- Kondycja ludzka: 1
- Melancholia: 1
- Przemijanie: 1
- Sen: 1
- Smutek: 1 2
Cyprian Kamil NorwidAerumnarum plenus[1]
1
Mamże ci śpiewać ja — czy świat i czas?…
Och! bo mi widnym
[2] strój
[3] tej wielkiej lutni,
W którą wplątany duch każdego z nas.
5I wiem, że każda radość tu ma drugę
[4].
Poniżej siebie, przeciw-radą łzę,
I wiem, że każdy byt ma swego sługę,
I wiem, że nieraz, błogosławiąc, klnę.
Czemu mi smutno? — bo nierad
[5] bym smucić,
10Ani przed sobą kłamstwa rzucać cień,
By skryć, jak czego nie można odrzucić,
By uczcić, czego wyciąć trudno w pień.
I to — że nie wiem, czy ten ludzi stek
15Ma już tak zostać komedią-okrutną,
I spać, i nucić, śpiąc: „To — taki wiek!”
Aż od-człowiecza się i pierś, i byt,
I nie wiem, czy już w akord się ułoży,
20I nie wiem, czy już kiedy będę syt!
SenI nie wiem — czy już będę mógł nie wiedzieć,
Że coraz żywot mniej uczczony tu —
Że coraz łatwiej przychodzi powiedzieć,
Ze snu się budząc: „Wróćmyż znów do snu!”