ZBIÓRKA KRYZYSOWA
Potrzebujemy 125 tys. zł do końca 2024 roku, żeby móc dalej funkcjonować. Dlaczego?

François-Marie Arouet (Voltaire / Wolter), Człowiek o czterdziestu talarach

Pobieranie e-booka

Wybierz wersję dla siebie:

.pdf

Jeśli planujesz wydruk albo lekturę na urządzeniu mobilnym bez dodatkowych aplikacji.

.epub

Uniwersalny format e-booków, obsługiwany przez większość czytników sprzętowych i aplikacji na urządzenia mobilne.

.mobi

Natywny format dla czytnika Amazon Kindle.

„Właściwością rozmowy jest, iż skacze z jednego tematu na drugi”.

Nietypowa, wielotematyczna i niejednolita narracyjnie powiastka filozofa, publicysty i ciętego polemisty epoki oświecenia.

Lektura głośnej wówczas książki Porządek naturalny i podstawowy społeczeństw politycznych francuskiego ekonomisty Merciera de la Rivière zirytowała Woltera. Wydana w roku 1767 pozycja prezentowała poglądy fizjokratyzmu, koncepcji ekonomicznej, zgodnie z którą jedynym źródłem bogactwa jest ziemia i rolnictwo, wykorzystujące płodne siły przyrody, a zatem produktywni są tylko rolnicy i hodowcy. Według tej teorii ludzie zajmujący się handlem, rzemiosłem, usługami są nieproduktywni, nie pomnażają bogactwa kraju. Książkę zachwalał Diderot; z powodu propagowanej w niej doktryny „despotyzmu legalnego”, czyli monarchii absolutnej, w której władca podlega jedynie „prawom porządku naturalnego”, zyskała sobie popularność na europejskich dworach, a cesarzowa Katarzyna II zaprosiła autora do Rosji.

Wolter przeczytał ten bestseller w październiku 1767 roku, po czym w odpowiedzi napisał Człowieka o czterdziestu talarach, który ukazał się drukiem w styczniu 1768 roku. W powiastce nie ogranicza się do ukazania na fikcyjnym przykładzie absurdalnych, szkodliwych skutków, jakie przyniosłoby wdrożenie systemu podatkowego odpowiadającego koncepcji fizjokratów. Nie tylko przedstawia przemyślenia na temat sytuacji finansowej, gospodarczej i demograficznej królestwa Francji, ale poszerza temat swojej krytyki na rozmaite zagadnienia z zakresu życia społecznego, nauki i religii. Szczególną jego niechęć budzą mnisi, którym poświęca cały rozdział i którzy, jak zauważa, nie tylko nie wykonują żadnej pożytecznej pracy, ale „zjadają mienie współobywateli” i nawet nie przysparzają państwu nowych poddanych. Z powodu tego rodzaju treści Wolter Człowieka o czterdziestu talarach postanowił wydać anonimowo w protestanckiej Genewie. W Paryżu w tym samym roku przeredagowane fragmenty dzieła opublikowało poczytne pismo literackie „Mercure de France”, jesienią sąd paryski potępił książkę i skazał ją na spalenie. Trzy lata później Człowieka o czterdziestu talarach wpisano na kościelny Indeks ksiąg zakazanych.

Powiasta filozoficzna Człowiek o czterdziestu talarach Woltera dostępna jest jako e-book (EPUB i Mobi Kindle) oraz plik PDF.

Ta książka jest dostępna dla tysięcy dzieciaków dzięki darowiznom od osób takich jak Ty!

Dorzuć się!

O autorze

François-Marie Arouet (Voltaire / Wolter)
Aut. Nicolas de Largillière, domena publiczna, Wikimedia Commons

François-Marie Arouet (Voltaire / Wolter)

Ur.
21 listopada 1694 w Paryżu
Zm.
30 maja 1778 w Paryżu
Najważniejsze dzieła:
Listy o Anglikach albo listy filozoficzne (1734), Kandyd czyli Optymizm (1759), Traktat o tolerancji (1763)

Właśc. François-Marie Arouet. Pisarz fr., jeden z czołowych popularyzatorów myśli Oświecenia. Parał się wszelkimi gatunkami literackimi, od epopei (Henriada 1728, La Pucelle D'Orleans 1762), przez tragedie sceniczne (Edyp 1718, Mahomet 1741, Meropa 1743) po naukowe prace historyczne (Wiek Ludwika IV 1751, L'essai sur les meurs 1756). Największą jednak poczytność zyskały jego drobne utwory, szczególnie dowcipne, zawierające bezkompromisowe, trzeźwe sądy o świecie powiastki filozoficzne (Zadig albo Przeznaczenie 1747, Mikromegas 1752, Kandyd, Prostaczek 1767) oraz utwory publicystyczne. Interesował się najważniejszymi problemami swojej epoki: filozofią Locke'a i fizyką Newtona. Korespondował z carycą Katarzyną, polemizował z Leibnizem, służył na dworze króla Francji i króla Prus. Ostatecznie osiadł w dobrach położonych częściowo we Francji (majątek Delice), częściowo w Szwajcarii (Ferney), zapewniając sobie niezależność jeśli chodzi o twórczość artystyczną i publikacje oraz wcielając ideały oświeceniowe w życie w organizacji i administracji swoich majątków ziemskich. Do ostatnich chwil życia nie porzucił pióra. Stał się wzorcową postacią europejskiego intelektualisty.