— Powiadam tedy — mówił dalej Sancho — i pan to wiesz lepiej ode mnie, że nie wiemy...
— Powiedzcież teraz sami, panie, czym głupio zrobił, żem nie chciał brać łupu z pierwszej waszej...
— Jakem poczciw, panie — rzecze Sancho — to na licha się zdały te rachuby, kto wprzód umrze...
Nie przyniosłem władzy z sobą z żywota swej matki, umrę sumienną osobą, zostawię wszystkie dostatki...
Za nic dostojność u śmierci, za nic świątobliwości; bo i owa para do raju wziętych...
Motyw tańca śmierci, w obliczu której zrównują się wszystkie stany, która zabija bez uprzedzenia wszystkich, bez względu na przymioty umysłu, duszy i ciała, nie zważając na stanowisko i zasługi swych ofiar — jest charakterystyczny przede wszystkim dla literatury średniowiecza (wśród lektur najdobitniej został przedstawiony w Rozmowie mistrza Polikarpa ze Śmiercią) oraz baroku. Pewne odwołania znajdą się jednak w utworach z późniejszych epok.
