Proza Magdaleny Tulli często ma klimat oniryczny, bystre obserwacje ujęte są w poetycką formę, niestroniącą od metafor; skłania do refleksji filozoficznej, stanowiąc zarazem źródło przyjemności intelektualnej i estetycznej.
Sny i kamienie, jej debiutancka powieść z 1995 r., posiada wszystkie te cechy. Stanowi opowieść o mieście — rozpoznawalnym, ale niewątpliwie celowo nienazwanym. Dzięki temu, zachowując kontakt z konkretem, staje się wypowiedzią bardziej uniwersalną, pokazującą życie, obumieranie, przemianę. Procesom tym podlegają zarówno drzewa, jak idee czy miasta — te ostatnie tak naturalnie związane z bytowaniem człowieka, jak naturalne są związki mrówek i ich mrowisk.