- Ur.
- między 630 a 618 r. p.n.e. w Mitylenie a. Eresos na wyspie Lesbos w Grecji
- Zm.
- między 604 a 590 r. p.n.e. na wyspie Lesbos w Grecji
- Najważniejsze dzieła:
- Hymn do Afrodyty, Zgon Adonisa, Pieśń o Attydzie, Zazdrość, Do brata Charakosa i in.
Starogrecka poetka, przedstawicielka twórców liryki eolskiej, obok Pindara i Anakreonta zaliczana najwybitniejszych liryków starożytności. Żyła na przełomie VII i VI wieku p.n.e. Pochodziła z zamożnego rodu arystokratycznego, wcześnie osierocona przez ojca, była wychowywana wraz z trzema braćmi przez matkę. Na wyspie Lesbos, z którą wiąże się jej życie i którą rozsławiła swą poezją, utworzyła wokół siebie grupę złożoną z niezamężnych dziewcząt, które kształciła w zakresie tańca, gry na lirze i poezji. Niektórym z uczestniczek spotkań w domu Safony poświęcone są utwory poetki, niektóre z nich to liryki miłosne. Od nazwy rodzinnej wyspy Safony pochodzi określenie miłość lesbijska, odnoszące się do homoerotycznych relacji między kobietami. Z zachowanych do dziś utworów większość to jedynie mniejsze lub większe fragmenty, jednak nawet w lirycznych ułomkach i drobiazgach znajduje wyraz niezwykła delikatność uczuć, ujmująca prostota i wrażliwość, a także naturalna religijność Safony: wątki wierzeń greckich dochodzą to do głosu w formie obdarzonej wdziękiem i lekkością. W poetyce spuściznę Safony stanowi tzw. strofa saficka, czterowersowa, składająca się z trzech wersów jedenastozgłoskowych i ostatniego pięciozgłoskowego; w poezji polskiej zastosowana została m.in. przez Jana Kochanowskiego w Pieśni X z Ksiąg Pierwszych (,,Kto mi dał skrzydła, kto mię odział pióry").
