Autorka wygłosiła swój odczyt, wydany następnie w formie broszury, w czasach kiedy nadal nie tylko edukacja szkolna, ale również domowe wychowanie dziewcząt i chłopców było odmienne. „Istotnie — pisze Moszczeńska — w obecnych zwyczajach leży, że od samego już urodzenia traktujemy chłopców i dziewczynki w ten sposób, jakbyśmy ich chcieli sobie wzajemnie jak najbardziej obcymi uczynić. Od urodzenia niemal utwierdzamy dzieci w tym przekonaniu, że dziewczynka i chłopiec to zupełnie niepodobne do siebie i niemające ze sobą nic wspólnego istoty, od pierwszych chwil rozbudzenia się umysłowego dzieci nasze czują, że wprost odmiennym podlegają prawom, że co uchodzi jednemu, potępiają u drugiego, i na odwrót”.
Co prawda przemiana obyczajowo-poznawcza ostatnich dekad spowodowała mniej więcej powszechne uznanie faktu, że rozum, wiedza, pracowitość i energia „jednak nie szpecą i nie wykolejają kobiety”. Wobec tego doświadczona edukatorka i matka proponuje, żeby i w domu, i w szkole wpajać dzieciom bez względu na płeć te same zasady postępowania i te samą wiedzę. Między tymi cnotami, które niegdyś zalecano wyłącznie dla kobiet, wskazuje na łagodność i cierpliwość, które mogłyby się okazać bardzo przydatne dla mężczyzn — i prywatnie, i w związkach małżeńskich oraz rodzinnych, i w życiu społecznym. Najważniejsze w edukacji jest, podkreśla autorka, aby nie kłamać, nie zaprzeczać głoszonym zasadom słowem, ani — co ważniejsze nawet — czynem.
