Bronisława OstrowskaWizja
(Pamięci Stanisława Brzozowskiego)
1
gdzie rosły dziwne kwiaty z blasków tkane;
wybłyskiwały na kształt błędnych ogników,
co nocami latają przez ciemnie,
5i tłumiły, i gasiły się wzajemnie,
wyiskrzone, jak oczy zapaśników
w walce na śmierć i życie.
Były tam chore kwiaty cieplarniane,
jak żyrandole w balowych salach płonące,
10i takie jak błyskawice
nawalnych chmur,
i takie jak gwiazdy spadające,
i takie jak łuna na pogodnym błękicie.
i takie jak gromnice
15zapalone w zaduszny dzień na cmentarzu,
i takie jak warkocze złowróżbnej komety,
i takie jak źrenice namiętnej kobiety,
i takie jak lampka na ołtarzu.
Były tam tęczowe tulipany,
20i rezedy zielonej poświaty miesiąca,
i płomieniste liany
bez końca,
był jakiś polip krwawy
wysysający blaski z kwiatowych kielichów;
25i białe lilie mistyczne,
i palmy
wybujałe wysoko, ascetyczne,
niby klasztorne rozełkane psalmy
wybladłych mnichów.
30Były tam jakieś pozłociste kłosy,
i trawy
pełzające jak żywe rude włosy…
a nad tym wszystkim wisiały mgły
niby potworne wieko wszechmogiły,
35duszące mgły…
rozwłóczyły się po całej polanie,
i z wolna, nieubłaganie
ćmiły kwiatowe blaski, ćmiły, ćmiły…
I chociaż światła miały łagodne jak łzy,
40i płomieniste jak szały, —
żaden nie zdołał przebić mgły, co martwo cicha.
a jak upiory złych nocy dusząca,
zawisła nad polaną od skały do skały:
bo oto pośród kwiatów zabrakło kielicha
45utkanego z promieni słońca.