A jeszcze bardziej niż to wyprosimy sobie u poetów, żeby bogowie nie jęczeli i nie...
Więc tę skłonność do wybuchów żalu i do gniewu naśladują często i na różne sposoby...
Przecież i najlepsi z nas, słuchając Homera albo któregoś innego z tragików, jak naśladuje kogoś...
A jeżeli któregoś z nas opadnie osobista troska, to uważasz, że bywamy dumni z postawy...
Ten pierwiastek powstrzymywany gwałtem w nieszczęściach osobistych, ten, który łaknie łez i skarg do sytości...
Rozpacz jest stanem skrajnej utraty nadziei i poczucia sensu, momentem postawienia na krawędzi, wyczerpania wszelkich sił życiowych. Może wiązać się z żałobą, ostatecznym rozczarowaniem i niekiedy (jak np. w przypadku Wertera z powieści Goethego) prowadzić do samobójstwa.
