Zetknięcie bliskie z ciemną masą ludu rozczarowało go nad wyraz: jego prośby, namowy, istne prelekcje...
W micie Syzyfa najistotniejsza jest kara, na którą skazali go bogowie: musiał w wielkim trudzie wtaczać na górę kamień, który następnie, tuż przed szczytem zawsze, niezmiennie staczał się z powrotem na sam dół. Beznadziejność trudu i nieuchronność klęski Syzyfa są tymi elementami, które pozwoliły interpretować jego historię jako metaforę kondycji ludzkiej (drobnym kamyczkiem, który niezmiennie niweczy wszystkie wysiłki człowieka jest śmierć). Wskazywano też na heroizm Syzyfa, który nieoglądając się na jakąkolwiek nagrodę i nielicząc na finalny triumf — podejmuje wciąż od nowa swą pracę, wykonując to, co do niego należy.
Motyw odnajdziemy m.in. w Syzyfowych pracach Żeromskiego.
