Pamiętnik Justyny napisany został przez Gustę Dawidsohn-Dränger w krakowskim więzieniu Montelupich pomiędzy styczniem a kwietniem 1943 roku. Rękopis powstał na skrawkach papieru toaletowego, bowiem autorka w więzieniu dysponowała jedynie takim materiałem. Utrudniło to późniejszym redaktorom pracę, stąd w tekście znajduje się wiele luk lub zamazanych fragmentów.
Pamiętnik Justyny jest świadectwem oporu, który stawili Niemcom w czasie II wojny młodzi Żydzi. Gusta Dawidsohn-Dränger opisuje, jak kształtował się żydowski ruch oporu, zatajając jednak, rzecz jasna, prawdziwe imiona i nazwiska bohaterów tekstu oraz unikając wszelkich szczegółów, mogących umożliwić ich dekonspirację — tekst powstawał w trakcie okupacji, kiedy rozgrywały się przedstawiane w nim wypadki.
Drugim, niemniej istotnym, zamysłem pamiętnika jest próba przybliżenia charakteru wyjątkowych więzi, łączących grupę młodych bojowników — ich wiernej przyjaźni, wzajemnej lojalności oraz poświęcenia, ale także codziennych lęków, niekończących się rozterek, wątpliwości dotyczących tożsamości, przyszłości i wreszcie sensu podjętych działań.
Rękopis, ukryty w blaszanym pudełku w piecu, przechowała żydowska organizacja „Ichud”. Ostateczny tekst został zredagowany i opublikowany już po zakończeniu wojny, w 1946 roku, przez kolegium w składzie: Michał Borwicz, Nella Rost i Józef Wulf, w ramach prac Wojewódzkiej Żydowskiej Komisji Historycznej w Krakowie. Wspomnienie o autorce napisał jej znajomy, Bernard Johannes. Wstępu kolegium redakcyjnego oraz wspomnienia nie włączono do niniejszej publikacji. Informacje zawarte w tych materiałach zostały wykorzystane przy opracowaniu przypisów.
Tekst Gusty Dawidsohn-Dränger jest znany również zagranicznym czytelnikom. Wydanie hebrajskie Pamiętnika Justyny ukazało się w 1953 roku, a angielskie w 1996.
Pamiętnik Justyny dostępny jest jako e-book (EPUB i Mobi Kindle) oraz plik PDF.
