- Bogini: 1
- Erotyzm: 1
- Miłość: 1
- Morze: 1
- Przyroda nieożywiona: 1
Kazimierz Przerwa-TetmajerNarodziny Afrodyty
1
Objęło cały świat. Na modrym oceanie
Słoneczny zasnął blask. Na ziemi i na niebie
Cisza zdawała się wsłuchiwać sama w siebie.
5Omdlewał w okrąg
[1] świat od światła i gorąca,
Różany płonął kwiat, srebrniała lilia drżąca,
Nad cichą, modrą toń nieskończonego morza
Płynęła kwiatów woń, jak lutni dźwięk, w przestworza.
Wtem — jakby zwiewny rój motyli skrzydłem drżącem
10Potrącił śpiący blask i śpiącą głąb pod słońcem:
Zadrgała senność sfer i kwiaty zaszeptały,
Niepokój jakiś świat ogarnął nagle cały,
Oczekiwanie — — cud jakiś się dziwny iści
[2] — —
Z błękitno-złotych wód, z zielono-złotych liści
15Dźwięczący wybiegł szmer, lękliwy i radosny,
Zadrgała senność sfer, jak w narodziny wiosny
[3].
MorzeI ze srebrzystych pian, co w słońcu nieruchomie
[4]
W tęczach świetlanych skier leżą na wód ogromie,
Wśród blasku, ciepła, mgieł złocistych, z wód kryształu,
20Nagi niewieści kształt wynurza się pomału — —
Zdumienie zdjęło świat: przejrzyste milkną sfery,
Drżeć przestał róży kwiat, liliowe ścichły szmery,
Jakby zaklęta, woń stanęła skrysztalona
I w zadziwieniu w toń spojrzała nieb opona
[5].
25
BoginiA ze srebrzystych pian Afrodis
[6] wyszła biała,
I naprzód słońcu swój promieny uśmiech słała,
Potem przez modrą głąb powoli szła ku ziemi,
Znacząc swej drogi ślad kroplami świetlistemi,
I boski uśmiech śle niebiosom, lądom, wodzie,
30A świat dziwował się przecudnej jej urodzie,
Blask ją osuszać biegł, woń obcierała z rosy,
U nóg jej śnieżnych legł ocean modrowłosy.
A ona w słońcu swe suszyła ciało białe,
ErotyzmZefiry pieszczą ją z zachwytu oszalałe,
35ślizgają się od stóp po nogach jej do łona,
Całują piersi jej i szyję i ramiona,
Spijają perły pian z jej zagięć i, lubieżne,
W lotny okrążą tan jej uda smukłe, śnieżne,
Z wolna się suną wzdłuż jej pełnych biódr, a potem,
40Ku ustom z wonią róż wzlatują nagłym wzlotem.
Muskają włosy jej złociste, miękkie, śliczne,
Złocisty szafir ócz
[7] owieją balsamiczne
[8],
I omdlewając już do stóp jej kornie padną…
A ona rękę swą podniosła światowładną,
45
MiłośćI naga stała tam, a dziwna jej potęga
Aż do Hadesu
[9] bram nieprzekroczonych sięga,
I zadrżał wszeświat
[10] w krąg, bo z morskich głębokości,
Sprawczyni wyszła mąk najsroższych dla ludzkości.