Wycieczka na Ukrainę do powstającego tam właśnie sławnego ogrodu. Opowiadający o swej wizycie spacerowicz interpretuje to, co spostrzeże, jako znaki, punkty, o które zaczepić można odniesienia kulturowe, skojarzenia i opowieści — stąd płynie przyjemność przechadzki. Dla człowieka oświecenia i step, i park jest księgą.
Stanisław Trembecki nadał pierwotnie tytułowi swego utworu brzmienie poetycko-naukowe: Sofijówka w sposobie topograficznym opisana wierszem i ogłosił pod pseudonimem, jako Jan Nepomucen Czyżewicz. Już w opracowaniu Adama Mickiewicza, który oddał do wydania poematu wstęp i przypisy, stosowany jest spolszczony zapis nazwy: Zofiówka, bo nazwa opisywanego w poemacie miejsca pochodzi od imienia Zofii Glavani primo voto Wittowej, trzeciej żony potężnego magnata, Szczęsnego Potockiego. Zamówił on u poety utwór mający opiewać wspaniałość monumentalnego parku krajobrazowego, nigdy nieukończonego, a mimo to zachwycającego i sławnego w Europie, budowanego w latach 1796–1802 w położonych na Ukrainie dobrach Potockich i nazwanego Sofijówką (Zofiówką). Park, położony w okolicach Humania w Ukrainie, nad jarem, w którym płynie rzeka Kamionka, utrzymany był, według najświeższych mód, w stylu romantycznym: pełen malowniczych zakątków, rozrzuconych tu i ówdzie jakby od niechcenia, w istocie zaś wybudowanych planowo i kunsztownie. Budowie parku towarzyszyły ogromne roboty ziemne, inżynieryjne, architektoniczne, hydrologiczne i ogrodnicze przeprowadzone wielkim kosztem (szacowanym na 20 milionów ówczesnych złotych) i trwale przebudowujące miejscowy krajobraz, wcześniej niemal bezdrzewny.
Poemat opisowy Trembeckiego należy do najbardziej znanych dzieł tego oświeceniowego autora (zresztą niezbyt wielką wagę przywiązującego do swego pisarstwa). W Sofijówce Trembecki doskonale wywiązał się z powierzonego mu zadania: nie tylko opisał poszczególne uroki parku (wyszczególniając je po francusku w swoich dopiskach), nie tylko oddał hołd miłości gospodarza Zofiówki w scenie spotkania z Kupidynem, ale również wplótł umiejętnie w tekst komplementy dla Zofii Potockiej. Potrafił przy tym dać wyraz również swoim autorskim poglądom i pasjom. Należało do nich badanie starożytności Słowiańszczyzny: stąd wzmianki o kłach pradawnych słoni znajdowanych w ukraińskiej ziemi, ale też o niespokojnej historii społeczno-politycznej kraju: o buntach chłopskich i wojnach nieustannie go nawiedzających. Jak to zręcznie ujął w słowa Trembecki, przez wieki całe: „Utrapiał Ukrainę pokój niespokojny”.
Jako przedstawiciel epoki oświecenia, autor Sofijówki dał również wyraz prądom umysłowym i przekonaniom epoki. Wywodząc początki opisywanego kraju i jego cywilizacji od Scytów, pisał o starożytnych filozofach ukraińskich i włączył do swego utworu rozważania na temat natury materii i świata jako nieustannie się odradzającej. Treść utworu nie tchnie duchem ortodoksyjnego katolicyzmu, raczej oświeceniową elegancją w odniesieniu do spraw metafizycznych oraz atmosferą deizmu. W Sofijówka Trembeckiego nie brak odwołań do mitologii zarówno greckiej, jak i rzymskiej. Najważniejsze z nich to zapewne opowieść o dokonanym przez śmiertelnika Peleusa gwałcie na Tetydzie, bogince morskiej, z którego to aktu począł się Achilles. Dygresja ta, włączona do poematu przy okazji opisu jednego z budynków w parku, zwanego Tetydionem, włożona jest w usta projektanta i budowniczego ogrodu, wybitnego inżyniera Ludwika Metzella, co pozwala oddać mu należne honory jako współtwórcy niezwykłego miejsca, jakim jest Zofiówka. Z drugiej strony anegdota o Tetydzie stanowi zawoalowany komplement wobec Zofii Potockiej przez porównanie jej z boginią i mitologiczną matką herosa.
Jednocześnie udaje się Trembeckiemu kunsztem poetyckim odwrócić uwagę od aury skandalu obyczajowego i politycznego, jaka otaczała wówczas parę małżonków. Otóż Szczęsny Potocki, marszałek konfederacji targowickiej w 1792 roku, został skazany na infamię, zaś wybranka jego serca była z pochodzenia stambulską kurtyzaną, znaną z romansów w najwyższych sferach w Europie, a ponadto rozwódką — co w tamtych czasach stanowiło niemałą sensację. Więcej szczegółów faktograficznych w tych (i wielu innych) kwestiach zawierają przypisy opracowane do prezentowanego tu ebooka, przygotowane z myślą o uczniach, ponieważ Sofijówka Trembeckiego stanowi lekturę dla szkół ponadpodstawowych. Ponadto w niniejszej publikacji uwzględniono zarówno wstęp i objaśnienia do utworu pióra Mickiewicza, jak również francuskojęzyczne przypiski samego autora ze stosownym tłumaczeniem.
Opracowanie Mickiewiczowskie stanowi tę oprawę, bez której sam klejnot nie lśniłby właściwym sobie blaskiem. Jest to istotny ślad recepcji utworu Stanisława Trembeckiego, ale również ukazuje organiczne związki między oświeceniem i romantyzmem w Polsce. Mickiewicz z jednej strony ujawnia swoją erudycję w zakresie kultury klasycznej (wszak na niej bazując, prowadził w latach 1839–1840 wykłady z literatury łacińskiej na uniwersytecie w Lozannie), z drugiej zaś, analizując styl poetycki Trembeckiego, ukazuje tę świadomość warsztatu literackiego, która ujawniła się w Panu Tadeuszu.
E-book Sofijówka Stanisława Trembeckiego dostępny jest w formatach EPUB i MOBI oraz jako PDF, audiobook czyta Antonina Domańska.
