- Jedzenie: 1
- Kondycja ludzka: 1
- Koń: 1
- Los: 1
- Praca: 1
- Ptak: 1
- Rozstanie: 1
- Śmierć bohaterska: 1
- Wojna: 1
- Żałoba: 1
- Żołnierz: 1
pisownia łączna / rozdzielna: jaćbym > jać bym; nie jeden > niejeden; jestto > jest to
składnia: przymierając głodu > przymierając z głodu
interpunkcja - dodano przecinki: Pókiś ty był, panie, zdrowy; usunięto przecinek: o której tak pięknie wspomina, Mickiewicz w Panu Tadeuszu.
Idzie żołnierz borem, lasem[1]
1
Przymierając z głodu czasem;
Chleba, soli nie żałować,
Trza żołnierza poratować.
5
Suknia na nim poblakuje
[2],
Wiatr dziurami przelatuje,
Jadą, jadą, wywijają,
Na wojenkę wysyłają.
10Gdyby mi kto konia siodłał.
Starsza siostra wyskoczyła,
Konika mu kulbaczyła.
A ta średnia miecz podaje,
A ta młodsza krzyczy, łaje:
15Wy nie płaczcie siostry brata,
Wróci wam się za trzy lata.
Tu nadchodzi rok, półtora,
Huzarowie jadą z pola:
Witajcie wy, huzarowie,
20Daleko tam brat na wojnie?
Twego brata nie wieziemy,
Leżyć on tam na Wołyniu,
Trzyma głowę na kamieniu.
25
Grzebie nogą, żałuje go,
Już wygrzebał po kolana,
Żałujący swego pana.
Pókiś ty był, panie, zdrowy,
30Jadał ci ja owies goły.
Teraz nie mam rżanej słomy;
Rozwleką mnie kruki, wrony!
I oczy mu wydziobują.
35Lepsze w domu groch, kapusta,
Niż na wojnie kura tłusta.
Lepsza w domu kapuścina,
Niż na wojnie cielęcina,
PracaWolałbym ja łąkę kosić,
40Niż na wojnie szablę nosić.
Lepiej w domu pługiem orać,
Niż na wojnie szablą dołać,
Bo na wojnie szable kruszą,
Niejeden się żegna z duszą.
Jest to sławna pieśń wojska polskiego, o której tak pięknie
wspomina Mickiewicz w Panu Tadeuszu.