1Tak… więc mi radzisz jedno — zapomnienie —
i przyjaźń dajesz miłosiernej siostry…
Wiem — obowiązek, przysięga, sumienie —
wiem — i nie żądam — wolę ja nóż ostry,
5niźli łagodne czyścowe płomienie.
Już późno… wróćmy. O, jak zmienne, Lenko,
pogody świata — wiatr chmurzyska goni
i pędzi prosto — patrz — w Twoje okienko
podniebne, skryte w hiacynty i bluszcze —
10i tam łzy drobne, rzęsiste uroni.
Czy wiesz? gdy drżący wicher w szyby pluszcze
mam dziwną pewność i dziwną obawę,
że tak sam jeden będę w dni szarawe
umierał… Nie myśl, że straszyć chcę zgonem —
15poję się życiem, jak faun winogronem.
Otóż i dom Twój. Deszcz okrutny siecze.
Wszelka tragedya swą banalność wlecze.
Milczysz? wciąż milczysz… i oczy masz wbite
w szorstkie, zdeptane, brukowe kamienie —
20ja wiem — tam czytasz napisy wyryte —
ja zgadnę:
„depce po nas przeznaczenie”…
Mej duszy osnowa,
którą ci składam na wieczność:
25był ból i była konieczność
i Kain i grzech i Jehowa
i ducha śmiertelny głód —
a teraz wolność — i cud.
Widzisz bezgrzmotne błyskania?
30piorun się w tej chmurze chowa.
Z płomiennej róży kochania
kto się skałą nie narodzi —
zginie w powodzi.
Śmiejesz się smutno — ciemne moje słowa…
35trzeba zwyciężać… zwyciężać… bądź zdrowa.