczon, marny, jakby moja siła

w niego, tam przed ołtarzem przechodziła.

XXVII

Naraz się biskup odwrócił do ludu,

by podniesioną krzyż kreślić prawicą,

210

błogosławiący, — — o stój chwilo cudu!

może nad moją skreśli go przyłbicą,

przeżegna mnie, że zbędę klątwy brudu;

gdy byłbym klęknął, — już goreje lico….

Naraz On! — poznał, — o wiekowa męko! —

215

stał z podniesioną wciąż do krzyża ręką,

XXVIII

ale nie kreślił znaku, — stał w milczeniu,

z oczyma w jakąś straszną dal pozamną,

jakbym w tem Jego nie istniał widzeniu,

przepaść otwierał straszliwą, rozłamną

220

pośrodku nas obydwu, — w rozdwojeniu

tem głębiąc moją duszę jako kłamną….

— że już leciałem na oślep przed siebie,

we krwawym wszystko nurzając pogrzebie.

XXIX

Zabiłem. — a rycerze moi go wywlekli

225

po za drewniane ganki na podwórze

i ciało tam odarłszy z szat posiekli

przy studni, której zrąb kowan w marmurze;

potem nad wodą stali i krwią ciekli

z mieczów i zbroi; czekając aż stróże,

230

przysłani z zamku, nadejdą z ptakami,

bom kazał sprzątnąć kawalce orłami.

XXX

Na moim zamku, na tyłach, w ogrodzie,

miałem zwierzyńce, — w nich chowałem ptaki:

orły; orłowie są mem godłem w rodzie,

235

więc się chowały, a na łbach czapraki

pąsowe, żeby nie były ku szkodzie;

ciskało im się zwierz mały wszelaki;

więc, jako kaci w kapturach krwi chciwi,

chadzali w moich zwierzyńcach straszliwi.

XXXI

240

Kazałem ptaki puścić, by pożarły

a potem siec rózgami i rozgonić; —

a tu mnie mówią, — że się lekko wsparły

na trupie, — i że jakby chciały bronić

przystępu; że wszérz skrzydła rozpostarły

245

strzegąc, by żadnej części nie uronić;

że ich nie śmiano tłuc: — już gniew mnie budzi;

bardziej mi było ptaków wstyd niż ludzi.

XXXII

I jużem tam nie poszedł, choć mię ciągło

i wstyd, — nie lęk; lecz myślę, gdy spostrzegą….

250

Nieznane mi uczucie już się lągło;

ich wzroków chciałem uniknąć; — niech strzegą.

Nie wiem co moje mściwości przemogło…

Więc orły niechże teraz będą Jego.

Podobno nocą nad ciałem się palą

255

światła, a ludy trupa śpiewem chwalą.

XXXIII

Po nocach widywałem te brzaski

z okien zamku ku stronie wiślany,

że tam cudy na znak bożej łaski,

że już biskup ze czcią pochowany,

260

że nad trumną są widzialne blaski,

że się zapach rozchodzi różany,

że on święty…. że u jego ciała

tłumy kalek…. że Bóg przezeń działa.

XXXIV

Urosła między ludem wieść, że mnie koronę

265

Archanioł z głowy zdarł i o ziem rzucił; —

Czy ja w tej chwili pamiętnej zjawione

widziałem jakie dziwo z nieba… Ktoś zakłócił

jasność myślenia wprzódy, aż zburzone

pogody moje Czar kirem posmucił; —

270

nad moją głową miecz jakiś lecący

boży, — czy własny mój się zwidujący.

XXXV

Walczyć z powieścią ludu nieuchwytną…

Chciałem zmódz, zdusić, stłumić Słowo.

Każę, a sługi moje w pień het wytną

275

bajarzy, dziadów lirowych z obmową. —

A tu, jak kwiaty coraz nowe kwitną,

ocieśniające mą górę zamkową:

wieści, już w pieśni zmienione skrzydlate

.. .. .. .. .. ..

XXXVI

280

Znienawidziłem kwiecie i dźwięk pieśni;

wygnałem śpiewców, wypaliłem darnie

a Echa do mnie biegły, wciąż boleśniej

szarpać mą duszę i nowe męczarnie

rosły i potężniały, — czułem pleśni

285

w sercu, że serce się do dźwięku garnie;

żyłem w rozłamie zatrwożonej duszy,

nasłuchujący tych Ech w wielkiej głuszy.

XXXVII

Przelałem jeszcze potem krew niejedną,

bo mi już ziemscy oporem stawali:

290

jak ujrzą topór katowski, pobledną

i jak poczują sine ostrze stali

na karkach; — i już coraz odtąd rzedną

rodowi, co się dawniej tłumem pchali;

jedni mi tylko ostali rycerni,

295

zaprzysiężeni zabójstwem, więc wierni.

XXXVIII

Prawie zaczęła się wojna domowa,

bo już ktoś wici rozseła po dworach,

bezemnie, com jest tu królewska głowa:

Samotny, — jeno przy tych lęku zmorach,

300

których dziś pełna komnata zamkowa;

że psy, trzymane na moich komorach,

choć nikt nie wchodzi i śpią moje chłopy,

jakby kto wchodził, wyją, lgnąc do stopy.

XXXIX

Wszędzie w mych oczach to widmo skrwawione,

305

gdzie pojrzę: — lecz już z kawalców zrośnięte,

z ręką na klątwę wieczną zamierzone,

straszliwe, jako Świętość okrzyknięte, — —

Jakąś północnych rozdarłem zasłonę

tajemnic…. że już wstają trupy ścięte,

310

w mem państwie straszne szerząc trupie rządy,

żem jest wyklęty król przez Boże-Sądy.

XL

Miałem opuszczać kraj, z pocztem i zbrojno;

zebrać pomocnych i wrócić co rychło;

zapalić wszystkie ziemie nową wojną!

315

Możeby w ogniach o zbrodni przycichło!

We krwi wykąpać się kąpielą hojną.

Być królem znowu……………….

.. .. .. .. .. ..

XLI

320

A teraz pożegnać

Zamczysko, Wisłę, skarby, — Na jak długo? —

Powrócę! — Podjechałem ku wodzie;

słucham, jak szemrze; patrzę, jak się smugą

w błękitach wije przy grodzie

325

i słyszę, jakby głosy dźwięczne długo

ze dna, czy śpiewy gdzieś w wodnym narodzie

rusalnym dla mnie i jakby żegnanie

i skarga w tych pluskotach, czy igranie…

1. Błąkasz się królu krwawy

i ku mnie wiedziesz konia, —

cóż ku mnie wodzisz konia,

gdy jemu pachną błonia

a ty się rwiesz do Sławy?

2. We Słońcu stoisz złoty

i ku mnie kłonisz twarzy, —

cóż w niej się ogień żarzy,

ze smutku-że, tęsknoty —

we słońcu zgaszasz złoty…

3. Za tobą twoje grody

łyskają wież dziobami, —

cóż się u piasków wody

wodzisz nad pustkowiami…

4. Źleć w domu, małeć serce;

czy chcesz na Czerwone-miasta,

jak cię pana witają i własta

i ścielą mostem kobierce…

5. Źleć w domu, małać dusza;

czy chcesz na Pomorzany, —

oto, gdy śnieg zaprusza,

lodem się zetną piany,

poimasz Pomorzany.

6. Czy chcesz za czeskie góry,

czy na węgierskie szlaki,

żeś zładził mnogie znaki

i rycerzy skrzydlatych las konny.

7. Cóż, gdyś już zgotowiony,

w zamkowe patrzysz mury

i zapuszczone brony

i kłonisz twarz ponury….

8. Cóż w niej się ogień żarzy, —

ze smutku-że, tęsknoty

we Słońcu zgaszasz złoty,

czy stos się tobie marzy

pozgonny…

9. Królu wypogódź czoło

…………………

XLII

A ja stoję, żegnam, com polubił….

330

„Królu wypogódź czoła….”

w pluskaniu szemrze zgoła….

Powrócę! — Podjechałem ku wodzie

i długom stał u brzegu, ducha gubił,

wpatrzony w gród, w podegrodzie,

335

w stołpy drewniane, warowne wieżyce,

w rzekę…. jak na niej wiatr fale hołubił…

.. .. .. .. .. ..

i przypomniałem Gniezno i Lednicę.

XLIII

Jeżeli wrócę, — — to tam!

340

.. .. .. .. .. ..

XLIV

Na Ostrowie zasadzą królewską stolicę,

wskrzeszając dawne zwaliska ułomne;

345

opaszę się w ogniste błyskawice

i warownie pobuduję niezłomne

i będę mieczem zakreślał granice

i waszym trwogom Popiela przypomnę!

.. .. .. .. .. ..

350

.. .. .. .. .. ..

XLV

I naraz orły moje widzę w dali,

jak nad Skałką polatują i krążą,

jak im się w pąsach słońca pierś korali

i widzę, oto ku mnie, ku mnie dążą;

355

to się aż gubią w chmurach dziwnie mali,

to się ciskają nagle w dół i ciążą

skrzydłami ponademną, dziwe-ptaki,

Jego-stróże, we wróżbne rozwinięte znaki.

XLVI

Bo z nich na niebie był krzyż napowietrzny,

360

co się nadamną chwiał na chmurach czarny,

żem poznał miecz ów mściwy, obosieczny

i wiew poczułem cmentarny;

że może Znak ten Śmierci dla mnie wieczny,

żem się skończył ja królewski i cezarny.

365

Odtąd patrzyłem na Słońca zachody,

jak na idące w Sen krwawe narody.

XLVII

Jakoweś walki obłoków przedzgonne

i wielkie wojsk koczowiska,

mieniące w łunach, piechotne i konne,

370

to w dal płynące, to z bliska,

to k'sobie, jakby łanem kopij skłonne,

to w rozległe rozwite koliska,

to potężniały, to gasły dla oka,

aż je wieczorna stłumiła pomroka.

XLVIII

375

Z zadumy się zrywam, szarpnąłem wędzidła

i koniam wspiął ostrogą;

za mną rycerni, rozwici we skrzydła,

wśród trąb dących złowrogo, —

a ponademną te chmurne straszydła

380

orłów nad moją drogą.

— O jakaż mnie Dola! O jakaż mnie droga!

Ja w walce tknięty od Boga!!

XLIX

Lecę a ze mną rycerni, upalni,

jak wichry i wicher górą;

385

w pędach, w polotach tententem kowalni,

w kurzawie, za pyłu chmurą;

od złotych podkowów rumotem nawalni,

krzesząc krzemionów iskrami rzutnemi;

już hen, już zdala od rzeki do grodu,

390

widmami ścigany orlemi.

L

I dalej i dalej przeganiam za krańce

ogrodzia, powiśla, podgórza;

przemijam, przelatam, zjawiska, błyskańce,

z pod ziemi jak tłum się wynurza:

395

to widma drzew nagłe, jak biorą się w tańce

za ręce gałęzie, jak krąg się wydłuża….

Minęły, już giną, już pola, już zbladły,

już nikną, już lasy, już rzedną, przepadły.

LI

Czyjś głos, — ktoś mię woła, — czy Echo, czy złuda,

400

czy serce się we mnie zarywa….

Czyjś głos, — ktoś mię woła, — z mojego ktoś luda,

bo moim się hasłem odzywa….

Czy jaka podwoda, — czy pogoń, — czy cuda…

cóż serce się moje zarywa — —?

405

Czyjś głos, — czyjś znajomy, — głos syna, głos syna…

Syn za mną! w pogoni! przyzywa, zaklina:

LII

«Ach ojciec, mój ojciec, słuchajcie, postójcie,

cóżeście nas tak porzucili;

my strasznie spłakani, o stary zmiłujcie, —

410

z okieńców za wami patrzyli.

Ach ojciec, ja naraz okrutnie zrozumiał:

wyście się nas wyrzekali!

Ach ojciec, mój ojciec, słuchajcie, darujcie,

ja z wami, chcę z wami, tej chwili».

415

I wołał a tentent wołanie zatłumiał,

aż moi mnie konia wstrzymali.

LIII

Koń stanął, — ja patrzę: — o grozo, w kurzawie

mój syn się z siodła osuwa

i zlata a oni wciąż krzyczą we wrzawie;

420

pył gęstwą wszystko zasnuwa.

Skoczyłem i jego w pół-pierś chwytam prawie;

o dziecko, krwią się zapluwa!

Bez tchu, — w moim ręku, przewisły, omdlały

a usta mu jeszcze od wołań tych drgały:

425

«chcę z wami»! — i czuję, że łzami się dławię.

LIV

I synam do piersi przytulił przy zbroje

i zerwę się duchem w gęstwiny

i tulę i niosę przez sośnie nad zdroje,

zali żyw, — patrzy, a obie ręczyny

na szyję, za głowę zakłada mi moję, —

i oczy! — a w ustach krwi czarne maliny.

I biorę go nanoś i składam na wrzosy. —

Usypia…. I dłonią muskając mu włosy:

«To żem ja was tak porzucił,

wy się o to smęcicie kochani;

straciliście to wiarę, żebym wrócił.

Żeśmy krwią tą rzeźną pokalani,

że się we mnie duch zaląkł, posmucił;

że mnie czarni opadli szatani.

Bóg odemnie oblicze odwrócił»

«Żem ja zabył żony, syna, macie —

żem ócz waszych unikał we trwodze,

żem w rodzonym ujrzał wroga bracie;

żem jest rzucon na rozstajnej drodze

a wy za mną spłakani szukacie;

żem się w nieszczęść ogromnej szrężodze

zapamiętał, — że teraz po leśnym ugorze

krzyk jeno słychać mój i rozpacz gorze».

LV

Dobiegłem aż do nadmorskich wybrzeży,

po onych skalnych tułając się skłonach,

dróg upatrując, jak ptak, gdy odbieży

ku słońcu, — aż tu słońce gaśnie w skonach

430

ponad tą ziemią, którą skrzydły zmierzy.

Potkaliśmy się tam obaj w koronach,

w łachmanach zbroic, w samotnem pustkowiu

na bój śmiertelny stając w pogotowiu.

LVI

Rozpacz i mściwość zaryła się w lica:

435

Wydawał mi się, jakoby brat bólu.

Wołał: — «Spalenizn gruz moja stolica!

Imię przyżenie pieśń o nieszczęść królu;

królestwem olśni miecza błyskawica»!

Już biegł, — już mieczem o brzeszczot uderzę,

440

i siekłem; — ciepła krew już z ręki ciecze, —

już słabnę, — chcę się mścić, — a ony rzecze:

LVII

«Król Salmon jestem, zabij, jestem klęty;

królestwa mego głośna pusta chwała,

jak głos ten ptasi nad wodne odmęty

445

na skrzydłach przekleństw wołanych leciała;

byłem w więzieniach podziemnych ujęty

i wiem lat ile Śmierć u wrót drzwi stała;

słyszałem wieczność całą brzęk łańcucha,

rzucam zwycięzcom mym pogardę ducha»

LVIII

450

Mówił, — mnie twarz się przyoblekła łuną

i w oczy jego patrzyłem przywarte,

jak gasły; — a mnie w ślepiach wstydu runo

zapłonie: — wszakci jemu królestwo wydarte

za moją sprawą — i król z białą kuną

455

na hełmie przeto był sięgnął korony,

żem ja Salmona zwalił, — sam zdradzony.

LIX

Wody podałem mu pić… — Brzeg ten morza

dalekim zrysem biegł wśród kamienisków

a była cichość słoneczna przestworza

460

i gorąc parny od skalnych urwisków.

«Ułożym je tu w sen w kamienne łoża,

w sen dumy, — losu ofiary igrzysków.

W grób złożym godła obłędu człowiecze:

korony królów dwie, dwa królów miecze»

LX

465

Tu cichość, — ledwo ptak o gruzy trzepnie,

poledwo woda wchluśnie na kamienie;

co szybsza fala, poły-ruchu krzepnie

i powolniejsza, zabywszy bieżenie,

jeszcze po żwirach i piachach kęs szepnie,

470

zanikająca w powrotne strumienie;

dokoła wielkich głazów żwirem grabi,

jako w pół-pędy zaskrzepłych korabi.

LXI

Tęsknota kiedyś pożenie te dusze,

które raz pycha i chwalba ujęła,

475

że, pustą wszędy odnajdując głuszę,

niszczyć w przekleństwach będą własne dzieła

i targać serca w pokutniczej skrusze,

ażeby śmierć wieczna, jak lodem, je ścięła;

czyniąc, jakoby zastęp skamieniały,

480

jakby pół-drogi las-hufiec skrzepł cały.

LXII

Przez gąszcz ścigają mię zwierzęta-ludzie….

Uciekam, po za sobą śmiechy słyszę, —

to cichną, — zbieram się w największym trudzie

biedz dalej, — ledwo chwast się gdzie kołysze,

485

wiatr zmilkł, — zwaliło mnie na drzew wykroty

a ja już z trwogą zasłuchany w ciszę,

łowiec pogłosów, co, chyższe niż groty,

gasły za wichrem, — — …………………

LXIII

A już wieść chyża, żem przez psy rozwleczon,

490

zaginął w boru ostępach szalony;

żem był oszalał, przez wróże urzeczon,

rozpalon jedną tą żądzą korony;

żem był przez moich koniuchów zasieczon

z litości, — jako jadem zarażony;

495

żem ja w obłędzie, upojony winem,

w oczach dworaków znęcał się nad synem.

LXIV

Synu, jakież to rozstanie nasze,

my jak owe pątniki proszalne

i to ciche ustronne poddasze

500

i te losy nam nieprzebłagalne;

twe się serce trzepoce, jak ptasze,

gdy je groty dosięgną fatalne; —

czy sądzisz, że duch we mnie kona

i że Doli waga domierzona.

LXV

505

Patrzysz w oczu moich tajemnice

jasnym wzrokiem troskliwej pogody, — —

i ta bladość, co przesłania lice,

twoja lubość i to, że ty młody,

ty się śpieszysz na polskie granice

510

między one zdradne wojewody….

Gdyby ojca przed tobą czerniono,

gdyby ciebie, żeś ty syn mój hańbiono…

LXVI

Tych tajemnic do grobu poniosę,

w mem je sercu zaryto zdradami,

515

ażby tobie straszne, przetowłose,

do ócz trzęsły zaplotów wężami.

.. .. .. .. .. ..

LXVII

Któż się zadziwia, że ojciec odgadnie

śmierć syna i mękę syna;

520

że siła czucia, która światem władnie,

oznajmia, że bije godzina,

że ma uderzyć cios, pod którym padnie

ponęta i miłość jedyna;

takem ja przeczuł i widział przed sobą

525

śmierć, co mię długą więziła żałobą.

LXVIII

I teraz drżący się stałem, jak drzewa

osicze, którym w liściach szept nie zmilka

i dawno znikły wiatr echami wiewa;

drżą wiek, — gdy jedna je przejęła chwilka

530

trwogi; — tak myśli moje, jako plewa

na wietrze, — jako rydwan, gdy rumaków kilka

wlecze i nagle rumaki spłoszone…. —

jak łany lecie gradem gdzie zmierzwione,

LXIX

myśli straciły ciąg, cal, swoje miano

535

i hasła mego przepomniałem Słowo;

na pastwę żernej trwodze mnie wydano

i ta mnie toczy zjawą purpurową:

widzę krew mego dziecięcia rozlaną,

krew w ustach! strugą, — pada o ziem głową.

540

Mojego syna śmiercią mnie trwożono

i tylko serce w piersi ostawiono.

LXX

«Będziesz kochał», — więc serce tęskniące kochało

i trwożne wielką miłością, struchlałe,

w rycerskiej niegdy piersi zapłakało,

545

jak dziecko, jako dziecię, kwili małe;

całe się trwogą nietajoną stało,

że Śmiały, byłem jak twory nieśmiałe,

jako ptaszęta, jak gołębie białe;

słuchem sięgałem hen do moich krajów

550

i przystawałem tam u wstępu gajów

LXXI

słuchać, czy szepcą co o moim synu,

czy gwarem czego mi nie wyśpiewają,

czy nie przyniosą w szeptach baśni gminu

o królewicu, którego kochają,

555

po którym płaczą, jeśli…… Woń jaśminu

mię zaleciała od łąk, — hen już grają:

kapela świrczków, dzwoniąca w ugorze

skrzypka i fletnie żab w wielkiem jeziorze.

LXXII

Jasna Lednica, — znów patrzę w jezioro,

560

wielkie, pół-senne, spowijane mgłami,

które się nad niem kołyszą, jak skoro

dzwony gnieźnieńskie uderzą dźwiękami

a wtedy zerwą się i kształty biorą,

jak duchy, w lot się splatają rękami

565

i z tą melodyą dzwonów kołyszące,

AVE MARIA szeptają niknące —

LXXIII

Oto tu ojciec mój na tym Ostrowie

przed bitwą walną uklękał wśród chwastów;

w wielkiej gorętwie serca, co mu powie

570

głos Boga, — miał-li być z nieprawych włastów,

więc raczej paść, — a z mieczem stać przy Słowie

a samozwańczych zgnębić poryw Piastów:

Zaś miecz na czas modlitwy wbił do roli

po krzyż, — że walkę podejmował z woli.

LXXIV

575

«Boże, na tej to ziemi chwast się pleni

i mnie uklęknąć wśród ostów kolących;

paliłeś chaty w krwawej łun czerwieni,

ty ten miecz oto dasz w ręce karzących,

byśmy twą siłę i prawość pojeni

580

naszą, — wysłuchaj ty nas dziś klęczących;

jako te osty, bodjaki, kąkole

siekę, — tak zaściel mnie trupami pole,

LXXV

niechaj zwyciężę……………..

.. .. .. .. .. ..

585

.. .. .. .. .. ..

LXXVI

To, że ty ze mną razem, dziecię drogie,

to jest uciecha i radość jedyna:

ty młody, jak urosłeś.

Więc choć nieszczęsne dni, a jeszcze błogie,

590

bo mię ta jedna myśl życiem zaklina:

ty młody, jak urosłeś.

O czemuż przyszła okrutna godzina

rozstania i te ręce na cię wrogie,

wciąż zamierzone stają przed oczyma.

595

Padasz w mych oczach! widzę — — —

LXXVII

Cóż to za mary, zjawiska, złudzenia

natrętną jawą przedemną się tłoczą

i tańce i widowiska — —?

I ty z młodziuchną dziewczyną uroczą

600

idziesz przed ołtarz, — do błogosławienia,

którem cię biskup znaczy, — —

i tuż przy tobie już morderce kroczą

i zamieniają podstępne spojrzenia

najętych siepaczy…

605

i ja niemocny, — a patrzą się oczy,

jak tobie dziecię śmierć bliska.

LXXVIII

Pobłogosławić ja tobie niezdolny,

nikt zaklęć moich nie słucha;

ja pogrążony w klątwie, ja niewolny,

610

skazany w okrótną śmierć ducha; —

jak zażegnięty spalam się słup smolny

ogniem, co z piersi wciąż nowy wybucha;

w krępach daremno silę trud mozolny,

niesilen zerwać łańcucha;

615

a oczy moje widzę: śmierć dla ciebie…..

O dziecię! — dla cię zapomniałem siebie!

LXXIX

Na jedną chwilę dla ciebie, — wyrzekłem:

dla ciebie, — bo ty młody, szczęście, kwiecie,

dziecię-synu, — a żyją z tobą strasznem piekłem,

620

że cię tak zżęli, jako kłosy lecie,

ci sami, — których zdradzie ja uległem,

a ciebie miażdży zbój, — mordem cię miecie.

O ptaszę! — jako kłos się chylisz spadły…..

O dziecię — w ustach krew! — oczęta zbladły! —

LXXX

625

Podają mu truciznę, — — — mój brat, co wie o tem

a twarz śmiejącą zwraca bez rumieńca,

bo się dwór cały raduje powrotem

i szczęściem oblubieńca;

i żona jego, z tym włosów zaplotem

630

weselnym — cała w złotych liściach wieńca

i wszyscy, którzy krzyczą zweseleni;

on jeden — tak się nagle sino mieni….. —

LXXXI

I pada — trup; — weselni oniemieli

w grozie, — i dziewczę to nad nim zakrzykło

635

mdlące; — już ku niej drużbowie przyśpieli

.. .. .. .. .. ..

Na krakowskim zamku wesele.

1. Królów-brat i król młody

biorą żony w kościele

i święcą krzyżem Gody.

Hej królewicu młody,

zaliś ty nie zdradzony,

królów-brat chce korony;

Śmierć legowisko ściele:

na krakowskim zamku wesele.

2. Paniątko, żonka miła

krasami się spłoniła;

Hej królewicu młody

nasycisz się urody,

jak będzie z tobą żyła.

Ty w dziewczynę wpatrzony,

nie widzisz, żeś zdradzony;

królów-brat chce korony,

Śmierć legowisko ściele,

na krakowskim zamku wesele.

3. Nie pij ty z tego kruża,

złego miałeś cześnika,

królów-brat czoło schmurza

po tobie dziwno patrzy,

rumiany raz, to bladszy;

gdzież twoi są drużbowie,

że nie śpiewają w kole —?

Rękę waży przy czole, —

Czyli znak umówiony, —

Gwar czynią dworzanowie;…..

Ty w dziewczynę wpatrzony,

chcesz, by ona wprzód piła;

nie wiesz, jakoś zdradzony;

królów-brat chce korony,

Śmierć puchary pełniła,

Śmierć legowisko ściele.

Strzeż się synu orlika,

na krakowskim zamku wesele.

4. „Pij słodki miód, ty miła,

byś ze mną długo żyła;

milszaś mi nad korony,

Miłość puchar pełniła,

już legowisko ściele,

pamiętasz, jakoś śniła,

na krakowskim zamku wesele.

5. Cóżto, jak lektwarze

męty były w pucharze,

i dreszcz mię słodki bierze — —?

Daj usta moja miła,

cóżeś się pochyliła,

cóż bladość na twej twarze — —?

Miłość puchar pełniła,

Miłość łoże nam ściele,

takaś rumienna była,

jak nam grały organy w kościele. /

6. Cóż dreszcz mię dziwny bierze,

męty były w pucharze…..

Daj usta moja miła,

już nie widzę twej twarze,

biel oczy przesłoniła;

daj usta moja miła,

złego miałem cześnika,

męty były w pucharze,

Śmierć puchary pełniła,

Śmierć legowisko ściele;

bądź zdrowa moja miła,

oto padam zdradzony, — —

królów-brat chce korony, — —

korona dla mnie była.

Śmierć trucizną poiła,

na krakowskim zamku wesele….

LXXXII

A że proch mój złożono w Ossyaku,

gdzie w kamieniu kuł snycerz grobowiec,

na nim konia, że na tym rumaku

640

ja powrócę, tułaczy wędrowiec,

znów na czele rycernych orszaku;

gdym na błędny zstąpił manowiec,

kiedyś wrócę, duchem wyzwolony,

praw się mojej dopomnieć korony.

LXXXIII

645

Tak w wieściach lirnych byłem zawieszony

w śpiewie, na ustach wszystkich król tajemny;

słuchałem coraz, jakie nowe tony

uderzy lira, aż zabłysnę ciemny,

ja w śnie narodu przeklętym, uśpiony

650

i miecz zerdzały mój, wieki daremny;

żem chciał zatracić był pamięć doczesną

i w rzeczach wiecznych żyć Sławą bolesną.

LXXXIV

Byłem miłością i strachem oszalał,

iżem się widział zewsząd osaczony;

655

samotny w ciemni drżał, na świetle malał,

przez pychę moją własną pogardzony;

że się w mych oczach żar błękitny spalał,

co niegdy łyskał w kamieniach korony;

widywano je nad czołem, jak świce;

660

jużem był oczy miał: dwie błyskawice.

LXXXV

Opowiadali to za moich czasów,

że gdzieś w Karpatach Król Chrobry zaśnięty

w grotach, u wstępu do podziemnych lasów,

jego rycerstwo i on jak zaklęty, —

665

przy koniach, zbrojni; — że do tych tarasów

dostąpić nie śmie nikt, bo, czartem wzięty,

może skamienieć; więc że lud się boi

i że skrzydlaty ktoś we wrotach stoi.

LXXXVI

Upodobałem tę powieść szeptaną

670

na wieczornicach, o mroku, tajemną,

z nabożną wiarą w jej moc powołaną,

która rozdziera prawd zasłonę ciemną. —

Gdy się odemnie króla odwracano

i teraz gdym już wiedział, co nademną, —

675

Tam! do nich! do tych grot mego pradziada!

tam wejść i krzyknąć: wstań! korona pada!!

LXXXVII

Ja, który byłem żywym prawd wcieleniem

o tych rycerzach, niezwrotny, konieczny;

com zatrząsł królów całem pokoleniem,

680

com stał w mej Sławy blaskach, jak słoneczny;

dziś słucham baśni…. dziwnem zamyśleniem

oplótł mą duszę czar, — staję się wieczny

i myśl i zapęd mój dzisiejszej chwili

wieczyste, — — że się duch do lotu sili.

LXXXVIII

685

I znów te orły moje, znów zbiegnięte

w chmurę, szeleszczą zawieszone nademną

a drogi pośród łomów strome, kręte

i ja tę Sławę rojący podziemną,

gdy śmiałem wierzyć w ludu Słowo święte,

690

dla baśni trudy podjąłem daremno;

wszędy przepaście; skaliste pustynie,

pół-dnia w odrzutach pogłos wśród skał płynie.

LXXXIX

Więc za tą orłów wodziłem się chmurą,

wsłuchany tylko w szum skrzydeł nad głową,

695

w tentent, odbity muzyką ponurą

od skał, — co wracał burzą piorunową;

choćby zamęczyć pośpiechu torturą

konie i jeźdźców! — wyrzekłem był Słowo,

że śpiących najdę…………………..

XC

700

Byłem na górach, wdechałem szeroko

do pełnych piersi powietrze to halne;

tu zapomniałem był, żem krwi posoką

obryzgał ołtarz tam i sługi mszalne;

tutaj widnokrąg daleką roztoką

705

wierchów, — te na nich wichry borealne, —

leczył, — — tu nawet śmierć mojego syna…..

Już jakby przepadł był głos, co przeklina.

XCI

Więc przebiegałem wszerz skalne wierzchnice,

a za mną ostry wiatr ten halny, dując;

710

groty przetrząsłem górskie, grot piwnice,

różne domysły z onej klechdy snując;

na wszystkie Tatrów wdarłem się turnice,

rycerzy onych śpiących upatrując. —

Jako jest długi w łańcuchu skał szaniec,

715

nigdzie i nigdzie od krańca po kraniec.

XCII

Czyli ich niema? — Granitowe stepy!

Skąd ten ów w myślach czar, skąd ja w zadumie?

Czy zapadnięci w jakieś skał zasklepy

a nikt słów hasła odgadnąć nie umie?

720

Możem chwycony na tych legend lepy,

których istotnej treści nie rozumię — —?

Kogoż to szukam, — po czyjeż to godło,

li opętanie mnie tutaj zawiodło?

XCIII

Duch opętany, widziałem się w zbrojej,

725

wielkość spomniawszy pradziada i ojca

i wciąż ta wraca myśl o klątwie mojej,

że płonie twarz we krwawych łzach ogrojca;

bom lico szarpał, że krwią włos się poi,

że pod koroną hełmu moja głowa

730

stała się bólem straszna Laukonowa.

XCIV

Ból przeinaczał kształty wkrąg widziane

i czynił żywe dziwo śpiące w duszy;

stawiał śród złomów zjawiska wołane

w martwych kamieniach tej pustynnej głuszy;

735

że się zdawało nieraz: skała ruszy,

mająca twarze, jak ludzie pospane.

Naraz ujrzałem wojsko, jak w błękitach

słońcem czerwonem oblane po szczytach.

XCV

Konni, w rynsztunkach ciężkich, jak w skorupach,

740

jak był daleki widok skalnych złomów,

w tych zorzach wszyscy, jak na zwalisk kupach,

na górach, niby rujnach zamków, domów…..

Olbrzymy, — cale nie duchy wklęte w trupach;

dziw, co dał powód do baśni i pomów;

745

jakby po skałach w słonecznej czerwieni

żywa płynęła krew siecią strumieni.

XCVI

W ciężarach tarcz i zbroic mchów zielonych,

dzierżący miecze szczerbione i rdzawe,

przed się godzili w ruchach zamierzonych,

750

goniący złudną w wichrach lotną Sławę,

że kiedym patrzył zdumiały po onych

rycerzach, — jako łzy im ciekły krwawe

z lic, w złotem słońcu tem, co ciska zorze,

uczułem jako gnają gdzieś w przestworze…..

XCVII

755

już niewidzący granic dla swych pędów,

że już ich oczy sięgły w przepaść ducha,

kędy dojrzały własnych dzieł-obłędów,

nierozerwalny ciąg widząc łańcucha,

którym przykuci do siodeł i rzędów

760

jeźdźce, — rozpędni, gdy już duch nie słucha

ręki, — że ręka pół-ruchu zmartwiała…..

Tak ich na wieczny sen pojęna skała.

XCVIII

A ponad nimi, nad igłami

ogniste ptaki w zorzach płyną

765

wielkimi skrzydeł zawrotami

nad tą olbrzymów zbieraniną, —

znów moje orły, — przelotami

krążąc nad hełmy, skrzydła zwiną

i przysiadają im na głowach,

770

jakby z tym skalnym ludem w zmowach.

XCIX

I oczym wodził po tych widowiskach,

a myśl za nimi puszczona szalała,

jak, zawieszone w pęd, stały w urwiskach,

że zda się zdolna do wyskoku skała,

775

aż zrozumiałem…. jaka w tych zjawiskach

wielka myśl oczom się postaciowała:

ci są rycerze śpiący, co w pół ruchu,

w polocie jeszcze cielskiem, spali w duchu.

C

Śpiący rycerze, to ci, co bezczynni

780

ci, co gnuśnieją za domem, czy doma;

ci, co jakiemiś już dziełami słynni,

już syci Sławy i już ich oskoma

nie unosi, — ci po wszystkie czasy winni,

leniwe duchy, których śmiałość chroma,

785

których przeklęły losy, dawszy wieńce

i którzy są we wiechach-więzach jeńce.

CI

Uciekać! w pędy! gonić! to śmierć Ducha!

To Ducha śmierć, te wieńce, chwalba miła.

Uciekać! Pędzą, — puszcza złomów głucha

790

skalne ścienice zaporą stawiła;

gruz sypie, — w przepaść, — ucho za nim słucha,

jak pogłos długi czas skala odbiła. —

Dalej! W pęd dalej! — podkowy wraz prysną,

raz wraz wykrotem jałowcu odcisną.

CII

795

Lecimy, pędzą, — ja błądzę, — granity

stanęły poprzek drogi wielką ścianą,

a kryte mgłą wieczoru, aż dziryty

iskrzyły się o ścianę zrysowaną…..

Bliska noc, — padół cały w mgły spowity,

800

chłód, — czekać tu aż błyśnie rano,

do kamieni tych zimnych przyparci

rycerze błędni, szaleńcy czy czarci.

CIII

O moich ludzi mało co troskliwy,

z myślami w ciągłej niezgodzie, szaleniec,

805

przespałem noc na siodle niecierpliwy

świtania, które chmur rozedrze wieniec

i przełęcz jaką odkryje, — a dziwy

naszły imię w moim śnie: żem jest odmieniec,

że odsuwają się skalne wierzeje

810

i że mój orszak w tym śnie kamienieje.

CIV

I śniłem, że jest świt, lecz we mgłach biały

a może to już nie był sen, lecz jawa;

na zbrojach perły rosy szklące drżały;

a nie ruchoma orszaku postawa, —

815

mój, więc na niewczas był i ból wytrwały,

bo nie od dziś nam Dola niełaskawa.

Był dzień, lecz cały dzień deszcze ulewne

po skałach i po naszych zbrojach grały rzewne.

CV

A ponad nami z tych szczytnych krzesanic,

820

niby wodnica jakaś włosy czesząc,

wodospad, — w przepaść! czy bezdno! — bez granic!

grzmiał w dół, okrutną siłą spiesząc

i milkł…. tylko szum słyszę urwanic,

gdy lecą mimo, — więc przepaść podemną!

825

więc mię tu więzi ktoś mocą tajemną!

CVI

«Sam tu! Giermak! Haj»! — — ci dalej bez ruchu —

«Sam tu»! — a tylko deszcz po stali pluszcze….

Spowici w siniejącym mgły podmuchu,

gdzie siklawa rozbija o kuszcze

830

kosych drzew, — — «Sam tu co duchu»!! — —

a tylko głos odlata w puszcze;

małe się w gęstwie mgły rozchyla okno,

przez nie gdzieś w dole las, — ludziska mokną.

CVII

Kto nas tu zagnał?! jakeśmy się wspięli?!

835

po tych krzesanych ścianach w takie turnie!

Czarci nas nieśli, czy w skrzydłach anieli,

aż gęstwą przesłonili świat pochmurnie,

nas porzuciwszy w potoków topieli,

które się przez nas w przepaść lały górnie.

840

— Co raz już — pierzchły z pod mych stóp opary,

deszcz cichł, — a oni wciąż milczące mary.

CVIII

Szedł zmierzch, zapadła nas Noc w tym pół-szczycie

wiszących, — coraz się widzę samotny, —

a oni dla mnie ścielą się w błękicie,

845

jak widma: padół pod nimi zawrotny,

nieruchomi, jak głazy, jakby w nich już życie….

— Czar! — może jaki nas spętał sromotny:

czuję już, że i mój koń wrasta w ziemię

i że mi senność klei oczy — gnie mię.

CIX

850

Przecież się zrywam, potrząsam i żywo

dobyć mieczyska, zamierzony ręką,

tej chwili w łęku zastygłe ogniwo

czuję, przyłbica spada na twarz szczęką

żelazną, — żem więziony niemocą straszliwą,

855

jak głaz, — a tem okrutną męką,

że tak w pół-ruchu, miecz poły-wyjęty,

chwycony w kleszcze i w larwę zaklęty.

CX

I już wschodzące Słońce po tej nocy

ujrzało mnie kamieniem, głazem, skałą

860

— — a jeszcze mi ostała myśl niemocy….

— i widzę jak promienie ku mnie słało.. —

że prawdę gwarzą ludowi prorocy,

to z przeznaczenia mię losów spotkało,

ten zapęd mój w posążnym głazie zmrożon

865

i archanielski Sąd nademną grożon:

CXI

«Ty będziesz wieczność całą w tym zapędzie

zawieszon, z mieczem gotowym do cięcia,

ty Śmiały, coś mordował boskie sędzie,

gdy cię kościelne druzgotały klęcia;

870

Sądu i miecza wstrzymane orędzie,

aż cię powoła róg do wniebowzięcia:

na Sąd twój biskup dla cię zmógł cmentarze,

Jemuż Sąd Boga przeżegnać cię każe».

Jednorazowo Miesięcznie

15 zł

tyle kosztują 2 minuty nagrania audiobooka

35 zł

tyle kosztuje redakcja jednego krótkiego wiersza

55 zł

tyle kosztuje przetłumaczenie 1 strony z jęz. angielskiego na jęz. polski

200 zł

tyle kosztuje redakcja 20 stron książki

500 zł

Dziękujemy za Twoje wsparcie! Uzyskujesz roczny dostęp do przedpremierowych publikacji.

20 zł /mies.

Dziękujemy, że jesteś z nami!

35 zł /mies.

W ciągu roku twoje wsparcie pozwoli na opłacenie jednego miesiąca utrzymania serwera, na którym udostępniamy lektury szkolne.

55 zł /mies.

W ciągu roku twoje wsparcie pozwoli na nagranie audiobooka, np. z baśnią Andersena lub innego o podobnej długości.

100 zł /mies.

W ciągu roku twoje wsparcie pozwoli na zredagowanie i publikację książki o długości 150 stron.

Inna kwota

Bezpieczne płatności zapewniają: PayU Visa MasterCard

Dane do przelewu tradycyjnego:

nazwa odbiorcy

Fundacja Wolne Lektury

adres odbiorcy

ul. Marszałkowska 84/92 lok. 125, 00-514 Warszawa

numer konta

75 1090 2851 0000 0001 4324 3317

tytuł przelewu

Darowizna na Wolne Lektury + twoja nazwa użytkownika lub e-mail

wpłaty w EUR

PL88 1090 2851 0000 0001 4324 3374

Wpłaty w USD

PL82 1090 2851 0000 0001 4324 3385

SWIFT

WBKPPLPP

Zamknij

Proszę czekać...

Czytaj w przypisie dolnym

Zaloguj się / Załóż konto

Słuchaj od tego miejsca

Wspiera nas mniej niż 1% naszych czytelników :( Przekaż 1,5% swojego podatku na Wolne Lektury!

KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Wolne Lektury

Chcemy, aby każde dziecko w Polsce miało wygodny i bezpłatny dostęp do lektur szkolnych - zróbmy to razem! Wspieraj Wolne Lektury stałą wpłatą!
Kliknij, by dowiedzieć się więcej >>>

Warto wspierać czytanie w każdej formie, możliwie dostępne dla wszystkich. I takich książek, po które warto sięgnąć

Sylwia Chutnik

Znajdź nasze książki na Legimi! Za każdym razem, kiedy czytasz lub słuchasz Wolnych Lektur w księgarni Legimi, wspierasz naszą bibliotekę - DZIĘKUJEMY!

Co nowego na Wolnych Lekturach? Dowiesz się z naszego newslettera. Kliknij, by się zapisać.

Nie bądź wuj ponury, wspieraj Wolne Lektury!

Audiobooki Wolnych lektur znajdziesz też na naszym kanale na YouTube.

Regularnie dodajemy nowe książki. By ich nie przegapić, subskrybuj nasz kanał.

Kliknij obrazek, by subskrybować!

Nasi Przyjaciele pomagają nam stałymi, comiesięcznymi wpłatami. Jeśli będzie ich wystarczająco dużo, biblioteka będzie działać stabilnie, bez obaw o przyszłość. Kliknij i dorzuć się!

W 2020 roku z biblioteki Wolne Lektury skorzystało za darmo blisko 12 milionów użytkowników, jednak wspiera nas na stałe tylko mniej niż 1% czytelników. Zmień to! Kliknij i dorzuć się!

Dlaczego warto pamiętać o Kochanowskim, w jaki sposób zmiana akcentu może symbolizować bunt, jak rymować, aby prawie nikt nie zauważył, że rymujecie - wszystkiego dowiesz się słuchając Mistrzowskiej Szkoły Poezji.