Józef Ignacy Kraszewski
Anafielas. Pieśń I. Witolorauda
Dwa duchy w chmurach leciały na ziemię,
I, jak dwa czarne słupy, się spuściły,
I...
ZBIÓRKA KRYZYSOWA
Potrzebujemy 125 tys. zł do końca 2024 roku, żeby móc dalej funkcjonować. Dlaczego?
Epika Pozytywizm
Henryk Sienkiewicz
Latarnik
Przypływ wzmagał się coraz bardziej i zalewał piaszczyste ławice. Tajemnicza mowa oceanu dochodziła z pełni...
Henryk Sienkiewicz
Ogniem i mieczem, tom pierwszy
Ciszę przerywał więc tylko huk fali o skały Nienasytca. Przez czas, gdy ludzie toczyli czółna...
Henryk Sienkiewicz
Pan Wołodyjowski
Wówczas ta ława gnających wichrem rumaków, żelaznych mężów, pochylonych kopii miała w sobie coś z...
Henryk Sienkiewicz
Quo vadis
I tak minął Nero, jak mija wicher, burza, pożar, wojna lub mór, a bazylika Piotra...
Jules Gabriel Verne
Tajemnicza wyspa, tom I
Huragan zaś trwał już od pięciu dni, a pierwsze jego objawy wystąpiły 18 marca. Można...
Jules Gabriel Verne
Tajemnicza wyspa, tom III
Rzeczywiście, wskutek utworzenia się nowego, inaczej nachylonego krateru lawa wylewała się w stronę zagrody, a...
Motyw: Żywioły
W kulturze europejskiej wyróżniamy cztery podstawowe pierwiastki, z których składa się wszechświat. Są to: powietrze, ziemia, woda, ogień. Trzy ostatnie na naszej liście wyemancypowały się jako samodzielne motywy literackie. Motyw powietrza z powodzeniem zastępuje motyw wiatru. Ponadto mamy wyszczególniony żywioł przestrzeni, uwzględniany w filozofiach wschodnich, a ostatnio doceniany np. przez antropologów. Motywu żywioły używamy, by wskazać opisy niesamowitej siły natury, powstałej często z połączenia sił wody, wiatru i oginia. Wobec takiej potęgi człowiek jest bezradny, odczuwa swą małość lub chce z nią walczyć (zob. śnieżna zawieja w Siłaczce Żeromskiego).
