Zbiór wierszy Marii Konopnickiej z roku 1900, który obejmuje utwory poetki o zróżnicowanym charakterze: poezje okolicznościowe, pieśni, liryki filozoficzne.
Motywy przyrodnicze pojawiają się cyklicznie w twórczości Konopnickiej i uwidaczniają subtelną wrażliwość autorki, którą oddaje w wierszach lekkich, zgrabnych rytmicznie i niejednokrotnie ukazujących się w całej pełni dopiero w wokalnej interpretacji. W innych utworach mamy do czynienia z nutą mistycyzmu, charakterystyczną dla neoromantyzmu. Poezja okolicznościowa z kolei pokazuje, z jaką łatwością Konopnicka wykorzystuje rym, który niezależnie od tematyki utworu sprawia, że wiersze jej są łatwe w odbiorze.