Nie zadrży, nie zadrży łuk: w sercu twoim, carze Aleksandrze, żyje także ten głos — oto...
Biały carze, jasny carze, słysz, jak wicher dmie — czego marszczysz groźnie czoło, nie odstraszysz mnie...
Car nudził się. Czuł, że jest w nim pustka. A każda pusta godzina — ciężka i...
Car zabity lub śmiertelnie ranny, Hryniewiecki zabity, Rysakow wzięty. Przeszło parę godzin, na zamku wywieszono...
Naród stał się dla cara postrachem — car walczył grozą ze swym narodem. Nad krajem wśród...
Aleksander II na początku swego panowania przebył coś w rodzaju dramatu osobistego. W jego życiu...
Lud nasz wie, że nie usprawiedliwia nic śmierci, że nie wolno zabijać życia, że każda...
— Cesarz nie jest Chrystusem — mówił — on nie może iść za głosem swojej duszy — prawdy. Prawda...
W polskiej literaturze, szczególnie tej z okresu romantyzmu, zmitologizowana postać cara stanowi uosobienie wroga Polski (por. Psalmy Przyszłości Krasińskiego) oraz synonim tyrana (por. ,,kłótnię" Konrada z Bogiem w trzeciej części Dziadów Mickiewicza). Car stał się wcieleniem tego, co w Rosji złe, imperialne i przeciwne wolności. Często przy tym przeciwstawiano cara rosyjskiemu ludowi.
