Wesprzyj Wolne Lektury 1,5% podatku — to nic nie kosztuje! Wpisz KRS 00000 70056 i nazwę fundacji Wolne Lektury do deklaracji podatkowej. Masz czas tylko do końca kwietnia :)

TAK, pomogę! Nie, tym razem nie pomogę
Strona główna
Informacje Ustawienia Spis treści

Wszystkie zasoby Wolnych Lektur możesz swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać pod warunkiem zachowania warunków licencji i zgodnie z Zasadami wykorzystania Wolnych Lektur.
Ten utwór jest w domenie publicznej.
Wszystkie materiały dodatkowe (przypisy, motywy literackie) są udostępnione na Licencji Wolnej Sztuki 1.3.
Fundacja Wolne Lektury zastrzega sobie prawa do wydania krytycznego zgodnie z art. Art.99(2) Ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych. Wykorzystując zasoby z Wolnych Lektur, należy pamiętać o zapisach licencji oraz zasadach, które spisaliśmy w Zasadach wykorzystania Wolnych Lektur. Zapoznaj się z nimi, zanim udostępnisz dalej nasze książki.

Zasób opracowany na podstawie: Władysław Syrokomla, Stare wrota. Poemat, nakł. Maurycego Orgelbranda, Wilno 1857.

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl). Utwór powstał w ramach konkursu "Współpraca w dziedzinie dyplomacji publicznej 2013", realizowanego za pośrednictwem MSZ RP w roku 2013. Zezwala się na dowolne wykorzystanie utworu, pod warunkiem zachowania ww. informacji, w tym informacji o stosowanej licencji, o posiadaczach praw oraz o konkursie "Współpraca w dziedzinie dyplomacji publicznej 2013". Publikacja wyraża jedynie poglądy autora i nie może byc utożsamiana z oficjalnym stanowiskiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP.

Opracowanie redakcyjne i przypisy: Paulina Choromańska, Aleksandra Sekuła.

Wydawca: Fundacja Nowoczesna Polska

Ilustracja na okładce: Luz Adriana Villa A.@Flickr, CC BY 2.0.

ISBN 978-83-288-1931-3

Stare wrota
Szacowany czas do końca: -
Władysław Syrokomla, Stare wrota

Władysław Syrokomla

Stare wrota

  1. Błogosławieństwo: 1 2
  2. Bogactwo: 1
  3. Bohaterstwo: 1
  4. Bóg: 1 2
  5. Burza: 1 2
  6. Cnota: 1
  7. Czary: 1 2 3
  8. Czas: 1
  9. Dom: 1
  10. Dworek: 1 2
  11. Dworzanin: 1
  12. Dwór: 1
  13. Głupota: 1
  14. Gospodarz: 1
  15. Gość: 1 2
  16. Grzech: 1
  17. Hańba: 1
  18. Historia: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11
  19. Kara: 1 2 3 4
  20. Kłamstwo: 1
  21. Konflikt wewnętrzny: 1
  22. Korzyść: 1
  23. Król: 1 2 3 4 5
  24. Ksiądz: 1 2 3 4
  25. Marzenie: 1
  26. Nadzieja: 1
  27. Naród: 1
  28. Natura: 1
  29. Nauczyciel: 1 2
  30. Niewola: 1 2
  31. Obowiązek: 1
  32. Obraz świata: 1
  33. Obyczaje: 1 2 3 4 5 6 7 8 9
  34. Obywatel: 1 2 3 4
  35. Ojciec: 1
  36. Ojczyzna: 1 2
  37. Państwo: 1 2
  38. Patriota: 1
  39. Pieniądz: 1 2 3
  40. Pobożność: 1 2
  41. Polak: 1 2 3
  42. Polityka: 1
  43. Polska: 1 2 3 4 5 6
  44. Pozory: 1
  45. Pozycja społeczna: 1 2
  46. Praca: 1
  47. Prawo: 1
  48. Przemiana: 1
  49. Przemijanie: 1
  50. Przywódca: 1
  51. Ptak: 1
  52. Religia: 1
  53. Samobójstwo: 1
  54. Sługa: 1 2 3 4
  55. Służalczość: 1
  56. Spowiedź: 1 2
  57. Starość: 1
  58. Syn: 1
  59. Szlachcic: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13
  60. Upadek: 1 2 3 4
  61. Wierność: 1
  62. Wierzenia: 1 2
  63. Wina: 1
  64. Władza: 1 2 3
  65. Wojna: 1
  66. Wolność: 1 2 3
  67. Wróg: 1
  68. Wygnanie: 1 2
  69. Zabawa: 1
  70. Zdrada: 1 2 3 4 5 6 7
  71. Ziemia: 1
  72. Żołnierz: 1

Uwspółcześnienia. Zachowano é tzw. pochylone oraz daw. formy fleksyjne (np. czem, tęskliwem okiem itp.; fundamenta itp.), a także charakterystyczne dla języka barokowego podwojenie spółgłosek: dyssydent, hussaria. Uwspółcześniono pisownię w zakresie: 1.) ubezdźwięcznień, np. zkąd -> skąd; 2.) zapisu łącznego/rozdzielnego, np. nielada -> nie lada, nie wdajem -> nie wdajem, niemożna -> nie można itp.; 3.) stosowania wielkiej/małej litery, np. Ołtarze -> ołtarze, Konfesjonale -> konfesjonale itp.; 4.) pisownię joty (z uwzględnieniem rytmu wiersza), np. aryana -> aryjana; 5.) ortografii: puhar -> puchar; zapruszy -> zaprószy; dwónastą -> dwunastą, stóletni -> stuletni, rószczkę -> różdżkę; dzwonicę -> dzwonnicę; imie -> imię, ramie -> ramię; przecięż -> przecież, przecię -> przecie; Brandeburskie -> brandenburskie.

Poprawiono błędy źródła: Holał -> Bolał, Rodziwiłł -> Radziwiłł; szlachicowi -> szlachcicowi; Przesłości -> Przeszłości.

Władysław SyrokomlaStare wrota

„Dowieść na mię nie mogą, abym co komu uprosił: bo się za tak u Króla Jegomości Pana mego wdzięcznego i udatnego nie mam, anim jest, ani być chcę. Jeden jednak na się grzech powiem: woźnicy Króla Jmści, który mię kilkanaście lat wozi i ze mną u dworu zstarzał, a nigdy mię nie przewrócił, uprosiłem wielką wakancyję[1] w żupach, groszy 2O na tydzień, aby w starości głodem nie umarł. Jeślim tém zgrzeszył, proszę odpuszczenia”.

Ks. Piotr Skarga, Na artykuł o jezuitach odpowiedź, rozdział I.

Do pana Ignacego Chodźki

1

Nie wiem, czy pamiętacie, zacny Autorze Obrazów litewskich, żem na wieczorze u Apolinarego Kątskiego, 23 października zeszłego roku, zaciągnął względem Was dług zadedykowania najpierwszej gawędy, jaką napiszę. Drobna, lecz malująca całą dobroć Waszego serca, przysługa, jakąście mi uczynili, nie wyszła z mej pamięci: lecz czekałem, aż mi się uda wymozolić cóś Was godniejszego. Później okazane przez Was dowody prawdziwej życzliwości — obietnicę przez żart uczynioną zamieniły dla mnie w dług święty. Przyjmcież dobrem sercem dedykację Starych wrót, które uważam za jeden z lepszych moich utworów. Dobry mój J. I. Kraszewski przysłał mi album swych pięknych ołówkowych szkiców, a w nim na jednej karcie pochyloną wiejską bramę z podpisem: Poczciwe stare wrota. Długo i rzewnie zadumałem się nad tym pełnym prawdy obrazkiem (którego załączam tu drzeworyt); a jakim sposobem przyszedł mi na myśl wiecznej pamięci Skarga, jego woźnica, Jan Kazimierz? jak się z idei wrót wysnuł wątek obecnego poematu? raczy wiedzieć jeden Bóg, który w najniespodziewańszej[2] chwili, z najdalszego przedmiotu wysnowywa[3] w głowach naszych dziwne pasma myśli. Wyraz poczciwe wrota, na wiatr może przez Kraszewskiego rzucony, wywołał całą gawędę historyczną. Niech mu Bóg nagrodzi, jeżeli obecna praca moja na co się przyda powszechności; — niech mu Bóg przebaczy, jeżeli wywołał mierność. Cóżkolwiek bądź, Stare wrota idą pod prasę ozdobione Waszem imieniem: nie pogardzajcie chudobą, a przyjmcie wyznanie mojej czci życzliwej.

WŁ. SYROKOMLA.

2

14 lipca 1830 r.

Stare wrota

I

W roku zbawienia tysiącznym pięćsetnym
Dziewięćdziesiątym i dziewiątym pono[4],
5
Zygmunt, którego trzecim narzeczono[5],
Panował w Polsce; — czy był królem świetnym?
O czem zamyślał? co czyni? jak żyje?
Czyim dał ucho podszeptom zdradzieckim?
O tem szeroko piszą historyje;
10
Jeśli chcesz wiedzieć, przeczytaj w Piaseckim.
My się nie wdajem w historyczne sprawy:
Bo strach rozbudzić krytyków z Warszawy.
W skromniejszej mierze trzymając się płota,
Tylko Zygmunta wspomniawszy nawiasem,
15
Chcę wam opisać staroświeckie wrota
Przy starym dworku pod litewskim lasem.
Och! dawno chaty zwaliły się ściany
I las wycięto, zorano na grunta
I jeszcze większe nastały odmiany
20
Od owych czasów trzeciego Zygmunta.

II

Onego czasu zakon Jezusowy
Był panem serca i królewskiej głowy.
Próżno Zamojski zżyma się[6] na sejmie
Pacta conventa[7] że monarcha targa, —
25
Król jezuitom serca nie odejmie:
Bo jego serca pilnował Piotr Skarga[8].
Święty Piotr Skarga! wśród synów Lojoli[9]
Wyrósł, zestarzał — i wierzył w ich cnotę;
Grzmiał z kazalnicy w słowa szczerozłote,
30
Żył i pracował zakonowi gwoli[10].
W ręce obłudy dał się nieobłudnie,
I w piersiach uczuć niezgłębioną studnię
I męską wolę, i rozumu siły
Złożył Piotr Skarga na starszyzny ręce;
35
Już posiwiały, już k'ziemi pochyły,
Przechował w duszy wierzenie dziecięce.
Z wesołą twarzą, w pokornej postaci
Kwapił się spełnić swych starszych rozkazy:
W świętych źrzenicach[11] sam nie mając skazy,
40
Nie mógł jej dojrzeć na sercu swych braci.
Czy w Sandomirzu, gdy szlachta zebrana
Na jezuitów wykrzykuje veto[12],
Czy trzeba wstydzić[13] błędy aryjana[14],
Albo się ścierać z uczonym Helwetą[15],
45
Czy to rycerstwo na koń się sadowi,
Czy idzie z wojny z bogatym obłowem,
Czy rokoszanin zagraża królowi, —
Staje Piotr Skarga z piórem i ze słowem.
On broni świętych tajemnic ołtarzy,
50
Zasłania Kościoł od błędnej szarańczy,
W bitnych pancerzach odwagę rozżarzy,
W togach senatu szczepi duch poddańczy.
Dwoi się Skarga — i kędyż go nié ma,
Gdzie woła Kościół lub ziemia rodzima??
55
Mąż wielki sercem, potężny w wyrazy,
Nie dziw, że został filarem Kościoła,
Że pańskie serce u Zygmunta Wazy
Takiemu człeku odjąć się nie zdoła.
Gdy go królewskie zawiodą nadzieje,
60
Kiedy mu serce przepełniają żale,
Czegóż się dziwić, że duszę wyleje
Przed Piotrem Skargą przy konfesjonale?
Że gdy jak ojciec od swawolnych dziatek
Doznał zniewagi szlachty czy magnata,
65
Już Zygmunt tęskni do spowiednich kratek,
Skarżyć się Skardze na ból, co przygniata?
Że kiedy dworskie pochlebstwo owionie,
Gdy mu dworują koronni panowie,
Tęskliwem okiem patrzy ku ambonie?
70
Bo tam z ust Skargi o prawdzie się dowié.
A Skarga kochał Zygmunta trzeciego:
Bo w jego sercu dostrzegał grunt żyzny,
Bo w łzach pokutnych, co mu z oczu biegą[16],
Widział deszcz hojny dla plonów ojczyzny.
75
Może ze strachem, z boleścią ukrytą
Popierał głowę króla słabowitą;
Może zwodniczym blaskiem nieomamion
Znał, jak mu cięży pomazańców toga,
I może nieraz modlił się do Boga
80
O większą siłę dla Zygmunta ramion, —
A znając dobrze, skąd się krzepkość bierze,
Na drogach Pańskich umacniał go w wierze.
I grunt był żyzny, i siewca nie lada,
A czemuż ziarna nie wyrosły boże?
85
Ten chyba na to odpowiedzieć może,
Co losy plemion i wieków układa.

III

Król, PobożnośćLedwie bywało dziewiąta godzina
Wydzwoni ranek na zamkowéj wieży,
Król z brewijarza jutrznię rozpoczyna
90
(Bo się pilnował kapłańskich pacierzy).
A na pokojach u tronowéj sali
Już się panowie i dworscy zebrali,
I szepcąc cicho prze[17] królewskie zdrowie,
Czekali, rychło dzwonek się odzowie[18].
95
Potém dworzanin, który pełnił straże,
Otwiera pańskie komnaty i woła:
«Królestwo ichmość[19] zaraz się ukaże,
Tędy przechodzić będzie do kościoła».
I wchodził Zygmunt i obok królowa, —
100
Chylą się czoła w cześć królewskiéj mości;
Lecz król milczenie uroczyste chowa,
Jeno skinieniem pełném uprzejmości
Powita dworzan i przez salę kroczy,
K'ziemi spuściwszy swe promienne oczy.
105
Wtedy i słowa wyszepnąć nie można:
Bo król rachunek przed spowiedzią czyni.
Wyszedł w krużganek — a ciżba pobożna
Już do zamkowéj tłoczy się świątyni.
Wszyscy w milczeniu, a wszyscy po parze:
110
Senat za królem, a dworscy po przedzie,
Idą w krużganka kryte korytarze,
Co z zamku prosto do kościoła wiedzie.
Pod baldachimem z bogatéj purpury
Uklęknął Zygmunt lub krzyżem się ściele;
115
A tam kapelan albo biskup który
Czyta mszę świętą, — a w całym kościele
Szmer taki cichy, jak liści osiny,
Kiedy się trzęsą przy świetle księżyca;
Posłyszysz nawet kiedy parsknie świéca,
120
Lub czyje serce z cierpienia lub winy
Jęknie westchnieniem.
Kiedy msza się czyta,
Czarny cień jakiś przesnuł się pomału:
Siwy jak gołąb'[20] stary jezuita
125
Piotr Skarga zasiadł do konfesjonału.
A kiedy kapłan kreśli znamię krzyża
I Ewangelii odczyta ostatek,
Spowiedź, Król, KsiądzKról lub królowa powoli się zbliża,
A Skarga ucho nachyla do kratek.
130
Króla z kapłanem spowiedź w cztery oczy
Długa i rzewna — widać jak łzy leje!…
Och! tę rozmowę, którą z Bogiem toczy,
Gdyby raz jeden podsłuchały dzieje,
Może ich karty brzmiałyby inaczéj;
135
Lecz insze ludzkie — insze sądy boże!
Kapłan dla skruchy grzesznemu przebaczy;
Ale historia przebaczyć nie może.
Znowu msza święta; — wyspowiadan szczerze
Zygmunt sakrament przenajświętszy bierze
140
Z rąk księdza Skargi — a tak pokrzepiony
Na całodzienne dźwiganie korony,
Do panów radnych przybliża się śmieléj,
Na swe dworzany pogląda weseléj.
Opuszcza kościoł i święconą wodą
145
Krzyż na swém czole i na piersiach kładzie;
I znów krużgankiem panowie go wiodą,
Gdzie ma przodkować państwa wielkoradzie,
Przyjmować posły ościennych mocarzy
Lub słuchać sejmu, który szumnie gwarzy.
150
Ksiądz, NauczycielTak było co dzień — a w każdą niedzielę
Król we świątyni bawił za południe[21].
Tam się lud mnogi na kolana ściele, —
A ojciec Skarga odzywa się cudnie:
O świętej wierze, o bratniéj miłości,
155
Słowami prawdy i kamień przebodzie,
Panów prowadzi ku braterskiéj zgodzie,
Sędziów ku pracy i sprawiedliwości,
W żołnierstwie ducha pobożnego szczepi;
I nie przestaje powtarzać słów Pana,
160
Aż pojmą głusi, aż obaczą ślepi,
Aż rzewny naród padnie na kolana.
Wtedy apostoł z promienistą twarzą,
Wesół na sercu, schodzi z kazalnicy.
Panowie tłumnie k'niemu się kojarzą;
165
Biją mu czołem dworscy urzędnicy;
Rycerstwo, jakby na widok hetmana,
Stawa do szyku, aby uczcić księdza;
Lud go pozdrawia — a bieda i nędza
Ciśnie się przy nim, ściska za kolana.
170
A siwy starzec zawstydzon jak panna,
Na wszystkie strony skromny pokłon dzieli;
Śpieszy do swojéj za klauzurą celi,
Kędy go czeka praca nieustanna,
Kędy go czeka swobodne zacisze,
175
Kędy się modli i swe księgi pisze.

IV

Przez lat trzynaście pełniąc służby boże,
Skarga pracował piórem, sercem, głową,
Ranek miał w zamku, cały dzień w klasztorze,
Chyba że znowu do zamku pozową[22].
180
Król, który pragnął, aby starość święta
Na długie lata chowała się krzepko,
Co dzień, bywało, najwierniej pamięta,
Aby go dworską odsyłać kolebką[23].
Ale apostoł pełen ducha mocy,
185
Brzydził się blaskiem wytwornej karocy
I tak powiadał: «Do czego te dziwy?
Królu i panie wielce miłościwy!
Ścieżka do zamku z klasztoru mi znana,
Ani daleką, ni błędną mam drogę;
190
Staremu rzeźwiej przechodzić się z rana,
Więc chodzić pieszo i pragnę, i mogę.
Zbawiciel świata, większy pan niż Skarga,
A przecież wierną otoczony rzeszą
Po piaskach judzkich święte stopy szarga,
195
Z miasta do miasta przechodząc się pieszo».
Ale król na to: «O mój księże miły!
W trzydziestu leciech[24] Chrystus nie był stary,
Ale w te lata, z waścinemi siły,
Nie porywaj się z Chrystusem do miary!»
200
Chciał Skarga mówić cóś o świętym Pietrze,
Swoim patronie — ale król nie słucha.
A że nastało zimniejsze powietrze,
Nastała w mieście śnieżna zawierucha:
Więc wyszukano na królewskiéj stajnie[25]
205
Skarbniczek mały, wygodny, niekryty,
Co o godzinie szóstej jednostajnie
Szedł pod mieszkanie księdza jezuity,
Wiózł go co ranka pod świątynię dworną,
A o południu pod furtę klasztorną.

V

210
Od lat trzynastu już odtąd co rano
Ów niepocześny[26] skarbniczek widziano,
Zielonej barwy, z koły[27] wysokiemi;
Trząsł się po bruku czy po równéj ziemi.
A stary konik bułany, niewielki,
215
Cichej natury, jak właśnie dla księdza,
Szedł sobie stępo zaprzężon w dyszelki, —
Stary woźnica lejcem go popędza.
Woźnica strojny ze złotem błękitno,
Miał pas wzorzysty i kołpaczek rysi;
220
Policzki jego jeszcze zdrowiem kwitną,
A wąs srebrzysty aż do pasa wisi.
Rodem był Litwin — nazwiskiem Szeliga,
Sługiwał dawniej na wojskowym żołdzie,
A gdy piątego krzyżyka dościga,
225
Był dojeżdżaczem przy panu Gasztołdzie.
Potém go biéda — na świecie zwyczajnie —
Wypchnęła z Litwy rodzinnego sioła;
Został woźnicą przy królewskiéj stajnie[28]
I księdza Skargę woził do kościoła.
230
Ksiądz Skarga, wózek i postać woźnicy
I zasłużony koń bułanéj maści,
Zwykli do siebie przez latek trzynaści
I ludzie do nich zwykli na ulicy.
Gdy rankiem przemkną, bywało, przez miasto,
235
Stragarze wiedzą, że szósta godzina;
Kiedy wracają, to znaczy dwunastą:
Stary skarbniczek wskazówka jedyna.
Wtedy się cisną i wielcy, i mali
Popatrzeć w oczy świętego człowieka:
240
Ów czołem bije, ów Chrystusa chwali,
A owa dziatwę prowadzi z daleka,
Bo ma otuchę, że apostoł boży
Błogosławieństwo na jéj głowę włoży.

VI

Stary Szeliga był chlubny[29] nie lada,
245
Takiego człeka że mu wieźć wypada, —
I zazdroszczono jemu tych zaszczytów:
Ale on z dworskich żartując poswarek
Jeździł codziennie, wiernie jak zegarek,
Do jezuitów i od jezuitów.
250
Tak do swéj służby ułożył się zdatnie,
Że woził Skargę jak żaden z czeladzi:
Na jednem miejscu bułanego zatnie,
Na jednem miejscu o kamień zawadzi;
Gdy wraca próżen w południowej chwili,
255
Z jednego miejsca przygląda się miastu,
W jednej gospodzie szklanicę wychyli, —
To był obyczaj już od lat trzynastu.
A gdy wychodzi i ociera wargi
Z szumiącéj piany piwnej albo miodnej,
260
Znaczy, że w zamku nie ma księdza Skargi
I że Szeliga cały dzień swobodny.

VII

A iż czas ludzi najlepiéj odsłania
I łacno poznać, gdzie poczciwe lice:
Tedy wzajemny węzeł miłowania
265
Kojarzył Skargę i jego woźnicę.
Szeliga biedak — tym kluczem najprościéj
Serce się Skargi otwarło Szelidze;
Styrał swe lata w wojennéj fatydze —
Toć drugie prawo do jego miłości.
270
Jak na woźnicę miał talent nie lada:
Konia nie chłoszcze, z przeklęstwem nie fuknie,
Trzy razy tylko o kamień gdzieś stuknie,
W porę zamilczy, w porę coś zagada.
Dla świętych dumań mając cześć i względy,
275
Nigdy się pierwszy ozwać nie odważył;
Lecz zmiarkowawszy, że ksiądz by pogwarzył,
Ochoczém sercem stanie do gawędy.
Wiedział, co mówić i do jakich osób:
Więc Skarga ucho dawał mu ochocze.
280
O czém gadali? i w jaki to sposób?
Oto wam próbkę rozmowy przytoczę:

VIII

«Mróz, miły bracie! czy waści nie chłodno?»
«Ręce pokrzepły, miłościwy księże!
Choć mam opończę ciepłą i wygodną,
285
Chłód i przez szubę do kości dosięże.
Krew'[30] już nie grzeje, to i cóż za dziwy?
Starość nie radość, księże miłościwy!
Śmierć w oczy patrzy!»
«Niepotrzebna trwoga:
290
Bliżéj do grobu, to bliżéj do Boga.
(Odpowie Skarga) Zresztą, miły bracie,
Tam w niebie ciepléj».
«Ciepléj, księże miły,
Niżby, na przykład, ot w téj staréj chacie,
295
Co nad jéj okny[31] wiszą lodu bryły,
Szybki pobite od wczorajszej burzy,
A jak uważam[32] — z pieca się nie kurzy[33]!»
Pokiwał głową i na chatę bliską
Skierował swoje woźnicze biczysko.
300
«A któż tu mieszka?» — spytał Skarga rzewnie.
«Wdowa płatnerza — pomnę ich przed laty:
Tu miał domostwo, tu stały warsztaty,
Dogadzał żonie, jak gdyby królewnie.
Bo było z czego: w batorowskie czasy
305
Pancerze, hełmy były wielce w modzie;
Miał ich w sklepiku ogromne zapasy
Ku prześwietnego rycerstwa wygodzie.
A był to z dziadów, z pradziadów zbrojownik,
U nich rzemiosło szło z ojca na syna;
310
Bywało, pancerz czy koński nagłownik
Z żelaznéj blachy, jak z wosku wygina!
Późniéj postarzał, oślepnął i ginie:
Robota rzadsza, a tu człowiek chory,
Król miłościwy, panujący ninie[34],
315
Już do pancerza nie to co Batory!
Zresztą dziś szlachta bogaciéj się stroi:
Wzdycha do lekkich weneckich pancerzy,
Już jéj domowéj nie pokazuj zbroi,
Rada by błyszczéć jakby święty Jerzy!
320
A tu… jak Niemcy do miasta nalazą[35],
Jak poczną stawiać nowomodne kramy,
Sprowadzać szwedzkie zza morza żelazo,
Gdzież my prostacy z nimi się zrównamy?
Bolał nieborak od doby do doby
325
I jego mieszek chorzał na suchoty.
A tu z kramkami wędrujące Szkoty,
Dawaj go leczyć od ocznej choroby!
I wyleczyli… po trosze… po trosze,
Zabrali oczy i życie, i grosze…
330
Została żona — poczciwa starucha
I troje dziatwy — pacholęta jeszcze…
Patrz wasza miłość: ot i w ręce chucha
Nędza nie puści, kogo porwie w kleszcze!
A tego roku drogi chléb i mięso
335
I wiązki drzewa za szeląg nie dostać:
Nie dziw, że wdowy skurczyła się postać,
Nie dziw, że dzieci od głodu się trzęsą.
Ojciec kuł ludziom pancerze za młodu,
Chronił ich piersi od bojowéj kuli,
340
A dzisiaj, dziatwy ginącéj od chłodu
Nikt nie ochroni — nikt nie da koszuli!»
Tak stary bajał jednego poranka:
Och! bo i jego był los taki samy!
Machnął biczyskiem i zaciął bułanka!
345
Stuknął o kamień — i wjechał do bramy.
A ojciec Skarga, co zawsze przy sobie
Miał rzymski stylus i tabliczki z wosku,
Co nieszczęśliwym w utrapienia dobie
Z rychłą pomocą śpieszył po ojcowsku, —
350
Zapisał imię nieszczęśliwéj wdowy,
Pożegnał starca i ruszył swą drogą;
I już nazajutrz pacholik zamkowy
Zaniósł jéj wsparcie — Bógże wié od kogo!
A kiedy pełniąc stare obyczaje
355
Krzepił Szeliga w gospodzie swe zdrowie,
Bóg wié, dlaczego cóś mu się wydaje,
Że i miód słodszy i weseléj w głowie.

IX

Tak często-gęsto niby nieumyślnie
Jakieś słóweczko do rozmowy wciśnie;
360
Wiedział, z kim gada, i wiedział, jak gadać.
Skarga, co ludzi przywyknął spowiadać,
Bywało, zręcznie za słówka go chwyta,
Daje woźnicy wygadać się dłużéj,
A z jego bajań zawsze się wynurzy
365
Jakaś niedola — gdzieś nędza ukryta.
Skarga dochodził po nitce pajęczéj,
Gdzie jaki dłużnik, co go lichwiarz dręczy,
Kogo nękają bezbożni pieniacze
Lub jakie bole komu serce ranią;
370
Gdzie biédne dziéwczę rozpaczliwie płacze,
Stojąc nad grzechu straszliwą otchłanią;
Gdzie brat ku bratu oddycha niezgodą,
Gdzie się z sąsiadem poswarki zawiodą.
A żadna powieść nie była napróżna:
375
Bo ówdzie grosza, tam serca jałmużna,
Rzucona zręczną dłonią apostoła,
Rozjaśnia serca, rozpogadza czoła.
Szeliga wszystko wygwarzył otwarcie;
Lecz była hardość w sercu tego dziada:
380
Kiedy dla innych kołatał o wsparcie,
Nigdy o własnéj nędzy nie zagada!
Bystra źrzenica księdza kaznodzieje[36]
Rychło się wpiła w skrytą pierś Litwina, —
Niby nieznacznie pytać go poczyna,
385
O dom rodzinny, o dawne koleje:
Jak to z Gasztołdem biło się niedźwiedzie?
Co go ze służby pancernéj wywiodło?
Czemu szlacheckie zaniechawszy godło,
Został stajennym? i jak mu się wiedzie?
390
Czy na swą Litwę wrócić kiedy życzy?
Czy jakich krewnych i przyjaciół nié ma?
Z czego żyć będzie, kiedy lejc woźniczy
Już się w zgrzybiałych rękach nie utrzyma? —
Gdyby go pytał głosem jałmużnika,
395
W politowania smutnego sposobie,
Pewnie by Litwin zaciął się sam w sobie:
Bo on dla żalów piersi nie odmyka,
Cierpi, gdy nędzę wyspowiadać musi,
Chlebem jałmużny pewnie się zakrztusi.
400
Ale badany znienacka, a zdatnie,
Niby gawędząc o deszczu i suszy,
Stary Szeliga wpadł w księdzowskie[37] matnie,
Wysączył przed nim każdą kroplę duszy.
I kapłan przeznał Litwina odludka
405
Od pacholęcia, od pieluch bez mała;
Powieść to była i prosta, i krótka,
A jednak Skardze łezkę wywołała.

X

Szlachcic, ObyczajeOjciec Szeligi był szlachcic ubogi,
Mieszkał pod Wilnem na Litwie głębokiéj;
410
Miał włókę gruntu i lasu trzy włoki,
Orał, polował i rąbał się z wrogi.
A jak wiadomo — w jagiellońskie lata
Mniéj było szlachty na żołdzie magnata;
Czy sejm, czy sejmik, czy rycerskie koło
415
Szlachta chowała zbożne obyczaje
I częściéj panom stawi harde czoło,
Niźli im swoje sumienie przedaje.
Bywało wtedy u szlachty i braciéj
Ubożej w domach, lecz w sercach bogaciéj.
420
Swoboda była nie słowem, lecz faktem,
Bo jéj strzeżono trzeźwo, nie po pjanu[38].
Jeśli kto ziemię trzymał za kontraktem[39],
To jeno[40] groszem opłacał się panu;
Wypłacał czynsze po niedrogiéj cenie
425
Na święty Marcin[41] lub na święty Jerzy[42];
Lecz miał swobodne ramię i sumienie,
Bo to oboje do kraju należy.
Rzadko kto służył w nadwornéj chorągwi
U kasztelana albo wojewody;
430
Doma[43] sycono i piwa, i miody,
Nie zaglądając do magnackiéj stągwi[44].
Ojciec Szeligi ręką pracowitą
Karczował lasy i zasiewał żyto;
Miał swoje stada i po lasach barcie,
435
Miał pobożności i cnót w sercu wiele;
Pościł w sobotę, chmielił się w niedzielę,
I świętą prawdę ciął ludziom otwarcie.
Łacińskich nauk nie zaszczepiał w synie:
Bo tylko credo[45] umiał po łacinie;
440
Lecz za to grzmotnąć niedźwiedzia z półhaka
Lub kosić trawę na zielonéj błoni,
Karczować pole lub dosiadać koni
Dzielnie wyuczył swego jedynaka.
A kiedy wojna nadeszła z Wołoszą,
445
To na nią syna wyprawił sowito,
Kazał stać murem za Rzeczpospolitą,
Miecz mu do boku przypasał z rozkoszą, —
I dusza ojca była wielce rada,
Że stary pancerz k'piersiom mu przypada[46].
450
Złożon do boju nasz młody Szeliga
Z radością oręż rodzicielski dźwiga. —
Spod Obertyna, gdzie zwijał się żwawo,
Powrócił zdrowy i okryty sławą;
Ale krom sławy nic więcéj nie dopnie:
455
Bo łupów nie brał, na zyski nie patrzy;
Hetman rozdawał zaszczyty i stopnie,
Ale tam rękę przeciągał bogatszy,
A za bogatszym, jak obyczaj każe,
Byli rotmistrze i regimentarze. —
460
O tamtych czynach dobrą pamięć chowa
I król, i hetman, i karta dziejowa.
A jego pracom któż uczynił zadość?
Własne sumienie — i ojcowska radość.
Dosyć mu było: zwycięzca Wołoszy
465
Znów orze ziemię i niedźwiedzie płoszy;
Sługa, Szlachcic, Wolność, NiewolaA gdy pan Gasztołd wyprawił obławę,
Tak zręcznie dzika na oszczep przebodzie,
Że przypadł k'sercu panu wojewodzie
I już porzucił gospodarską sprawę.
470
Sądząc, że czegoś dosłuży się może,
Został myśliwym w Gieranońskim dworze.
Ojciec był nierad téj jego dworszczyźnie:
«Lepiej byś poszedł Wołochom w niewolę!
Na jasnych dworach chcesz dopędzać dolę,
475
A tu się dola wioskowa wyśliźnie.
Czy ci niemiła domowa zagroda?
Czy mało chleba? czy może zła woda?
Czy tu złe knieje? czy tu złe nadzieje
Nad twoją strzechą słomianą i starą?
480
Patrz, jak się niebo dobrotliwie śmieje,
Mierzyć ci hojną obiecuje miarą!
Ojciec, Syn, BłogosławieństwoA tam na dworach, gdzie chętka cię wzywa,
Zyski niepewne, strata niewątpliwa:
Bo strata czasu na służebnym chlebie,
485
Dla Boga, kraju, dla samego siebie.
Tam twoja wola nie twoją się stanie;
Tam zaprzedałeś twój sen i czuwanie;
Tam każde słowo musisz mieć na wodzy, —
Wiész, jak bogatym hołdują ubodzy?
490
Służąc w ich barwie, nie dopuszczaj Boże,
Nawet myśl twoja zaprzedać się może!
Boś ty najemnik — i Bóg wié, za kogo
Nieść twoję głowę rozkazać ci mogą!
Nie jedź, mój synu! lub jeśli ci mile,
495
Idź w dworską służbę — ja nie błogosławię:
Bo wiém, że do nas powrócisz za chwilę,
Może powołan ku godniejszéj sprawie!»
Szlachcic, Wolność, Niewola, GrzechNie błogosławił — a młody Szeliga
Jechał do dworu i już barwę dźwiga,
500
Hasa po kniejach jak dojeżdżacz lichy…
Poszedł swą drogą: bo w niebiesiech pono[47]
Nad głową szlachty, za grzechy jéj pychy,
Już służebnictwa klątwę wyrzeczono!
Ojciec umierał i przyzywał syna;
505
Syn nie mógł przybyć po błogosławieństwo:
Bo była zręczność popisu jedyna,
Obława sławna. — Całe wielkie księstwo,
Wszystko, co żyje, na wyścigi bieży,
Polować z królem do puszcz Białowieży.
510
Sądził Szeliga w zamniemaniu płonném,
Że król, gdy zręczność łowiecką obaczy,
Weźmie go k'sobie i mianować raczy
Łowczym nadwornym, a potém koronnym;
A wtedy żywot rozpocznie szczęśliwszy
515
I pana ojca przekona, co umie…
Lecz król młodzieńca ani widział w tłumie,
A ojciec umarł nie błgosławiwszy.
Dwór, Dworzanin, Szlachcic, Pozycja społeczna, Upadek, SługaOdtąd dworszczyzny burzliwym odmętem
Płynął Szeliga przykuty do łodzi.
520
Już ani pytaj, jak mu się powodzi:
Bo krzyż ojcowski swym promieniem świętym
Już się nad głową jego nie migota,
Dróg nie oświéca błędnego żywota…
Przez nieuwagę popsował[48] raz sieci,
525
Że wilk ścigany z ostępu wyskoczy.
Pan się rozgniewał i groźno zaleci,
Aby mu więcéj nie stawał na oczy.
Wypchnięty z dworu, nie postał już doma[49]:
Bo się płochości sam przed sobą sroma[50].
530
Obliczył grosze — kwota ich zbyt mała;
Ubiegłe lata obrzucił oczyma —
Większa połowa marnie się styrała;
Obliczył zdrowie — to jeszcze się trzyma:
Więc daléj na świat poszedł zbierać plony
535
Po inszych dworach Litwy i Korony.
W dworach Kierzgajłów, Kiszków, Chlebowiczy,
Tyrał swe zdrowie, wodząc pańskie psiarnie.
Chciał doznać w życiu rodzinnych słodyczy,
To jął małżonkę — wnet nędza ogarnie.
540
A kiedy insi zbierali wawrzyny,
Z królem Batorym na inflanckiéj wojnie,
On na niedźwiedzia ostrzył rohatyny
Lub w pańskich waśniach walczył niedostojnie.
Gniotła go nędza: więc byle zapłacą,
545
Nadstawiał ramie Bóg wié gdzie i za co!
Wziął ranę w czoło — nie gdzieś przy fortecy,
Lecz służąc świadkiem u sądowych kratek;
Niedźwiedź na łowach szarpnął go przez plecy
I wyrwał zdrowia krzepkiego ostatek:
550
A więc w Krakowie we szpitalu leży:
Żona bez chleba — on sam bez odzieży.
A syn, którego niebo mu przysłało,
Rosnął bez nauk jak istota podła,
Nie mógł ojcowską poszczycić się chwałą,
555
Co by go kiedyś między ludzi wwiodła.
Cierpiał Szeliga — lecz się nie użala:
Bo nad swą strzechę wolał zamki cudze, —
Po tyloletniéj na dworach usłudze
Czuł, że sam winien, idąc do szpitala.
560
Szczęściem, Bobola, wielki podkomorzy,
Człek miłosierny, polubieniec króla,
Zwiedzając domy, gdzie jęczeli chorzy,
Nad jego losem rzewnie się rozczula.
Szlachcic, Sługa, Praca, Upadek, ZiemiaNiepiśmiennemu, jak strzelec zwyczajnie,
565
Co nie miał zdrowia, co już był niemłody,
Jakież się mogły nastręczyć zawody?
Wzięto Szeligę do królewskiéj stajnie[51].
Zapłakał zrazu, mając barwę nosić;
Lecz gwoli żony i dziecka potrzebie
570
Zaparł się herbu i samego siebie. —
I tak niedoli doświadczył już dosyć:
Nowy chléb jego — zwyczajnie woźniczy,
Choć to u króla — lecz zawsze sromota[52];
Wśród upokorzeń, wśród ciągłych goryczy,
575
Boleść na sercu, chociaż barwa złota.
Ale ta świetność i hańba rzemiosła
Przez lat trzynaście do serca już wrosła.
Tylko gdy Skarga k'wyznaniu zachęca
I trącił serca bolejącą stronę,
580
Szeliga ryknął płaczem potępieńca:
«Czyż ja tu kości do grobu osunę?
Jaż niegdyś szlachcic — czyż Bóg mi przeznacza
Włożyć do trumny mój bicz poganiacza?
Och! gdyby nieco grosza ku potrzebie,
585
Znów by woźnica wskrzesnął na szlachcica,
Szedłbym na Litwę o żebranym chlebie, —
Tam bym przebłagał mogiłę rodzica,
Wykupił dworek, com stracił z méj winy
I zakopany w ustroniu dalekiém,
590
Kształciłbym syna pomiędzy Litwiny,
I tam bym umarł niezależnym człekiem!
Dajcie mi, księże, lekarstwo na ranę!
Zedrzyjcie ze mnie złocistą sukmanę!
Gdy znosić nędzę — niech tam znoszę nędzę!
595
Niechaj odżyję przed zawarciem powiek!
Z pługiem rolniczym i w szaréj siermiędze
Karczując grunta — przypomnę, żem człowiek»

XI

Takiemi słowy dzieje swojéj zguby
Gwarzył Szeliga, jadąc z Częstochowy,
600
Kędy składano uroczyste śluby,
Za powrót króla szczęśliwy i zdrowy.
Bo powróciwszy ze szwedzkiéj stolicy,
Przetrwawszy morskie i wojenne burze,
Zygmunt uczynił ślub Bogarodzicy
605
Uczcić jéj święty tron na Jasnéj Górze.
Skarga, towarzysz nierozdzielny króla,
Jeździł go przywieźć przed Pańskie ołtarze,
I rzewną mową słuchaczów rozczula,
Oddając wota[53], jak ślub święty każe.
610
Wzruszon woźnicy powieścią rzewliwą
W głębi swéj duszy rozmyślał człek boży:
Trzeba z pomocą pokwapić się żywo;
Ale podarek starca upokorzy.
Król, Szlachcic, Polska, Prawo, Obyczaje, StarośćTu niestosownie jałmużna się poda,
615
Kędy[54] za pracę należy nagroda.
W Polsce są grosze na takie potrzeby,
Dla sił stéranych jest opieka prawa;
A po starostwach zasłużone chleby
Król szczodrobliwie swéj szlachcie rozdawa.
620
Wprawdzie, na przekor zasłużeńszéj braci,
Biorą starostwa młodzieńcy-magnaci;
Ale z nich słusznie należy cóś starszym:
Szeliga walczył w swoje młode lata,
Potém wiek térał przy dworze monarszym,
625
Niechże spokojnie życie dokołata.
Przecież starostwa nie można dlań prosić;
Lecz niechaj z głodu nie giną biedacy,
A kilka groszy dożywotniéj płacy
Będzie dlań dosyć — i aż nadto dosyć.
630
Zapomożony, a wdzięczen królowi,
Niech rzuci służbę, gdzie nędza uciska,
Niechaj na Litwie dom przodków odnowi,
Niech utraconą dostojność odzyska.
Tu sprawiedliwość z miłosierdziem w parze —
635
Trzeba dopomóc, bo sumienie każe.
Tak pomyślawszy, w upatrzonej chwili
Skarga odważnie stawił się przed tronem
I serce króla tak rzewnie rozkwili,
Że pożądanym ucieszył się plonem.
640
Król zdzierżał słowo: bo nazajutrz rano
Już mieli mandat bocheńscy żupnicy,
Aby Szelidze, dworskiemu woźnicy,
Dwadzieści groszy w tydzień wypłacano.
Ów dar Szeliga przyjął najszczęśliwszy,
645
I nic dziwnego: bo kwota nie lada,
Bo na dzisiejszą wartość policzywszy
Toć trzysta złotych do roku wypada.
A choć się Skarga nie przyznał otwarcie,
Że on wyprosił pożądane wsparcie,
650
Jednak Szeliga wpadł na domysł skory[55],
Komu był winien swe dworskie fawory.
Nie szedł dziękować: bo do swego czynu
Wiedział, że Skarga nie przyzna się za nic;
Ale swą wdzięczność bez końca, bez granic
655
Przekazał żonie i zaszczepił w synu.
I wszyscy troje następnéj niedzieli,
Wiedząc, skąd przyszła niebieska opieka,
Szli do spowiedzi i krzyżem leżeli,
Modląc się z płaczem za dobrego człeka.
660
A gdy Szelidze łzy pobożne biegą[56],
Jednym był tylko szkrupułem[57] dotknięty:
Że to grzech może modlić się za niego,
Bo ojciec Skarga już za życia święty.

XII

A z barwy dworskiéj gdy się raz wyłuszczy,
665
Gdy ze służalca przekształcił się w człeka,
Poszedł Szeliga, gdzie Litwa daleka,
Gdzie dworek ojców pustoszał na puszczy.
Niełatwe tutaj czekały nań sprawy;
Lecz go wzmacniały szlachetne pochopy[58]:
670
Grunta rodzinne wykupił z zastawy,
Sam zwalił w lesie berwion cztery kopy,
Zwiózł je do domu — a coraz to żwawszy
Sam ociosywał kłody ku budowie,
A dobrych ludzi na pomoc przyzwawszy,
675
Począł odnawiać ojczyste pustkowie.
PtakTak, kiedy bocian z wędrówki powraca,
Ledwie powitał olszynę rodzimą,
Zaraz go czeka i nielekka praca
Naprawić gniazdo uszkodzone zimą.
680
Tak i Szeliga, dworów wychowanek
Razem z bocianem krzątać się nie leni;
A póki bocian odleciał w jesieni,
DworekDworek Szeligi już stanął jak wianek.
Pod ciemnym lasem, z wysokiego wzgórka,
685
Domek podnosił swe łamane szczyty[59],
Ciosany z jodły, a słomą poszyty,
Otoczon gęstym parkanem podwórka.
Z polnych kamieni, naprzeciw mieszkania,
Zmurował lamus[60] z dwóch piąter jak wieżę;
690
Chorągiew z herbem jego dachu strzeże,
A kilka brzózek cudnie go osłania.
Zdobiły chatę: ogródek wzorzysty,
Przyźba[61] i ganek, i kominy z cegły,
A stara jabłoń i klon gałęzisty
695
Sowitym cieniem pół dworka zaległy.
Gość, ObyczajeWjazd stanowiły staroświeckie wrota,
O dwojgu słupach, z furtką i przełazem,
Z dachem ze słomy, okute żelazem, —
Zajechać do nich aż brała ochota.
700
Bo dziwna sztuka u litewskich cieśli,
Że nasza brama zawżdy gościa złowi,
Kogo bogowie pod wrota przynieśli
Już jak magnesem ciągną ku dworkowi.
Wiejskiego cieśli zaklęta siekiera
705
Takim je wdzięcznym uśmiechem ubiera,
Myśl gospodarza tak wyżłabia zdradnie,
Że brama krzepko na rygle zabita,
Ledwie podjeżdżasz — sama się rozpadnie,
Radosnym skrzypem przybyłego wita.
710
Skąd takie cuda? czy to z duszy szczeréj
Co rada gościom przychylić niebiosa?
Lub czarodziejstwo ciesielskiéj siekiery
Jakieś nad bramą zaklęcie wyciosa?
Trudno odgadnąć — to tylko wiadomo,
715
Że w jednéj Litwie stawią takie wrota,
Z czubiastym daszkiem, uplecionym słomą,
Na którym świeci uśmiéch i szczerota,
Co w dzień i w nocy, wśród lata i zimy
Zdają się mówić: «serdecznie prosimy!».

XIII

720
Szlachcic, Gospodarz, Gość, Zabawa, ObyczajeSzeliga wrócon do swojego świata
Uprzejmém sercem z sąsiady się brata;
Jako myśliwy i rolnik z rzemiosła
Oszczep i sochę pilnował na przemian,
Spraszał do siebie miłościwych ziemian,
725
A gęsta trawa nigdy nie wyrosła
Pod jego wróty; — jak ziemianin prawy[62]
Miłe z sąsiady prowadził zabawy:
W wonnym ogródku, pod ciemnemi klony
Zasiadał z gośćmi na dębowéj kłodzie,
730
I miód pienisty w sklepie[63] ochłodzony
Lał w sporą czarę, — szły żarty przy miodzie,
A czasem rzewne i poważne słowa,
Albo piosenka jakaś obozowa,
Śmieszna, choć czasem niezbyt świątobliwa,
735
Jak stary nałóg z ust mu się wyrywa.
Takich piosenek nauczył się sporo
Przez swe żołnierskie i dworskie tułactwa;
Lecz myśli święte zawżdy górę biorą:
Religia, Pobożność, ObyczajeBył sodalisem[64] jezuitów bractwa,
740
Zwykle w niedzielę lub w dniu jakim świętym
Nosił baldachim ponad sakramentem,
Sługiwał do mszy, wiódł księdza pod rękę,
Niósł na asperges[65] kropielnicę z wodą,
A Matce Bożej śpiewając piosenkę,
745
Ora pro nobis[66] grzmiał piersią tak młodą,
Że trudno zgadnąć, czy to człek ten samy[67],
Co w barwie[68] dworskiéj z chmurnemi oczyma,
Powożąc Skargę, u zamkowéj bramy
Ledwie, bywało, lejc w rękach utrzyma.
750
Bo to powietrze rodowitéj kniei
Wzmocniło piersi jak zbawczą oliwą,
A myśl otuchy i lepszéj nadziei
Otarła z czoła zmarszczkę kłopotliwą.
Wąs długi, siwy, co na piersi spada,
755
Wzniósł się do góry junacko a młodo;
Błękitne oczy iskrzą się pogodą,
Czerstwe policzki kraśnieją u dziada.
Każdego roku jeździł do Warszawy
Odebrać grosze, co miał z łaski króla;
760
A błogosławiąc kęs chleba łaskawy,
Ubogich wspiera, sieroty przytula;
Swojego rodu zapewniając dolę,
Wykształcał syna w jezuickiéj szkole;
I resztę chleba, co urodzi niwa,
765
Z dobrymi ludźmi wesoło spożywa.
A kiedy czasem zawija czy słota
I nikt nie przyjdzie osłodzić mu życie,
On tęskném okiem spoglądał na wrota,
Jakby ich błagał o gości przybycie.

XIV

770
Tak, żyjąc z ludźmi albo czyniąc modły,
Starzec lat kilka doma[69] gospodarzył,
Kiedy mu gościa niebiosa przywiodły,
O którym nawet i we śnie nie marzył.
Był to ksiądz Skarga — dla zakonnéj sprawy
775
Jadący tędy do Wilna z Warszawy.
Przypomniał sobie woźnicę Litwina,
Rozpytał o nim u ludzi w podróży,
I, co dobremu sercu nie nowina,
Przyszedł obaczyć, jak mu szczęście płuży[70].
780
Wesołém hasłem w szlacheckiej chudobie
Skrzypnęły wrota, kiedy je otworzy,
Szeliga szczęśliw, nie wierzył sam sobie,
Że jego chatę nawiedza mąż boży.

XV

Wyrocznia króla a Polski ozdoba,
785
Filar potężnéj jezuitów rzeszy,
Skarga serdecznie z Szeligą się cieszy,
W szlacheckim domku snadź[71] wielce spodoba.
Świętyż był wieczór i pełen radości
Z dawnym woźnicą, co przepędził społem!
790
A gdy wieczerzać siadł za jego stołem,
Niech mu kasztelan krakowski zazdrości!
Bo się senator żaden nie poszczyci,
Że kiedy Skargę przyjmował w gościnie,
By święte usta umoczył w węgrzynie,
795
Choć go prosili męże znakomici.
A tu bez prośby, bez żadnéj odmowy,
Przy plastrze miodu i przy misie mleka,
Nie upokorzył biednego człowieka,
Wypił z nim miodu pucharek cynowy.
800
A po wieczerzy, kiedy się krzątano,
Zasłać mu łoże jak najmiękciéj[72] zda się,
Pod siwą głowę on sam posłał dla się
Ostre i twarde z błot litewskich siano.
Wszystkich domowych pobłogosłwiwszy,
805
Klęknął, gdzie zimna ceglana podłoga,
W gorących modłach błogosławił Boga,
Że dzisiaj zesłał dzień mu najszczęśliwszy.
Za ciernie życia, co musim przenosić,
Za ból codzienny, co nam serce targa,
810
Jednej nagrody byłoby już dosyć:
Przyśnić sen taki, jak miał ojciec Skarga.
Bo okiem duszy musiał widzieć żywo
Bóstwo promienne, a ludzkość szczęśliwą,
A najszczęśliwszy — to stary Szeliga;
815
A on sam klęczy przed niebiosów progiem,
Prawicą w piersi bije się przed Bogiem,
Lewicą ludzi z podołu podźwiga.
Takie sny święte, wolne od zakały
Nad głową Skargi ulatać musiały.

XVI

820
Nazajutrz, ledwie do świtu się bierze,
Już ojciec Skarga z brewijarzem w dłoni
Klęczy pod cieniem klonu i jabłoni
I cichym głosem odmawia pacierze.
Godzi się wierzyć, że niebo poruszy
825
Ten jego pacierz pokorny a święty:
Bo człowiek boży, mąż potężnéj duszy,
Nie tylko własném zbawieniem zajęty:
Tam burza miota Chrystusa Kościołem,
Tam jego Zakon szkalują potwarce,
830
Król z senatorskiém i rycerskiém kołem
W ciągłéj niezgodzie w ustawnéj poswarce.
Jest nad czém płakać, jest modlić się o co,
Skarga pojmuje, czego Polsce trzeba.
Modli się rzewnie, aby Pan Bóg z nieba
835
Ku Kościołowi pośpieszył z pomocą,
Ażeby króla uzbroił wytrwaniem,
Stan senatorski dobréj rady tchnieniem,
Rycerską szlachtę zgodném przywiązaniem,
Pobożném sercem i bitném ramieniem;
840
I Panu Bogu w opiekę oddaje
Ubogich kmieci, którym tu najgorzéj;
Wszystkie koronne i litewskie kraje
Serdecznie stawi przed majestat boży.
Płyną godziny, a Skarga nie baczy,
845
W modłach zapomniał swéj ziemskiéj istoty.
Już się przez klonu gałęziste sploty
Słoneczna siatka na trawie majaczy;
Już do obory, chroniąc się gorąca,
Z rosistéj paszy powracają trzody;
850
Już i Szeliga, strzelec siwobrody,
W leśnym przesmyku ubiwszy zająca,
Wsparty na strzelbę u płotu, z daleka,
Na koniec modłów niecierpliwie czeka.

XVII

Skończone modły — ksiądz Skarga wychodzi,
855
Pozdrowił starca przed chatnemi drzwiami.
Szeliga, widząc, że jego dobrodziéj
Już nie zajęty modłą ni myślami,
Przystąpił k'niemu, ścisnął za kolana,
Sędziwą głowę nachylił ku ziemi,
860
I namaszczoną prawicę kapłana
Ze czcią całował usty życzliwemi.
Cały pokraśniał, jakby się zdawało,
Że jakiéj prośby hamuje porywy;
Nareszcie oczy podniósłszy nieśmiało,
865
Rzecze do niego:
«Ojcze miłościwy!
Wiém, komum winien dziękować po Bogu
Za dobry byt mój, za dzisiejsze życie:
Wyście biedaka dźwignęli z barłogu,
870
Dzisiaj mię w dobrym dostatku baczycie[73].
Król miłościwy, z waszéj snadź[74] namowy,
Dośmiertnéj płacy przysłał mi nadanie:
Więc odkupiłem dworek pradziadowy,
Mam chléb i zdrowie, las i polowanie;
875
Mam przywrócone szlacheckie nazwisko,
Dobrych sąsiadów i kościół tak blisko!
Czegoż chciéć więcéj? tu od pierwszéj chwili
Odżyły domu mego fundamenta;
Wyście mnie pewno pobłogosławili,
880
A wasza ręka — już ja wiém, że święta!
Przez was my tutaj szczęśliwi a zdrowi,
Więc nie odmówcie jeszcze jednéj cześci:
Pobłogosławcież mojemu rodowi:
Mój syn niedawno skończył lat dwadzieści,
885
Już odbył szkołę księży jezuitów,
Skąd mu się nieco łaciny przyniosło;
Doma nie dojdzie wysokich zaszczytów,
Niech idzie sprawiać rycerskie rzemiosło,
Już dziś szablicą ręki nie skaleczy,
890
A strzela celno, a oszczepem władnie;
Niechaj tych darów używa przykładnie,
By kiedyś służyć Pospolitéj Rzeczy.
Tutaj na Litwie oświecone książę,
Krzysztof Radziwiłł, wileński wojwoda,
895
Zbiera chorągiew', — bieży szlachta młoda,
Niech i mój chłopak z drugiemi się wiąże.
Już mu kupiłem karacenę nową
Kopiję lekką a składną do ręki,
Rumak szlachecki z domowéj stajeńki[75],
900
Lecz pewnéj cnoty — wszystko już gotowo.
Jutro młodzieniec miał wyjechać w drogę,
Gdy szczęsne losy was przyprowadziły:
Więc przeżegnajcie, dajcie mu przestrogę
Przyjmijcie spowiedź, dobroczyńco miły!
905
A jeśli żądań nie będzie za wiele,
To jeszcze prośba… dzisiejszego rana
Pobłogosławcie miecz jego w kościele,
Połóżcie ręce na czoło młodziana;
A już ja wierzę w głębi mego ducha,
910
Że stąd mu przyjdzie fortunna otucha».

XVIII

Skarga wysłuchał, podumał i rzecze:
«Człowiek uradza, Bóg wyrok stanowi!
Skądże wam przyszło, pobożny człowiecze,
Oddawać syna księciu Krzysztofowi?
915
Wszak to dyssydent! na birżańskim dworze
Z wiary praojców stroją sobie żarty:
Młodzian wszystkiego nasłuchać się może
I będzie z łona Kościoła wydarty.
Nie wódź tam syna!» —
920
«Już o tém myślałem;
(Rzecze Szeliga) — lecz młodzieńcze łono,
Choć silnie kipi rycerskim zapałem,
Ale i wiarę dobrze mu wpojono.
Przysiągł na Boga, na Najświętszą Matkę,
925
Na swych rodziców, na zbawienie duszy,
Że się w nowotną nie uwikła siatkę,
Że wiary ojców nigdy nie naruszy.
Znam jego serce — i śmiało wam ręczę,
Że on, co przyrzekł, to dotrzyma szczerze!»
930
Skarga pomyślał: «Już wierzę wam wierzę,
Nie tyle w głowę, co w serce młodzieńcze.
Lecz, mój Szeligo! wszak wiedzieć musicie,
Że wojewoda wileński, Radziwiłł,
Dawno do króla jakąś niechęć żywił,
935
Może i teraz zamyśla co skrycie.
A pewno, starcze, widziałbyś to nierad,
By twój potomek (uchowaj go Chryste!)
Wystąpił zbrojno jako konfederat
Zabijać braci, darć prawa ojczyste,
940
A gdy się ciżba swawolna rozhula,
Za grosz magnacki targnąć się na króla!»
Aż drgnął Szeliga, podumał, zapłakał
I z cicha jęknął: «To cóż, że my prości?
Za cóż, mój ojcze, rzucasz taki zakał
945
Na dom doznanéj krajowi wierności?
Jeżeli chłopca podły grosz spokusi,
Jeśli sumienie odstąpi wyrodka,
To o tém przecie zapamiętać musi,
Że go ojcowskie przeklęstwo tu spotka,
950
Że chleb, na którym rozwinął swe siły,
Trochę nauki, co ma ku ozdobie,
I zdrowie ojca, co stał u mogiły,
To wszystko winien królowi i tobie —
Tobie mój ojcze!… ach! czyżem ja po to
955
Uczył go imię błogosławić Skargi,
By mój potomek, okryty sromotą,
W imię magnata miał z królem zatargi!
Ty kochasz króla — a my szlachta stara,
My się przewrotną nie skazim przemianą:
960
Ojcze mój, ojcze! twój król, twoja wiara
Na wieki wieków naszemi zostaną!»
Skarga rozrzewnion prawicę mu poda
I z dobrotliwym uśmiechem zawoła:
«Kusisz mię, starcze, o zgoda już zgoda!
965
Poczciwi ludzie jedźmy do kościoła!»

XIX

Jak słowo mówić, gotowa kolaska;
Dwa się cisawe rumaki wyściga;
Krakowskie czasy przypomniał Szeliga,
Siedzi na koźle i z biczyska trzaska.
970
Starego Skargę, ze czcią jak należy,
Młody Szeliga wsadza do kolaski;
Raz pierwszy błyska w rycerskiéj odzieży,
Ma zbroję, pancerz, przyłbicę, przepaski;
Tylko rycerzem zwać się nie ma prawa,
975
Bo mu przy boku miecza nie dostawa.
Wsiadł na rumaka, co parskał na stronie,
Ze strzałką na łbie, z jedną białą nogą;
Starzec zacmoknął, zaświsnął na konie
I wóz wyruszył wywijaną drogą;
980
A za kolaską, gdzie siedzieli starce,
Leciał młodzieniec, wywijając harce.
Stary woźnica, jak za dawnéj chwili,
Cóś sobie dumał popuściwszy wodze,
Stuknął trzy razy o kamień na drodze
985
I pod kościelną dzwonnicę przybyli.
Pleban już wiedział, jacy goście lecą,
I kazał kościoł oświetlić wspaniale.
Skarga wszedł, klęknął, pomodlił się nieco,
A potém zasiadł w konfessyjonale,
990
Młody Szeliga zabrzęknął wesoło
Strojem żelaznym, z którym tak mu pięknie,
Przyłbiczny wisyr uchylił na czoło
I przed kratkami pokuty uklęknie,
I drobne grzechy młodzieńczego ducha
995
Spowiednikowi wyszeptał do ucha.

XX

SpowiedźGrzechów niewiele w młodocianéj duszy,
A spowiedź święta trwa niejedną chwilę:
Bo tyle przestróg, bo rad było tyle,
Nim w drogę życia szczęśliwie wyruszy.
1000
Starzec i kapłan, dobrze dróg tych świadom,
W młodym wędrowcu dobre chęci budzi,
Aby się pilno przypatrywał śladom
Chrobrych i mądrych, i cnotliwych ludzi.
A znając Skargę, możem ręczyć śmiele,
1005
Że w téj spowiedzi była treść obfita,
O wierze ojców, o Pańskim Kościele,
Król był na placu i Rzeczpospolita.
Czy pięknie mówił? tego nikt nie zgadnie:
Bo rzecz spowiedzi — tajemnica boża…
1010
Spłakany młodzian płoni się, to blednie
Gdy od pokuty odchodził podnoża.

XXI

Kościelny dzwonnik cztery świeczki pali
Skarga wziął ornat — i wyszła msza święta;
A Szeligowie, jakby dwaj chłopięta,
1015
Starzec i młodzian w komże się ubrali,
W ofierze Pańskiéj świadomi posługi
Jeden do mszału, a do dzwonka drugi.
Stary Szeliga, wnet po Agnus Dei[76],
Uderzył w dzwonek i świéczkę rozżarza
1020
Zmówił psalm wiary, miłości, nadziei.
Młody Szeliga klęknął u ołtarza;
A ojciec Skarga jak Opatrzność święta
Czule przeżegnał głowę penitenta.
A gdy lud wszystek uklęknął przykładnie,
1025
W usta młodziana Chleb Żywota kładnie.

XXII

Wkrótce ofiara skończyła się krwawa,Ksiądz, Żołnierz, Nauczyciel, Cnota, Patriota
A kapłan święte zrzuciwszy ornaty,
W komży i stule przed ołtarzem stawa,
Skinieniem woła młodzieńca przed kraty.
1030
Młody Szeliga u balasek klęka;
Skarga poświęcił jego miecz stalowy,
A gdy podawał, zadrżała mu ręka
I tak rzewnemi przemówił doń słowy:
«Synu! w żołnierstwie najpierwsza otucha,
1035
Pancerzem wiary gdy umocnisz ducha.
Siła złych rzeczy jest w sercu człowieczem,
Z temi walcz naprzód — niech zawżdy ci będzie
Tarczą modlitwa, sprawiedliwość mieczem,
To chrześcijańskie bojowe narzędzie.
1040
Na ten rynsztunek silnych bark potrzeba
I silnéj ręki, i woli nie lada;
Lecz do téj zbroje znijdzie łaska nieba;
Najwyższy hetman — Chrystus ci ją wkłada.
Wtenczas ci tylko będzie siła dana,
1045
Co nieprzyjaciół zgromi i popłoszy,
Jeżeli w sobie zwyciężysz szatana,
Ducha złéj pomsty, łakomstwa, rozkoszy!
Nie zbierze łupów, kopije pokruszy
Ten, kogo szatan obedrze na duszy!
1050
Nie stań się jako uliczni żołnierze,
Co jeno straszą bezbronnych żelazem;
Lecz pod chorągwią i króla rozkazem,
Idź wojny Pańskie odprawować szczerze,
Zostaw w pokoju, rycerski człowiecze,
1055
Cichego ziomka, co siedzi w swej chacie:
Bóg będzie z wami, gdy gniewy i miecze,
Na nieprzyjaciół koronnych schowacie.
Sprawuj się doma jako owca cicha,
W bitwie jak lwica, co męstwem oddycha!
1060
Trudny twój zawód: nim z wrogiem się zetrze,
Już cię tysiące niewygód otoczy;
W głodzie wśród deszczu i na zimnym wietrze,
We krwi i ranach ty miéj duch ochoczy;
A nie śmiéj w duszy ostudzać zapału,
1065
Nie śmiéj folgować nic twojemu ciału:
Bo ciało twoje — to jeno mur żywy,
Którym się grodzą macierzyste niwy.
Pomnąc, że w tobie twych ojców otucha
I miast, i wiosek, i świątyń Jehowy,
1070
Idź w imię Ojca i Syna, i Ducha,
Spraw się rycersko i powracaj zdrowy[77]!»

XXIII

Rzewnie spłakani do domu wrócili,
Kędy już skromna czekała biesiada.
Skarga dziś z postem parę rybek zjada,
1075
Szklanicę wody źrzódlanéj wychyli
I już nasycon składa Bogu dzięki.
Powstał, a wszyscy k'niemu przyskoczyli,
Wszyscy się cisną do kapłańskiéj ręki.
Kapłan każdemu dał uścisk życzliwy
1080
I błogosławi wszystkich gość dostojny.
Stary Szeliga znowu niespokojny,
Chce o cóś prosić: —
«Ojcze miłościwy!
Nim wasze konie miarkę owsa zjedzą,
1085
Raczcie poświęcić mój domek ubogi,
Moję oborkę, moje sienne stogi,
Moję pasiekę, co leży pod miedzą!»
«Niech wam Bóg szczęści! — ksiądz Skarga odpowié,
Zwracając k'niemu swe spojrzenie czułe —
1090
Powiedzcie jeno memu pachołkowi,
Niech tu przyniesie i komżę, i stułę.
Jeśli mię Pan Bóg wybrał za narzędzie,
Gdy grzesznych modłów wysłucha choć w części,
Wierzaj mi, starcze, że ci dobrze będzie,
1095
Że ci się tutaj we wszystkiém poszczęści.
Za to, żeś dźwignął ojcowskie zwaliska
Kapłan cię żegna, przyjaciel uściska».

XXIV

Podano komżę, stułę i kropidło,
Skarga się ubrał i modlitwę czyta,
1100
Pokropił domu zamieszkałe skrzydło:
«Niech spokój Pański nad wami zaświta,
Niech wasze głowy anioł stróż osłania,
Niech błogosławi sny i czuwania!»
Wszedł do komory, gdzie się chowa jadło,
1105
Pokropił wodą i dodał co prędzéj:
«Bogdaj wam nigdy łaknąć nie wypadło;
Bogdaj tu było przytulisko nędzy!
Ty znasz, co nędza, Szeligo mój drogi.
Dzisiaj dostatek widzę dzięki Bogu;
1110
Dajże mi słowo, że żaden ubogi
Nie wyjdzie głodny od twojego progu!»
Szeliga rękę przycisnął do piersi;
Świętą przysięgą jego oko gore;
Wszyscy rzewniejsi i ku bliźnim szczersi,
1115
Wyszli za Skargą poświęcić oborę.
Skarga się żegna i modlitwę czyta;
Pokropił ściany i znowu zawoła:
«Niech wam Bóg sporzy nabiału do syta;
Niech tu zaraza nie zawita zgoła.
1120
Żyjcie szczęśliwi pod boską opieką,
A bądźcie czyści i biali jak mleko». —
Więc poszli dalej, by poświęcić ule.
Kapłan się żegna i modlitwę czyta;
Potem spojrzawszy na Szeligę czule,
1125
Rzecze: «Niech korzyść mnoży obfita;
Niech się wam zbożne zamiary powiodą;
Niech sporną pracą uwieńczą się ręce.
Żyjcie jak pszczoły miłością a zgodą;
Zapłońcie światłem jak świece jarzące.
1130
Niech w duszy waszéj tak cnota się chowa,
Jak w plastrze wosku patoka miodowa!»
Tak poświęciwszy pola, łąki, płoty,
Ksiądz, Błogosławieństwo, CzaryWraca do dworku stary jezuita.
I tu stanąwszy przed nowemi wroty,
1135
Skropił je wodą i modlitwę czyta;
A jego oko promieniem się żarzy;
Iskra zapału migoce na twarzy:
«Wrota! — zawołał ku szlacheckiéj chacie —
Wy, co radośnie drogę odmykacie,
1140
Niechaj stróż — anioł pilnuje was co dzień
Od złego gościa lub złego sąsiada;
Niechaj się tędy nie przemyka zdrada;
Niech waszych skrzydeł nie odemknie zbrodzień.
Jeśli ktokolwiek z jaką myślą zdradną,
1145
Zachce tu wkroczyć łaską czy przemocą,
Niechaj te wrota na głowę mu spadną,
Niechaj mu głowę i piersi zgruchocą».

XXV

Obyczaje, Czary, WierzeniaTo były tylko słowa życzliwości,
Które mąż zacny wypowiedział święcie;
1150
Ale słuchacze wioskowi a prości
Jakieś w nich dziwne widzieli zaklęcie.
Skarga odjechał znów w koronne strony
Błogosławiący i błogosławiony.
Stary Szeliga rozmyśla w ukryciu
1155
Lub gwarzy o nim z chlubą co niedzieli.
Jego sąsiedzi, co pierwszy raz w życiu
Głośnego Skargę naocznie widzieli,
Długo i szczerze zjawiskiem zajęci,
Rozpowiadali — szlachcic szlachcicowi
1160
Jego życzliwe dla Szeligi chęci.
Jak on wygląda, co czyni, co mówi,
Jako mu syna błogosławił w drogę,
Święcił domostwo, dobytek bogaty,
Jakiemi słowy udzielał przestrogę
1165
I jako zaklął wrota jego chaty.
Wszyscy pobożni nieśmiało, z oddali,
Na tajemnicze wrota spoglądali;
Każda litewska bogobojna dusza,
Jeśli do jakich czuje się bezprawi,
1170
Jeśli sumienie jakiś grzech zaprósza,
Już się do dworku Szeligi nie zjawi.

XXVI

We starym dworku mniéj było już gwarno;
Za to, kto przyszedł — przyjaciel i prawy,
Nikt nabożeństwa, spoczynku, zabawy,
1175
Nie zatruł w chacie jakąś zdradą czarną.
Mléka do syta, a pszczółki się roją,
Łąki do pasa i krzewi się zboże, —
O! dzięki Skardze, że bytnością swoją
Błogosławieństwo sprowadził tu boże!
1180
Któż jasną radość na Szeligi czole,
Któż jego szczęście wypowiedzieć w stanie;
Gdy często-gęsto birżańskie pacholę
Wdzięczne od syna wiezie mu pisanie?
A w każdym liście kipi dusza młoda
1185
Żądzą do bojów, do czynów, do sławy;
W każdym donosi, że książę wojwoda
Zawsze ku niemu dobry i łaskawy;
Że chociaż dumny, oblicza nie cofa,
Lecz swoim drużbą poufale zowie:
1190
(Bo jak z przedwieka jego pradziadowie,
Młody Szeliga miał imię Krzysztofa).
Aniele stróżu! niechże twoje oczy
Na długo starca pilnują i strzegą,
Niech twoich skrzydeł święty cień otoczy
1195
I serca jego, i domóstwo jego!
I łaska niebios nie była odmienna:
Jednako wszystkie płynęły mu chwile;
A przyszła jutrznia zachodu promienna,
Zgrzybiałość, drzymka — i krzyż na mogile,
1200
I jest otucha, że dla jego duszy,
Poczciwéj pracy złote gwiazdy świecą…
A jego dworek pochylił się nieco,
Uschły gałęzie na cienistéj gruszy,
Klon począł żółknąć; bo wszystkiemu pora,
1205
Czas wiekuisty na wszystko się targa; —
A tylko wrota, które zaklął Skarga,
Stoją tak krzepko jak ciosane wczora.
Słomiany daszek choć kwitnie zielono,
Choć furtka nieco ku ziemi osiada,
1210
Lecz wrota krzepkie, sto lat jeszcze pono[78]
Będą wprowadzać dobrego sąsiada.
Niech sobie starcy wśród długiéj gawędy
Ubolewają, że ludzkość zepsuta:
Przecież poczciwe nie walą się wrota,
1215
Nikt ze złą myślą nie przechodził tędy,
Nikt nie szwankował, ani swój, ni cudzy…
Czyż w cnotę ludzką trzeba wierzyć święcie?
Albo nie wierzyć w księdzowskie zaklęcie,
Że ojciec Skarga tak bajał jak drudzy?
1220
Co o tém trzymać — czy to? albo owo?
Przyszłość pokaże — dziś daremna praca.
Patrzmy na dalszą stronicę dziejową
I gdzie się młody Szeliga obraca.

Stare wrota. Część druga

I

Historia, OjczyznaPrzeszłości święta! pokój ci niech będzie
1225
W twym wiekuistym, w twoim sennym grobie!
Coś nagrzeszyła w niebacznym obłędzie,
Niech Bóg udzieli przebaczenia tobie.
A twoim cnotom swą łaską przyczyni
Plennego[79] wzrostu, co ma ziarno w roli,
1230
W naszych im sercach krzewić się dozwoli:
Przeszłości święta! tyś nasza mistrzyni!
Nie dla zgorszenia, ale dla poprawy,
Pozwól w twój obraz przypatrzyć się mgławy, —
I nie poczytaj nas za świętokradce,
1235
Nie miéj za winnych synowskiéj obrazy,
Jeśli się z dala przypatrując matce
Na jéj obliczu odkryjemy skazy.
My dobrze serce naszéj matki znamy:
Ona tam w niebie jedną żądzę żywi,
1240
Aby jej dzieci były od niéj saméj
Bardziéj cnotliwi i bardziéj szczęśliwi.
Nam dla przestrogi ona sama powié,
Co nabroiła, kiedy była młoda.
Niewiele grzechów liczy na swej głowie
1245
Wolność, Historia, PozoryGrzech jéj najcięższy miał imię — Swoboda.
Nie ta swoboda, którą ma od Boga
I myśl człowiecza, i niebieski ptaszek,
Co nie dla marnych stworzona igraszek,
Co wie, skąd idzie i dokąd jéj droga,
1250
Pilnując kręgu jak słońca na niebie
Ciepło i światło sieje wkoło siebie, —
I zna to dobrze, że gdyby w zakresie
Śmiała przekroczyć choć na jeden atom,
To zamiast szczęścia, które daje światom,
1255
Straszliwe światu skończenie przyniesie.
Córka zniszczenia jest inna swoboda,
Czynem i słowem w karby nieujęta,
Do której hasło najpierwszy ten poda,
Kto chce narzucić niewolnicze pęta,
1260
Co aby snadniéj[80] zhołdować lud boży,
Sam się poniży, sam się upokorzy.
Na nim się wesprzesz jakby na opoce,
A on się śmieje w głębi swego ducha,
On weźmie pierwsze swawoli owoce,
1265
A karę błędu — ten, kto go usłucha.
Szlachcic, Polityka, Obywatel, Polska, Ojczyzna, Historia, Obyczaje, WładzaTak niegdyś w Polsce, miłościwe pany
Mówiły szlachcie: «Co te nasze prawa?
Ten król, choć przez nas swobodnie obrany,
Na naszą wolność nieżyczliw się zdawa[81].
1270
Nasze statuta, choć własne pisanie,
Niedobrze płużą[82] braterskiéj swobodzie:
Wszakeśmy szlachta — a szlachcic, mospanie,
Choć na zagrodzie, rówien wojewodzie.
Hej! kogo losy krajowe obchodzą,
1275
Do mnie niech śpieszy! co żywiéj a sporzéj!
Stanę na czele, a pod moją wodzą,
Król się poniży, prawo upokorzy!
Nic nie zważajcie, żem ja wojewoda,
A baczcie[83] we mnie szlachcica i brata:
1280
Mam chléb i wino, co to ust nie szkoda,
Przyjmę was chętnie, czém chata bogata!»
A ślepa szlachta, krzycząc wniebogłosy
Na ucisk tronu i niesłuszność prawa,
Pod sztandarami wojewody stawa[84],
1285
I z jego gwiazdą połącza swe losy,
Z jego zachceniem łączy swoje modły,
Z jego orężem swe szable ochocze, —
Już się za kruszec zaprzedaje podły,
Za stągiew miodu, za gruntu półwłocze[85].
1290
A do pańskiego rydwanu przykuta,
Już zapomniawszy, co wolność prawdziwa,
Śni jeszcze szlachta, że swobód używa,
Obiera króla i pisze statuta.
Senne rojenia! niedorzeczne chęci!
1295
Pomiędzy kilku władza się rozdziela;
Potężnych domów mnodzy są klienci,
Lecz trudno w kraju o obywatela.

II

Krzysztof Szeliga na birżańskim dworze
Urastał w łaskach książęcia Krzysztofa.
1300
Postać miał dziarską a spojrzenie hoże,
Dłoń, co się nigdy przed szablą nie cofa,
Umysł przytomny, a poczciwe serce —
Czemuż tych darów na lepsze nie użył?
Gdyby krajowi poświęcił w żołnierce,
1305
Jakby się pięknie wsławił i zasłużył!
Jeszcze za życia Zygmunta trzeciego,
Zamek birżański gdy obiegli Szwedzi,
Młody Szeliga wraz z drugim kolegą,
Zebrawszy ciżbę zamkowéj gawiedzi,
1310
Sprawił wycieczkę i śmiałym obrotem
Niemałą klęskę napastnikom zadał;
A kiedy Birże poddały się potém,
On w różnych miejscach na Szwedów napadał.
Obok książęcia na bitwach niósł zdrowie,
1315
I z chrobrem sercem do rozprawy staje;
Nadstawiał piersi, aby się wrogowie
W głębsze litewskie nie przedarły kraje.
Był to niedługi zawód wojowniczy,
Co w lat dwadzieści znowu się ożywił:
1320
Bo gdy po przodkach Birże odziedziczy
Książę koniuszy Bogusław Radziwiłł,
Szlachcic, Sługa, Wierność, Służalczość, ObyczajeSzeliga zawsze Radziwiłłom wierny
Podzielał księcia wyprawy bojowe,
Pod Beresteczkiem wiódł hufiec pancerny
1325
I kozaczyznę poraził na głowę.
Już czoło jego siwizną się prószy
Ozdobne w laury ojczystéj zasługi;
Lecz z owych laurów żartował w swéj duszy:
Bo on krajowi — nie służył jak drugi.
1330
Jeno zdobywał łaskę u magnata,
Co chciał krajowi dowodzić przemocą,
Poszedłby, zda się, i na koniec świata,
Biłby się zawżdy[86], nie pytając o co,
I przy tureckiem stanąłby sztandarze,
1335
Jeżeli książę koniuszy rozkaże.
Przywódca, SzlachcicNa świetnym dworze księcia Bogusława
Nie było mowy o Rzeczpospolitéj:
Szlachta — narzędzie pańskiéj myśli skrytéj,
Gdzie jeno skinie, wszędy hurmem stawa[87],
1340
Ani pytając tego, co na przedzie,
Czy dobrze wiedzie? i dokąd zawiedzie?
Na zjazdach szlachty Szeliga niebacznie
Kierowan ręką, z której pragnął złota,
Rokosze w wojsku poszeptywać zacznie
1345
I na powagę królewską się miota,
I z owym mieczem, co poświęcił Skarga,
Na pomazańca Pańskiego się targa.
Skarga już nie żył i ojciec już nie żył,
Otworem stały do swawoli drogi,
1350
Nikt go nie ujął słowami przestrogi,
Nikt pogardliwém okiem go nie zmierzył.
A łaska pańska ku niemu się wdzięczy,
A przepych dworski tak nęcił z daleka,
Że oplątany jak w siatce pajęczéj,
1355
Z rozkoszą własnéj woli się wyrzeka, —
I nie pojmował, jak szlachta wśród wioski
Może brać sochę lub siekierę w ręce,
Mieć inną barwę krom Radziwiłłowskiéj,
Mieć inne myśli jak myśli książęce.

III

1360
Dom, UpadekTak go zajęły te względy łaskawe,
Że ani spojrzał na rodzinne ściany,
Ojcowski dworek wypuścił w dzierżawę,
A czynsze z niego — przegrywał z dworzany.
Domek, co niegdyś ojcowska siekiera
1365
Wyciosywała ze skrzętnym mozołem,
Dziś drewnianemi szczudły się podpiera,
Jak stary żebrak, jak dziad pod kościołem.
Słomiana strzecha pokryła się cała
Mchy zielonemi i plamy czarnemi,
1370
W oknach gdzieniegdzie szyba pozostała,
Ganek i przyźba osiadły ku ziemi.
Gruszę cienistą wycięto sprzed chaty,
W ogródku chwasty wyrosły krzewiście,
A klon uwiędły, zeschły, rosochaty,
1375
Ledwie niemnogie i żółte miał liście.
Pszczółki rzuciły opróchniałe barcie,
Gęste pokrzywy wyrosły u płota;Czary, Wierzenia, Zdrada, Kara
Stare, poczciwe i zaklęte wrota
Zdają się prosić o lepsze podparcie.
1380
A między ludźmi jeszcze jest podanie:
Jak ojciec Skarga poświęcał je nowo
I swe zaklęcie jak położył na nie,
Aby runęły nad zdradziecką głową.
Lecz, dzięki Bogu, wrota nie runęły,
1385
Choć niepodparty słup ledwie się trzyma:
Na starej Litwie w dziedzinie Jagiełły,
Są grzeszni ludzie — ale zdrajców nié ma.

IV

Czas, Przemiana, Przemijanie, Obraz świata, NaturaWieczność nad światem krąży nieprzerwanie,
Zmienia się oracz, chociaż jedna niwa;
1390
A na cmentarzach, na kościelnéj ścianie
Coraz to nowy nagrobek przybywa, —
I jeśli zważysz — w tejże saméj chwili
W nowéj kolébce nowy gość zakwili.
Przyszłość z przeszłości wyradza się staréj,
1395
Tak pomalutku, tak niepostrzeżenie,
Jak drobne brzozy lub dębu nasienie
Wyrasta listkiem, wystrzela w konary; —
I jak najstarsi ludzie nie przypomną,
Latorośl marna, uboga, maleńka,
1400
Już dzisiaj wiechą wieńczy się ogromną,
Jéj pień starzeje, olbrzymieje, pęka,
Sieje dokoła krzewiste nasiona,
A żółte próchno wysypuje z łona.
W każdym niebieskiéj jutrzeńki[88] rozświcie
1405
Kończy się życie i poczyna życie:
Kwiat stugodzinny, człowiek stuletni
I historyczna tysiąców lat era,
Czy słońce świeci posępniéj czy świetniéj,
Za każdą chwilą, rodzi się — umiera.
1410
Nie dojrzy żaden dar jasnowidzenia,
Jako świat boży oblicze przemienia,
Jak rozwinięty w swych prawach swobodnie
W jednej godzinie starzeje i młodnie[89].

V

Niepostrzeżonym, nieznacznym obrotem
1415
Przeszło nad Polską pół wieku z okładem:
Zmarł Zygmunt trzeci, a w dziesięć lat potém
Władysław poszedł za ojcowskim śladem;
Korona polska jak wieńce cierniowe
Przygniotła Jana Kazimierza głowę.
1420
Bóg, Historia, Kara, BurzaJak w losach człeka, tak w losach narodu
Pan Bóg dopuszcza chwile ciężkiéj doli,
Czy to za grzechy zbrojone za młodu,
Czy w dowód łaski, czy nauce gwoli[90].
Ojciec niebieski w gniewie czy w rozwadze
1425
Różdżkę swej chłosty podnosi na dzieci,
Całe narody da klęskom pod władzę,
A chmura nieszczęść jak z wiatrem naleci.
Uderza w gromach piorun po piorunie,
Wszystko druzgoce, obala i pali;
1430
Gdy jeden obłok, zdaje się, przesunie,
Patrzcie! horyzont już czernieje daléj,
A w nowych kłębach czarnego chmurzyska
Nowy grom huczy, nowy piorun błyska;
I nowy wicher zadyma spod chmury,
1435
Łamać, obalać, co zostało jeszcze…
Ojcze ludzkości! Strażniku natury!
Kiedyż te znaki ustaną złowieszcze?
Kiedyż się skończy burza klęsk niesyta?
Kiedyż się skończy to serc naszych drżenie?
1440
Kiedyż poranek radosny zaświta
I błysną jutrzni różowej promienie?
Och! czas już światu poweseleć od niéj
Czas sercom ludzkim uderzyć swobodniéj!

VI

Naród, Historia, Bóg, Burza, KaraW doli narodów, nim burza Jehowy
1445
O ściany kraju uderzy w zapędzie,
Bóg naprzód miesza stary ład domowy,
Żywioły bytu porozprzęga wszędzie,
Zeszle[91] bezsilną niemoc na sternika,
Oczy czeladzi ślepotą zaciemni:
1450
Ginie porządek, święta zgoda znika,
Stają się wszyscy wrogowie wzajemni[92].
A gdy się waśnią, gdy wstecz idzie praca,
Gdy fundamenta podkopali sami,
Uderza piorun i ściany wywraca,
1455
I już społeczność jęczy pod gruzami.
I swe boleśne[93] opatrując rany,
Każdy na drugich gdy swe winy zwala,
Grom, który został na pomstę przysłany,
Z niebacznej ciżby śmieje się z oddala;
1460
Wicher, co bije w nieszczęśliwe zgliszcze,
Z urągowiskiem po ruderach świszcze.

VII

Polska, Historia, Polak, Obywatel, Król, WładzaTak w owe czasy — nim w Polskę strzeliły
Cztery pioruny, ze czterech stron świata,
Pan porozdwajał, pogmatwał jéj siły,
1465
Z gościńca przodków odbieżał Sarmata.
Bezrząd na wszystkiém swoję pieczęć kładzie,
Nosi jéj cechę już Rzeczpospolita;
A niegdyś baczny na wszystko Lechita
Stał się porządnym — jedynie w bezładzie[94].
1470
Panowie radni oblegają króla
I za starostwa przedają swe wota; —
Szlachta na sejmie po gospodach hula,
Pjanemi[95] słowy na wszystko się miota,
Rzuca na króla i na senat zakał,
1475
Każdą myśl jego zabija w jutrzeńce[96].
Och! często, często boleśnie zapłakał,
Często załamał Jan Kazimierz ręce —
I tęskne myśli posyłał za morze,
Gdzie tron ojcowski posiadł mu kto inny,
1480
Gdzie lud monarchom posłuszny, powinny,
Gdzie król poddanych uszczęśliwić może.
A tutaj… tutaj gdzież jest tronu władza?
Naród do szczęścia sam sobie przeszkadza.
Tu groźna północ od Szwedów i Rusi
1485
Dwoma chmurami z daleka się sroży;
Tutaj Chmielnicki, prawdziwy bicz boży,
Kraj naddnieprowy oderwać się kusi,
Krwią lacką spluskał ukraińskie stepy,
A nie masz środków postawić mu czoła:
1490
Sejm tylko jeden uczynić to zdoła,
Ale sejm polski, gwarliwy a ślepy,
Gdzie dola kraju, gdzie obrona dziatek,
On się targuje z królem o podatek.
Jęczą na nędzę i szlachta, i pany;
1495
Jednak tym jękom trudno dawać wiary:
Bo dzisiaj w ziemi, kopając kurhany,
Mnogie znajdujem grosze i talary —
Na których stęplem ówczesnych myncarzy
Odbite rysy Kazimierza twarzy.
1500
Snadź[97] w owe czasy chciwość czy obawa
Kryły przed sejmem, że grosza jest dosyć,
I trudno było o szeląg uprosić
W imieniu kraju lub w imieniu prawa.
Państwo, Polska, Szlachcic, Polak, Historia, Pieniądz, Władza, Obyczaje, Obywatel, GłupotaSenator chowa swe grosze do skrzyni,
1505
Mnich się bogaci, panoszy bez granic,
Szlachcic o zbytki dwór królewski wini,
A na pobory nie zgadza się za nic.
Każdy od nędzy rzekomo się garbi,
W liczbie podatku niedoboru kreski,
1510
Zakłopotany koronny podskarbi,
Zakłopotany podskarbi litewski.
Wojsko bez żołdu sztandary opuszcza,
Poborca grosze roztrwania bezładnie, —
A na sejmikach wykrzykiwa tłuszcza:
1515
Że król niebaczny, że podskarbi kradnie,
Że wszystek zasób wyciągnięto z chatek,
Że przyjdzie z głodu umrzeć na ostatek.
A patrz po kraju, kędy grosz się trwoni?
Za jedną szczyptę zamorskiego ziela!
1520
Co sług! co potraw! co psów, a co koni!
Jak tryska wino! jak huczy kapela!
Patrz, ile kanak[98] z dyjamentu warty
W stroju mężczyzny, białogłowy, dziecka!
Jakie sobole, tygrysy, lamparty! —
1525
Rzeczpospolita zbytkuje szlachecka.
Za dwie wieczerze nadwornej szarańczy
Można uzbroić chorągiew'[99] hussarzy;
Lecz szlachta szumi, o swobodach gwarzy,
Na grobie kraju śmieje się i tańczy,
1530
Ani chce wiedzieć, że tu wnet naskoczy
Groźny Chmielnicki, Szwed albo Rakoczy,
Gdy się na głowę zwala Siedmiogrodzie,
Kozak i Rusin gdy do walki zowie[100],
Na wałach fortec jaśni starostowie
1535
Sieją warzywa, jak gdyby w ogrodzie,
Mur z bastyjonem rozbijając stary,
Budują z niego śpichrze i browary[101].
Rzadko gdzie w domu szlachcica-rycerza
Był koń, zbroica lub miecz w pogotowiu;
1540
Żołnierz koronny, zbyt folgując zdrowiu,
Wlókł z sobą łóżka i pościele z pierza.
Na wież obronnych niedawne zwaliska
Wspina się koza i ogryza chwasty.
Na straży żołnierz dziesiąty, dwunasty:
1545
Bo reszta hula albo lud uciska.
Szlachcic, Polak, Pieniądz, Kłamstwo, Zdrada, ObywatelCzegóż nie działał ów motłoch łakomy
Na cudze grosze majętność i domy!
Na niewinnego potwarze wymiata,
Mówiąc: ten zdrajca, ten z wrogiem się brata,
1550
Ten ranił sługę, co był pod mą władzą,
Ten ukradł konia, co do mnie należy.
Więc do hetmana niewinnych prowadzą,
A ich domostwa oddają łupieży;
Mordują, ranią, gdy rabować nie dasz
1555
Biorą co wola i niosą na przedaż.
Zamiast starszyznę mieć w zacnej powadze,
Szemrał na króla, rotmistrze, hetmany,
Składał swe zjazdy żołdak zbuntowany
I groźny oręż podnosił na władzę.
1560
Rzadko kto mawiał: «Dopomóż mi, Boże!
Sławo! ja głowę dla ciebie położę!».
Częściej słyszałeś z ust rycerskiéj braci:
«Służę i czartu, jeśli mi zapłaci[102]».

VIII

Państwo, Wróg, Samobójstwo, Polska, HistoriaBoleść rwie serce, gdy musimy w pieśni
1565
Wspomnieć te czasy, kreślić te obrazy.
Patrząc na Polskę płakali współcześni:
«Piękna ziemico! zgubionaś sto razy!
Świetna wśród bitew, nieszczęśliwa doma[103],
Nie drżysz przed Szwedem ani Zaporożem,
1570
Lecz sama własnym zabijasz się nożem,
Grób sobie kopasz[104] własnemi rękoma!
Nie winuj[105] obcych, że z chciwym zapałem
Biegną ku tobie, czując twe niezdrowie:
Tylko narzędziem Pańskiem są krukowie,
1575
Co lecą martwem nasycić się ciałem.
Nie oni zgonu twojego przyczyną:
Kraje przez siebie, nie przez obcych giną!»

IX

Polska, HistoriaPoczęły trwożne szerzyć się pogłoski
O nieprzyjaznym dla Polski sąsiedzie:
1580
Że podkanclerzy, zdradny Radziejowski,
Na zgubę braci szwedzkie hufce wiedzie.
Tuż za pogłoską, szedł i skutek spieszno:
Runęły w Polskę zastępy Wandali,
A gród poznański i Kalisz, i Leszno
1585
W ręce zwycięzców wodzowie oddali.
Wojewodowie i kasztelanowie,
Co w wolnym kraju i wyznać sromota,
W pokorném piśmie i w pokornéj mowie
Królowi Szwedów składali swe wota.
1590
Janusz Radziwiłł wnet przeszedł do Szweda,
Wiodąc za sobą szlachtę z Litwy całéj,
I poszła daléj zwycięska czereda; —
Wkrótce ją mury warszawskie ujrzały.
Uszedł król polski ze swojéj stolicy,
1595
Coraz po kraju tułając się daléj;
Pierzchli koronni niegdyś pochlebnicy,
Co jeno łaski u tronu szukali.
Opuszczał króla silny i bogaty,
Szedł i Szwedowi swą przychylność kłamał.
1600
Biedny mieszkaniec zaściankowéj chaty
Spojrzał dokoła — i ręce załamał;
A obcy pychy poszeptom zdradzieckim,
Przysiągł nie zdradzić króla i swéj ziemi,
Naostrzył brzeszczot rękami chrobremi
1605
I szedł do swoich łączyć się z Czarnieckim.
Stefan Czarniecki, mąż kuty z żelaza,
Z niewielką garstką nie zdradził swéj wiary:
W nim kraj rodzony, w nim Kazimierz Waza
Widzieli męża, co jak granit stary,
1610
Zaległszy morza wściekłego wybrzeże,
Sam jeden lądu od powodzi strzeże.
A w tym niezłomnym wiekowym granicie,
Przy którym fala ściele się bezwładnie,
Jakież skry ognia! zaraz w nich ujrzycie,
1615
Za lada starciem jak piorun wypadnie.
Ruś gości w Wilnie, Chmielnicki we Lwowie,
Szwed zajął Poznań, Warszawę i Kraków;
Już wszystkie grody stołeczne Polaków
W rękach zdobywców jak nędzne pustkowie.
1620
Trzy wielkie wichry w całéj swojéj sile
Kiedy na jedną budowę gruchnęły,
Zda się dziedzina Piasta i Jagiełły
Będzie na troje rozdarta za chwilę.
Nie masz wyboru dla prawego męża,
1625
Jeno polegnąć pod domowém zgliszczem;
Lecz mądrzy mówią: może cóś uzyszczem,
Pójdźmy się kłaniać temu, co zwycięża.

X

Książę Radziwiłł, litewski koniuszy,
Dawno szwedzkiemu kłania się królowi;
1630
Jego klienci na wszystko gotowi
Na stronę szwedzką przeszli z całéj duszy.
Tylko gdzieniegdzie trzyma się na wodzy
Kupa mieszczanów lub szlachta ubodzy.
Pomimo pochlebstw, pomimo popłochu,
1635
Gdzieś garstka z garstką jeszcze się sprzymierza,
Ostatni szeląg, ostatnią garść prochu
Niesie na sprawę Jana Kazimierza,
Ostatnie takty bolejącéj piersi
Składa w modlitwę za Rzeczpospolitą.
1640
Lecz tacy ludzie, biedniejsi im szczersi,
Jakże się muszą opłacać sowito!
I szwedzki żołdak, i służba książęca
Ściga stronników sarmackiego króla,
Pod ich strzechami najbezkarniéj hula,
1645
Nad ich rodziną pastwi się i znęca,
A byle cienie, byle powód marny
Niesie miecz rzezi i ogień pożarny.

XI

Ale po burzy znowu się rozwidni,
Poczęła świtać jutrznia lepszéj doli;
1650
Szlachta od Szwedów cofa się powoli,
Przejrzeli ślepi — a zdrajcy ohydni,
Gdy nowe knować poczęli zasadzki,
Stanął w Tyszowcach akt konfederacki.
A w Częstochowie jedno serce mnicha,
1655
Które wspierała Przenajświętsza Panna,
Tysiące szwedzkich zastępów odpycha,
Daje się słyszeć wesołe: «Hozanna!»
Z echem i z wiatrem, rozwiał się dźwięk pieśni
Po całym kraju, jak dobra otucha:
1660
Powiat z powiatem kojarzy się cieśniéj,
Szwedzkich rozkazów już mało kto słucha.
Sandomiérz, Lublin już w ręku Polaków,
Już głoszą powrót Jana Kazimierza,
Nazad zdobyte Warszawa i Kraków,
1665
Czarniecki wszędy jak piorun uderza.
A ludzie dobrzy, łatwowierni, prości,
Co szli do Szweda w prostocie swéj duszy,
Już się zrzekają ohydnych sojuszy,
Naród powraca do swéj powinności.
1670
Już tylko tacy przy wrogu zostali,
Co chcieli nękać swą ziemicę biedną:
Kilku magnatów i klienci mali,
Co z magnatami chcieli być za jedno.

XII

Krzysztof Szeliga zanadto swą dolę
1675
Skojarzył z losem księcia Bogusława,
Wspólnie ich bojów, ich przewinień pole,
Dzielić im tylko wspólny los zostawa[106].
Już dziś nie poznać owego młodziana,
Któremu Skarga święcił miecz na boje;
1680
Twarz jego dzisiaj zmarszczkami zorana,
Snadź[107] że sumienia cierpi niepokoje.
Głos powinności ku matce swéj ziemi,
Którego wszystka szlachta usłuchała,
Czyż w jego piersiach nieprawość oniemi?
1685
Czyż w jego myślach nigdy nie zapała?
Konflikt wewnętrzny, Zdrada, Korzyść, ObowiązekO! znaczno walkę we szlachetnej duszy!
Ciężka tam w głębi odbywa się próba.
On nieraz myśli: «Niech książę koniuszy
Trzyma ze Szwedem, czy z kim się podoba;
1690
Moja powinność tam, gdzie mojej braci,
W szeregach króla, w obronie tej niwy,
Gdzie złożył głowę mój ojciec sędziwy,
Gdzie mię z narodem krew powinowaci».
Przeciw tym myślom, myśl zdradna a płocha
1695
Stawiła czoło potężnie i srodze:
«Czyż rzucić księcia, który tak mię kocha,
Kiedy tu silną chorągwią dowodzę?
Ja tutaj mnogie skarby mam pod strażą,
Z łupów wojennych uzbierałem krocie;
1700
Wrócić do swoich — to oddać je każą,
Oddać kmiotkowi, wdowie lub sierocie.
Rzucić dostojność, którą tutaj pieszczę,
Pozbyć się grosza — toć cała ruina;
Zostać żołdakiem, potem słuchać jeszcze,
1705
Gdy człek skrzywdzony łupieżcę przeklina…
Nie, już za późno… już pozostać wolę:
Po mojej drodze zaszedłem daleko,
Wypieszczonemu na książęcym stole,
Wracać do wioski — pić wodę i mleko…
1710
Przy łasce księcia, przy wojennym łupie,
Nie taką wioskę ja wkrótce zakupię».
Tak, by zagłuszyć sumienia zgryzoty,
Szeliga w swego namiotu ustroni
Przeglądał pilno swój strój szczerozłoty,
1715
Srebrzysty oręż, suty rząd na koni;
A obliczając swe przyszłe rozkosze,
Przyszłe znaczenie — dodawał kryjomu:
«Zmienią się czasy i króla przeproszę,
I jak bohater powrócę do domu!»
1720
Bluźniercze myśli, bezrozumne cele!
Bo się w świątynię dziejową nie wdziera:
Bohaterstwo, HistoriaNie dosyć męstwa albo ran na ciele,
Bo świętość sprawy czyni bohatera;
Bez tego męstwo na nic się nie przyda,
1725
A inne w dziejach zostanie — ohyda.

XIII

Pod wioską Prostki, na pruskiéj granicy,
Szwed już z dziedziny sarmackiéj wygnany
Leżał obozem — a dwa polskie pany,
Dwaj macierzystéj ziemi najezdnicy:
1730
Książę koniuszy Bogusław Radziwiłł
I podkanclerzy polski Radziejowski,
Nowe Szwedowi podawali wnioski,
By wrócił w Polskę i kraj uszczęśliwił,
Że tamta ziemia ku niemu stęskniona
1735
Znowu poddańcze wyciągnie ramiona.
Elektor pruski, obecny naradzie,
Co swoje hufce ze Szwedem połączył,
Co rad by z Polską na zawsze już skończył,
Przyrzeka pomoc i warunki kładzie.
1740
Radzono długo… noc była już ciemna,
Były tam plany i spory, i swary;
Wreszcie nastała ugoda wzajemna,
Przebito dłonie, podano puchary: —
I cichy toast okrążył trzy razy:
1745
«Niech żyje zguba Kazimierza Wazy!»
Szeliga z wartą księcia Bogusława
Stał przy namiocie tuż za samém płótnem,
Słyszał, jak gwarna toczyła się wrzawa,
Słyszał toasty z ich proroctwem smutném;
1750
Ale mu serce nie zadrgało zgrozą,
Zaśmiał się — szepnął: «Giń Rzeczpospolita!
Gdy starą Polskę na marach powiozą,
Toć nowy w świecie porządek zaświta.
Szwedzkim stronnikom już zręczność się poda
1755
Wypłynąć na wierzch, bo ich teraz pora…
Już nie starosta, jak marzyłem wczora,
Lecz będę hetman, kanclerz, wojewoda;
Wezmę urzędy, których nie dościga
Nawet Radziwiłł, nie tylko Szeliga.
1760
A dusza ojca, stary duch woźniczy,
Co patrzy na mnie ze zgrozą rozpaczy,
Kiedy me wszystkie honory policzy,
Jakże mi chętnie odstępstwo przebaczy!
I w drugim świecie nagany mi nie da,
1765
Że szlachcic polski był stronnikiem Szweda».
Ledwie to wyrzekł, aż oto z łoskotem
Trąbka zagrała przed samym namiotem,
I spieszny goniec zapytał u straży:
Czy tu król szwedzki? czy ucha udziela?
1770
I czy z listami tu się wejść odważy?
A listy pilne od wojska Forgela.
(Ów zasię Forgel był szwedzki jenerał,
Który szedł kilku tysiącom na czele,
Był dwakroć jeńcem, ale teraz śmiele
1775
Znów się do Polski za Wisłę przebierał).
Wpuszczono gońca — a na wielkiéj radzie
Siła[108] zapytań razem[109] go osypie.
Niedobre wieści: bo przy wiosce Lipie
Czarniecki dopadł Wandalów w nieładzie;
1780
Krwawemi strugi[110] zalało się pole,
Trupem poległo Szwedów dwa tysiące;
Nim się poranne ukazało słońce
Jenerał w polską dostał się niewolę.
Król szwedzki zgrzytnął i zatupał nogą,
1785
Elektor pruski cóś zamruknął z cicha,
Pan Radziejowski pogląda złowrogo,
Książę koniuszy blednieje i wzdycha.
Goniec złéj wieści wymknął się z namiotu
I kędyś zniknął w obozowém kole.
1790
Szeliga otarł wielką strugę potu,
Co mu gorąco płynęła po czole,
I dziecko Litwy niespokojne szczerze,
Że jego naród swe tryumfy bierze.

XIV

Cicho w namiocie — i król, i książęta
1795
Zwiesili głowy pod myśli nawałem.
Wtém cisza nocy znowu potrząśnięta,
Ale złowrogim na trwogę sygnałem.
Król wybiegł… słucha… to nuta nieswojska!
«Na koń, żołnierze! do zbroi! do broni!»
1800
Lecz w tejże chwili nad uchem zadzwoni
Bogarodzica: hymn polskiego wojska.
Zaledwie szwedzka rusza się gromada,
Trzy polskie hufce na karki jéj wpada.
Książę koniuszy wyskoczył z namiotu,
1805
Dopadł rumaka — lecz go hufiec ściga,
Jeno zakrzyknął: «Hej, mości Szeliga!
Ze swą chorągwią zastaw się u płotu;
A jeśli napad podstąpi zdradziecki,
Pilnuj się waszmość na miejsca wyborze.
1810
By miłościwy król jegomość szwedzki
W ręce się polskie nie dostał, broń Boże!».
Król szwedzki uszedł; lecz jego zamiary
Przeniknął hufiec pancerny litewski,
I wielki hetman, Wincenty Gosiewski,
1815
Przyskoczył, mając najemne Tatary, —
I w téjże chwili zręcznie oskrzydlili
Pancerne hufce księcia koniuszego; —
Na próżno pułki brandenburskie biegą,
Na próżno szwedzkie rycerstwo się sili, —
1820
Już dzielne polskie i tatarskie zuchy
Rozbiły hufiec birżańskiego księcia.
Książę z Szeligą, bojąc się ujęcia,
Na rączych koniach szukają otuchy;
Hufiec Tatarów rączo ich dościga:
1825
Pojmany książę, pojmany Szeliga.

XV

Chwała zwycięstwa, jak kronika pisze,
Na Gosiewskiego zaświtała głowie;
A korzyść walki dobrzy towarzysze
I perekopscy wzięli Tatarowie.
1830
Sześć pułków szwedzkich, dwa pruskie sztandary,
Dwa hufce polskie — i armat bez miary,
Bez miary jeńców okowywa[111] pęty[112]
Hetman litewski Gosiewski Wincenty, —
I dobrze pewien, że wiadomość miła,
1835
Radośne gońce do króla posyła.

XVI

Zdrada, Szlachcic, Król, Wygnanie, HistoriaPrzy boku króla był Radziwiłł drugi,
A krewny księcia koniuszego bliski,
Mąż znakomity przez zacne zasługi,
Michał Kazimierz ordynat nieświeżski[113].
1840
Jego staraniem, choć z bronią pojmany,
Książę koniuszy zgubie się wyśliźnie;
A jego wojsko i wszystkie dworzany
Kazano wygnać — jak śmieci w ojczyźnie,
Ażeby żadne nie zostały ślady,
1845
Że szlachcic polski był zdolen do zdrady.
(Książę koniuszy, choć swojéj krainie,
Swemu królowi zawinił się srogo,
W Słucku, Nieświeżu, Mirze, Tykocinie,
Fortece szwedzką osadzał załogą,
1850
Dobywał Brześcia, — dziś zbity na głowę,
Jak buntownika Gosiewski go bierze;
Lecz potém z królem pojednał się szczerze
I sprawiał różne urzędy krajowe.
(Czy urzędując, nagrodził te straty,
1855
Które krajowi przyczynił tak świeżo?
To są wypadki już późniejszéj daty,
Co do powieści naszéj nie należą).

XVII

Wygnanie, Zdrada, Hańba, Wojna, BogactwoSzeliga tedy, występny banita,
Wygnan od ziomków za rodzinne płoty;
1860
Lecz za to bogacz — a myśl jego skryta
Mało się troszczy tém piętnem sromoty[114].
A hetman nieco łagodząc mu winę,
Nim się dopełni wygnanie złowieszcze,
Kilka dni czasu zostawił mu jeszcze,
1865
Aby mógł przedać ojcowską wioszczynę.
Szczupłyć to dworek — mało go obchodzi;
Jednak Szeliga skorzystał z pozoru,
Aby na Litwie, wśród tamecznéj młodzi
Jednać stronniki dla szwedzkiego dworu.
1870
Pojechał tedy w rodowitą stronę,
Gdzie od młodości nie postał i nogą,
Cztery rumaki w karocę wprzężone
Pędzą ku Litwie pośpiesznie jak mogą.
I któż by poznał po tak długim czasie
1875
Syna woźnicy w téj pańskiéj kolasie?
Na pacholęciu przed dawnemi laty,
Gdy wyjeżdżało z ojcowskiego domu,
Nie świecił w oczy strój taki bogaty,
Twarz była młoda, a czoło bez sromu.
1880
Za niém leciały — jako towarzysze,
Błogosławieństwa ojca i kapłana;
Dziś jego głowa z kraju wywołana[115],
Przeklęstwo ziomków nad nią się kołysze.
I kraj się zmienił, że poznać nie można:
1885
Tak było pięknie, tak było zielono,
A teraz dymem wsi i miasta płoną;
Świątynie ręka odarła bezbożna;
Nie słychać w polu śpiewania żniwiarzy;
Kryje się w lasach trwożliwie drużyna;
1890
A gdy człowieka napotkać się zdarzy,
Ten gorzko płacze i Szweda przeklina;
Zboża spalone, nagie świątyń mury,
Wszędy zniszczenie, gdzie oko dościga…
Dworek, UpadekI gorzko, gorzko zaśmiał się Szeliga,
1895
Dworek swych ojców gdy zobaczył z góry.
Runęły spichrze, gołębnik, stodoła,
Dom pochylony do upadku gotów,
Klonów i gruszy nie było już zgoła,
Rosły badyle w ogródku bez płotów.
1900
Znaczno, że wszędy przeszedł czas pożerczy,
Wszystko boleśne przypomnienia budzi;
Tylko przed wjazdem stara brama sterczy,
Zaklęciem Skargi pamiętna u ludzi.
Westchnął Szeliga — a z dumnego oka
1905
Trysnęła łezka, gość niespodziewany;
Lecz się opomniał[116] i spojrzał z wysoka
I począł nowe osnowywać[117] plany:

XVIII

«Pieniądz, Nadzieja, Pozycja społeczna, Marzenie, ZdradaTen, kto ma złoto, ma wszystko na świecie.
Co mi tam szkodzi wygnańca nazwisko?
1910
Banita polski — niezginiony przecie:
Na ziemi szwedzkiéj znajdę przytulisko.
Tam kupię dobra — grosz popłaca wszędzie;
Ale nie żegnam mej rodzinnej włości:
Gdy się król szwedzki na siłę zdobędzie,
1915
Gdy znowu tutaj zawitamy w gości.
Odbiorę własność może w rok najdaléj
I wygnam z kraju tych, co mnie wygnali.
Tu będzie pałac, na nim herb kamienny;
Gniazdo Szeligów odnowić potrzeba.
1920
Stary mój ojciec, królewski stajenny,
Aż się uśmiechnie z wysokiego nieba.
Bo cóż za złoto okupić się nie da?
I cześć powróci, którą wyrok plami,
Bylebym tylko między Litwinami
1925
Zjednał co więcéj stronników dla Szweda…»

XIX

Zdrada, Wina, KaraKiedy tak dumał, rumaki jak z procy
Leciały pędem na dworku zwaliska.
Oś czterokonnéj wspaniałej karocy
Pod Stare Wrota z mozołem się wciska.
1930
(A wrota wąskie: bo tędy od wieka
Szedł prosty wózek lub wjeżdżał gość konny,
Bo wiedział starzec, że się nie doczeka,
Iż go odwiedzi urzędnik koronny,
I nie dla karet szerokiej postaci
1935
Budował wrota — lecz dla szlachty braci).
Za ciasno było synowskiéj kolebce,
Uwięzły konie, woźnica je plaży.
Szeliga zadrżał — pobledniał na twarzy,
Coś niedobrego przeczucie mu szepce.
1940
Konie zarwały, oś o słupy grzmoce,
Spróchniałe słupy pękły od zamachu —
I cały ciężar dębowego dachu
Z głuchym łoskotem pada na karocę.
Przegniła słoma i krokwi gromada
1945
Całkiem przykryły woźnicę i pana, —
Trzaska się w szczęty karoca złamana,
I cug rumaków na kolana pada;
Na koniec targnął i odrzucił w stronę
Dwa trupy ludzkie na miazgę stłuczone…

XX

1950
Więc Stare Wrota nad zdradziecką głową
Już dopełniły swojéj powinności!
Tak sobie ludzie powiadali prości
Przypominając księdza Skargi słowa:
«Kto tędy przejdzie z jaką myślą zdradną,
1955
Niechaj te wrota na niego upadną!»
Czy prawdę mówią? niepodobna dociec:
Czy mało baśni nagada prostota?
Tutaj, jak zwykle, winien stary ociec,
Że nazbyt wąskie wybudował wrota;
1960
Winien woźnica, że źle konie lecą,
Że zakierował i rady im nie da;
A może zresztą i syn winien nieco,
Że rzucił króla, a przeszedł do Szweda.
1964

1856

1965

Borejkowszczyzna.

Przypisy

[1]

wakancja — zwolnienie miejsca, otworzenie się urzędu; tu: nadawanego przez króla przywileju czerpania zysku z żup solnych. [przypis edytorski]

[2]

najniespodziewańszy — dziś popr.: najbardziej niespodziewany. [przypis edytorski]

[3]

wysnowywa — dziś: wysnuwa. [przypis edytorski]

[4]

pono (daw.) — podobno. [przypis edytorski]

[5]

narzec — nazwać. [przypis edytorski]

[6]

zżymać się — złościć się, gniewać się, niecierpliwić się. [przypis edytorski]

[7]

pacta conventa (łac.: przyjęte postanowienia) — zbiór zobowiązań polskich królów elekcyjnych względem szlachty; jedno z nich dotyczyło tolerancji religijnej i szanowania praw innowierców. [przypis edytorski]

[8]

Piotr Skarga (1536–1612) — jezuita, stał na czele pol. kontrreformacji, uzdolniony literacko krasomówca, kaznodzieja nadworny Zygmunta III Wazy, rektor kolegium jezuickiego w Wilnie i pierwszy rektor Uniwersytetu Wileńskiego; autor Kazań sejmowych, najprawdopodobniej nigdy niewygłoszonych publicznie na sejmie; pochodził ze szlachty zagrodowej a. zamożnego chłopstwa z wsi Powązki pod Mszczonowem, został przez króla, swego protektora, obdarzony herbem Pawęża. [przypis edytorski]

[9]

synowie Lojoli — jezuici; św. Ignacy Loyola (1491–1556) był założycielem zakonu. [przypis edytorski]

[10]

gwoli (daw.) — (z C.) dla, na rzecz. [przypis edytorski]

[11]

źrzenica (daw.) — dziś: źrenica. [przypis edytorski]

[12]

veto (łac.) — nie zgadzam się. [przypis edytorski]

[13]

wstydzić — tu: zawstydzać. [przypis edytorski]

[14]

arianie — odłam chrześcijaństwa kierujący się nauką Ariusza, prezbitera Kościoła w Aleksandrii w IV w., który dowodził, że dogmat o Trójcy Świętej jest sprzeczny z Biblią, uznawał Jezusa Chrystusa za nierównorzędnego Bogu Ojcu i nieposiadającego cechy wieczności (jako Syn Boga został stworzony i przed tym aktem nie istniał), a więc boskości; tu: chodzi o braci polskich, przez swych przeciwników zwanych arianami lub socynianami (od nazwiska Fausta Socyna); występowali oni m.in. przeciw czczemu rytualizmowi, fałszowi i pogaństwu praktyk religijnych katolicyzmu, prezentowali racjonalne podejście do wiary i niezwykłą surowość obyczajów; uznawali Jezusa za człowieka i jedynego syna Boga jednocześnie; w 1658 r. zostali na sejmie oskarżeni o popieranie Szwedów podczas wojny ze Szwecją (tzw. potopu szwedzkiego), a następnie wygnani z kraju lub zmuszeni do przejścia na katolicyzm. [przypis edytorski]

[15]

uczony Helweta — prawdopodobnie chodzi o Jana Kalwina (1509–1564), jednego z głównych działaczy reformacji w Szwajcarii (z pochodzenia nie był on jednak „Helwetą”, czyli Szwajcarem, ale Francuzem z Pikardii), twórcy doktryny przyjętej przez kościoły ewangelicko-reformowane i prezbiteriańskie, mówiącej m.in. o symbolicznej (nie realnej, jak w katolicyzmie) obecności Jezusa Chrystusa w sakramencie podczas mszy św.; swoje gł. dzieło Institutio religionis christianae wydał w Bazylei, zmarł w Genewie. [przypis edytorski]

[16]

biegą (daw.) — dziś: biegną; płyną. [przypis edytorski]

[17]

prze (daw.) — za; tu: w intencji. [przypis edytorski]

[18]

odzowie — dziś: odezwie. [przypis edytorski]

[19]

królestwo ichmość — ich królewskie moście; król i królowa. [przypis edytorski]

[20]

gołąb' — daw. apostrofem na końcu wyrazu oznaczano miękkie b (co ujawnia się w odmianie: gołębia itd.), a zarazem miejsce po zaniku prasłowiańskiej półsamogłoski, jeru miękkiego. [przypis edytorski]

[21]

za południe — do popołudnia. [przypis edytorski]

[22]

pozową — dziś forma 3.os.lm: pozwą, przyzwą. [przypis edytorski]

[23]

kolebka — tu: powóz. [przypis edytorski]

[24]

leciech (daw.) — dziś forma Msc.lm: latach; w trzydziestu leciech: mając trzydzieści lat. [przypis edytorski]

[25]

stajnie (daw.) — dziś forma Msc.lp: stajni. [przypis edytorski]

[26]

niepocześny a. niepoczesny — nieokazały. [przypis edytorski]

[27]

koły (daw.) — dziś forma N.lm: kołami. [przypis edytorski]

[28]

stajnie (daw.) — dziś forma N.lp: stajni. [przypis edytorski]

[29]

chlubny — dumny. [przypis edytorski]

[30]

krew' — daw. apostrofem na końcu wyrazu oznaczano miękkie w (co ujawnia się w odmianie: krwią itd.), a zarazem miejsce po zaniku prasłowiańskiej półsamogłoski, jeru miękkiego. [przypis edytorski]

[31]

okny (daw.) — dziś forma N.lm: oknami. [przypis edytorski]

[32]

uważać — tu: widzieć, zauważać. [przypis edytorski]

[33]

kurzyć się — dymić się. [przypis edytorski]

[34]

ninie (daw.) — teraz. [przypis edytorski]

[35]

nalazą — dziś popr. forma 3.os.lm: nalezą. [przypis edytorski]

[36]

kaznodzieje — dziś forma D.lp: kaznodziei. [przypis edytorski]

[37]

księdzowski — dziś: księżowski. [przypis edytorski]

[38]

po pjanu (daw.) — po pijanemu. [przypis edytorski]

[39]

ziemię trzymać za kontraktem — dzierżawić ziemię. [przypis edytorski]

[40]

jeno (daw.) — tylko. [przypis edytorski]

[41]

na święty Marcin — 11 listopada; na ziemiach ruskich: 25 października. [przypis edytorski]

[42]

na święty Jerzy — 23 kwietnia. [przypis edytorski]

[43]

doma (daw.) — w domu. [przypis edytorski]

[44]

stągiew — naczynie na płyny; także miara objętości równa ok. 200 litrom. [przypis edytorski]

[45]

credo (łac.) — wierzę; tu: modlitwa stanowiąca wyznanie kanonu wiary rzymskokatolickiej, zaczynająca się od słów „Wierzę w Boga, Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, i w Jezusa Chrystusa, Syna Jego jedynego (…)”. [przypis edytorski]

[46]

przypadać — tu: pasować. [przypis edytorski]

[47]

pono (daw.) — podobno, prawdopodobnie. [przypis edytorski]

[48]

popsować (daw.) — popsuć. [przypis edytorski]

[49]

doma (daw.) — w domu. [przypis edytorski]

[50]

sromać się (daw.) — wstydzić się. [przypis edytorski]

[51]

stajnie (daw.) — dziś forma Msc.lp: stajni. [przypis edytorski]

[52]

sromota (daw.) — wstyd, hańba. [przypis edytorski]

[53]

wota — dary (często cenne wyroby złotnicze) ofiarowywane w kościele w jakiejś intencji a. jako dziękczynienie. [przypis edytorski]

[54]

kędy (daw.) — gdzie. [przypis edytorski]

[55]

skory — tu: szybki. [przypis edytorski]

[56]

biegą (daw.) — dziś: biegną; lecą, płyną. [przypis edytorski]

[57]

szkrupuł właśc. skrupuł — wątpliwość natury moralnej. [przypis edytorski]

[58]

pochop — zapęd, żarliwa chęć. [przypis edytorski]

[59]

łamane szczyty — tu: spadziste dachy. [przypis edytorski]

[60]

lamus — daw. biblioteka; składzik. [przypis edytorski]

[61]

przyźba właśc. przyzba — podmurówka wokół domu; wał ziemny, często obłożony kamieniami itp. [przypis edytorski]

[62]

prawy — tu: prawdziwy. [przypis edytorski]

[63]

sklep (daw.) — sklepione pomieszczenie; piwnica. [przypis edytorski]

[64]

sodalis — członek sodalicji (z łac. sodalicium: bractwo, towarzystwo, tajny związek), związku religijnego w kościele rzymskokatolickim, do którego przynależność wiązała się z pewnymi kosztami (rzadko więc przynależeli do niego chłopi) oraz pewnymi przywilejami (np. odpustami) i wysoką pozycją społeczną, szczególnie na wsi; pierwsza sodalicja mariańska (tj. poświęcona Marii Pannie) postała w Rzymie w 1563 r. [przypis edytorski]

[65]

asperges (z łac. aspergere: skropić) — aspersja; akt pokuty polegający na pokropieniu przez odprawiającego mszę księdza (celebransa) zgromadzonych ludzi wodą święconą. [przypis edytorski]

[66]

ora pro nobis (łac.) — módl się za nami. [przypis edytorski]

[67]

ten samy (daw.) — dziś: ten sam. [przypis edytorski]

[68]

barwa — tu: liberia. [przypis edytorski]

[69]

doma (daw.) — w domu. [przypis edytorski]

[70]

płużyć (daw.) — służyć. [przypis edytorski]

[71]

snadź (daw.) — widocznie. [przypis edytorski]

[72]

najmiękciéj — dziś: najbardziej miękko. [przypis edytorski]

[73]

baczyć — widzieć. [przypis edytorski]

[74]

snadź (daw.) — widocznie, prawdopodobnie. [przypis edytorski]

[75]

stajeńki — dziś popr.: stajenki. [przypis edytorski]

[76]

Agnus Dei (łac.) — Baranku Boży. [przypis edytorski]

[77]

Synu! w żołnierstwie najpierwsza otucha (…) — Myśli i wyrażenia wyjęte ze Skargi: Nauki żołnierskie. [przypis autorski]

[78]

pono (daw.) — podobno, prawdopodobnie. [przypis edytorski]

[79]

plenny (daw.) — owocny. [przypis edytorski]

[80]

snadniéj (daw.) — łatwiej. [przypis edytorski]

[81]

zdawa (daw.) — dziś popr. forma: zdaje. [przypis edytorski]

[82]

płużyć (daw.) — służyć, sprzyjać. [przypis edytorski]

[83]

baczyć — widzieć, dostrzegać. [przypis edytorski]

[84]

stawa (daw.) — dziś popr. forma: staje. [przypis edytorski]

[85]

półwłocze — pół włóki; włóka: daw. miara powierzchni gruntu, równa 30 morgom, czyli ok. 18 ha. [przypis edytorski]

[86]

zawżdy (daw.) — zawsze. [przypis edytorski]

[87]

stawa (daw.) — dziś popr. forma 3.os.lp: staje.. [przypis edytorski]

[88]

jutrzeńki — jutrzenki. [przypis edytorski]

[89]

młodnie — dziś popr. forma: młodnieje. [przypis edytorski]

[90]

gwoli (daw.) — dla, z powodu, w celu (z C.: gwoli czemu). [przypis edytorski]

[91]

zeszle — dziś popr. forma: ześle. [przypis edytorski]

[92]

stają się wszyscy wrogowie wzajemni — dziś popr.: stają się (…) wrogami wzajemnymi. [przypis edytorski]

[93]

boleśny — dziś popr.: bolesny. [przypis edytorski]

[94]

Lechita stał się porządnym jedynie w bezładzie — „bo Polacy w niczém nie są porządni, tylko w samym nieporządku”. (Opaliński, księga III, Satyra I). Na odmalowanie epok używamy myśli i wyrażeń współczesnych pisarzy. [przypis autorski]

[95]

pjany (daw.) — dziś popr.: pijany. [przypis edytorski]

[96]

jutrzeńce — dziś popr.: jutrzence. [przypis edytorski]

[97]

snadź (daw.) — widocznie, prawdopodobnie. [przypis edytorski]

[98]

kanak — przylegający do szyi szeroki naszyjnik z drogich kamieni oprawionych w złoto a. ozdoba fryzury ze sznurów pereł; elementy stroju popularne wśród szlachty w XVII w. [przypis edytorski]

[99]

chorągiew' — daw. apostrofem oznaczano miękkie w (co ujawnia się w odmianie: chorągwi itd.), a zarazem miejsce po zaniku prasłowiańskiej półsamogłoski, jeru miękkiego. [przypis edytorski]

[100]

zowie — tu: wzywa. [przypis edytorski]

[101]

A patrz po kraju, kędy grosz się trwoni (…) — Wszystko w Opalińskim. [przypis autorski]

[102]

Składał swe zjazdy żołdak zbuntowany (…) — Obrazki swawoli żołnierstwa wzięte ze Skargi: Nabożeństwo żołnierskie. [przypis autorski]

[103]

doma (daw.) — w domu. [przypis edytorski]

[104]

kopasz (daw.) — dziś popr. forma: kopiesz. [przypis edytorski]

[105]

winować (daw., gw.) — obarczać winą. [przypis edytorski]

[106]

zostawa (daw.) — dziś popr. forma: zostaje. [przypis edytorski]

[107]

snadź (daw.) — widocznie. [przypis edytorski]

[108]

siła (daw.) — dużo, mnóstwo, moc. [przypis edytorski]

[109]

razem — tu: naraz, jednocześnie. [przypis edytorski]

[110]

strugi (daw.) — dziś popr. forma N.lm: strugami. [przypis edytorski]

[111]

okowywa — dziś popr. forma: okuwa. [przypis edytorski]

[112]

pęty (daw.) — dziś popr. forma N.lm: pętami. [przypis edytorski]

[113]

nieświeżski — dziś popr. forma: nieświeski. [przypis edytorski]

[114]

sromota (daw.) — hańba. [przypis edytorski]

[115]

wywołany (daw.) — wygnany. [przypis edytorski]

[116]

opomnieć się — dziś: opamiętać się. [przypis edytorski]

[117]

osnowywać — dziś: snuć. [przypis edytorski]

15 zł

tyle kosztują 2 minuty nagrania audiobooka

35 zł

tyle kosztuje redakcja jednego krótkiego wiersza

55 zł

tyle kosztuje przetłumaczenie 1 strony z jęz. angielskiego na jęz. polski

200 zł

tyle kosztuje redakcja 20 stron książki

500 zł

Dziękujemy za Twoje wsparcie! Uzyskujesz roczny dostęp do przedpremierowych publikacji.

20 zł /mies.

Dziękujemy, że jesteś z nami!

35 zł /mies.

W ciągu roku twoje wsparcie pozwoli na opłacenie jednego miesiąca utrzymania serwera, na którym udostępniamy lektury szkolne.

55 zł /mies.

W ciągu roku twoje wsparcie pozwoli na nagranie audiobooka, np. z baśnią Andersena lub innego o podobnej długości.

100 zł /mies.

W ciągu roku twoje wsparcie pozwoli na zredagowanie i publikację książki o długości 150 stron.

Bezpieczne płatności zapewniają: PayU Visa MasterCard PayPal

Dane do przelewu tradycyjnego:

nazwa odbiorcy

Fundacja Wolne Lektury

adres odbiorcy

ul. Marszałkowska 84/92 lok. 125, 00-514 Warszawa

numer konta

75 1090 2851 0000 0001 4324 3317

tytuł przelewu

Darowizna na Wolne Lektury + twoja nazwa użytkownika lub e-mail

wpłaty w EUR

PL88 1090 2851 0000 0001 4324 3374

Wpłaty w USD

PL82 1090 2851 0000 0001 4324 3385

SWIFT

WBKPPLPP

x
Skopiuj link Skopiuj cytat
Zakładka Istniejąca zakładka Notka
Słuchaj od tego miejsca

Pora na chwilę przerwy :)

Podoba Ci się nasza biblioteka? Wesprzyj ją drobną wpłatą, a otrzymasz wcześniejszy dostęp do prapremier!

Bez pomocy czytelników biblioteka przestanie się rozwijać. Wesprzyj Wolne Lektury 1,5% podatku!

KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Wolne Lektury

Chcemy, aby każde dziecko w Polsce miało wygodny i bezpłatny dostęp do lektur szkolnych - zróbmy to razem! Wspieraj Wolne Lektury stałą wpłatą!
Kliknij, by dowiedzieć się więcej >>>

Nie umiem błyskotliwie odpowiedzieć na pytanie o to, dlaczego warto wspierać Wolne Lektury. Jedyna rozsądna, jaka się nasuwa, brzmi następująco: Wolne Lektury należy wspierać, bo są.

Filip Springer

Znajdź nasze książki na Legimi! Za każdym razem, kiedy czytasz lub słuchasz Wolnych Lektur w księgarni Legimi, wspierasz naszą bibliotekę - DZIĘKUJEMY!

Zapisz się na newsletter, a nie przegapisz naszych publikacji. Zawsze możesz zrezygnować. Kliknij i podaj adres email

Przyjaciele Wolnych Lektur jako pierwsi mają dostęp do premierowych publikacji. Zadeklaruj stałą wpłatę i dołącz >>>

Audiobooki Wolnych lektur znajdziesz też na naszym kanale na YouTube.
Czy wiesz, że jeśli włączysz subskrypcję, to pomożesz uwolnić kolejną książkę?

Kliknij obrazek, by subskrybować!

Zrób sobie prezent i wesprzyj Wolne Lektury – zaowocują nowymi książkami! Kliknij i dorzuć się!

W 2020 roku z biblioteki Wolne Lektury skorzystało za darmo blisko 12 milionów użytkowników, jednak wspiera nas na stałe tylko mniej niż 1% czytelników. Zmień to! Kliknij i dorzuć się!

Dlaczego warto pamiętać o Kochanowskim, w jaki sposób zmiana akcentu może symbolizować bunt, jak rymować, aby prawie nikt nie zauważył, że rymujecie - wszystkiego dowiesz się słuchając Mistrzowskiej Szkoły Poezji.
  • NIP: 952-187-70-87
  • KRS: 0000070056
  • REGON: 017423865
  • Numer konta: 75 1090 2851 0000 0001 4324 3317
Wolne Lektury to projekt prowadzony przez fundację Wolne Lektury.
MKiDN
Strona biblioteki Wolne Lektury powstała dzięki dofinansowaniu ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.