Marcin Sendecki Parcele ISBN 978-83-288-5827-5 Miasto, zepsuty mięsień; pasterze prowadzą kobiety, wózki i kosze porzeczek. Miękkie dzieci wirują na placu. Głodny, nieruchome (rozmnażajcie się, czyńcie mnie sobie poddanym). ------------------------------------------------ Dotykanie się; kiedy wesołe chustki żegnają żołnierzy, wychodzimy z kina i idziemy w lewo. (Poruszać ustami, otwierając drzwi). Znowu mówi przeze mnie specjalny pułkownik i obudzony śmierdzę szpitalem i śniegiem. To zwykłe; chłopiec w oknie naśladuje motor, kot śpi za ścianą z pyskiem pełnym ryb. ------------------------------------------------ Skrzep słońca, sadzy i sytego mrozu; patrzę, kiedy mówisz. Nie wiedzieć, że nisko porusza się śnieg i nazywam płaszcz, popiół i resztę przedmiotów. ------------------------------------------------ Maciek Tanner otwiera pudełko z tektury Czarny pokój, w którym wewnętrzna partia metodycznie krwawi. Każdy wieczór się kończy poprzednim wieczorem. Dwór w skrzynkach, łechtaczki z wolframu. ------------------------------------------------ Pies, piłka. (kolory lżejsze niż spalona skóra; odkryte, starte) Odwrócone. ------------------------------------------------ Mój fryzjer oglądał w TV serial o Jezusie Bardzo mądry człowiek. I jak on, skubany, cuda kombinował. Wszystko ustawione, samemu nie sposób. Płacę. Idę do drzwi. Sam wkładam czapkę. Padam. Podnoszę się. I widzę to jasno, podeszwy moich butów są śliskie jak lód. ------------------------------------------------ Skaleczenia, ciepłe; budynki w kropli żywicy wyplutej z pociągu. W każdym z nich kłębek nici, fiołkowa twarzyczka. Wyciągnij lepkie palce, jeden ruch, najmniejszy. ------------------------------------------------ Tytuł Andrzejowi Sosnowskiemu Więc weź i wskaż. Dwóch z wózkiem do szafy. Albo do śmieci. Normalnie, pod wierzbę. Do sutereny. Tam, wiesz, gdzie baniak i fikuśna kłódka. Allo, panowie? Panowie jesteście? To trzeba teraz biureczko na trzecim, a reszta z Różą, przejść się po obiekcie. Krzesełka, z sześciu. Nie ma się najlepiej. Dniówka za jutro. Niech się wskaże sam. ------------------------------------------------ Wszystko mniejsze. Wysiadłem z tramwaju i porównuję krajobraz z instrukcją. Kiosk. Gawron. Dziewczynka wkłada w usta dwa różowe palce. Nie sposób się zgubić. Drzwi brzydkie. Schody brudne. Policzyłem stopnie: cztery, więc brudu niewiele. Dzwonię. Zostaję tam, wewnątrz. Wychodzę. Ciemniej. Nie ma nawet śniegu. Niezbyt dobrze widać, ale przeczytałem, że tramwaj się zjawi za dwanaście minut. W kieszeni mam książkę, zapałki i tytoń. Nic mi nie wiadomo. ------------------------------------------------ Fragment Każdy wers tego wiersza ciągnie w inną stronę. Tedy szczur biega między linijkami, podczas gdy tytuł – wymierzony w słońce – pławi się w morzu wirtualnych listków. Tak dobrze? To daj. ------------------------------------------------ Popiół, pomarańczowe łupiny w pokoju, na schodach. Na łóżku z fotografii. Twój pies śmierdzi, nim otworzysz drzwi. ------------------------------------------------ Prawie trójkątne, natarczywe okno. Chustki kobiet wymienionych w liście, na stole. Prostokątnym, pudełko zapałek. Długie jak fiord, jak narty z hikory. Oddzielne. Dziąsła, źrenice i więzadła kobiet. ------------------------------------------------ Maciek Tanner, rytmy Ciepło w ustach. Wszyscy dla mnie dobrzy. Wykrzykuje wszystko i wszystko się zwija, więdnie i ląduje tu. Wszystko dobre. Kartofle, listy, kopanie kartofli. Nie opowiem ci żadnej prawdziwej historii. ------------------------------------------------ W ( upić się szybko i spać; sekretny ogród w poszarzałej ziemi. Ukryte w kaszlu, w kilku taktach płuc). Mam w ustach benzynę, pielęgnuję, palę. ------------------------------------------------ Marcinowi Świetlickiemu Dobranoc, ciemno. Tłuszcz klaszcze w szklance. Nieładne zęby gryzą jabłko z wosku. Sztućce, talerze i paznokcie śliskie. Jest sen. I we śnie się moszczą pocztówki błyszczące: motyl, syrena, wąż z podwójnym prąciem. ------------------------------------------------ Księżyc nad stawem. Nowe domy sterczą. Dosyć ciągle widno, pusto. Chcę, żebyś zobaczyła, więc wyciągam rękę i mówię: no, tak. ------------------------------------------------ Sukienki, zdrobnienie. Za chwilę uwierzą, że metro cieknie pod kwartałem markiz. Południe jest plamą i rośnie w kierunku szyldu rzeźnika i korzennych sklepów. ------------------------------------------------ Beztroski, plecami wsparty o stalową siatkę. Kirkut. Mieszkańcy wzgórza: pies, krowa i kret. Naczynia (krynico radości). Gwiazda prowadzi poszczególne stada. ------------------------------------------------ Lustro Dla Marcina Barana Wszystkie fotografie bez wątpienia wierne. Światło się zmieni i skreśli kolory. Bury kark cerkwi i złupiony park sczernieją, podobne zębom miejscowej ludności. Sporządza raport, wciska szpilki w mapę, którą rysował, zamykając oczy. Chory ze śmiechu. Przeniesiony znikąd. ------------------------------------------------ ----- Ta lektura, podobnie jak tysiące innych, dostępna jest na stronie wolnelektury.pl. Wersja lektury w opracowaniu merytorycznym i krytycznym (przypisy i motywy) dostępna jest na stronie http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/sendecki-parcele. Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fundację Nowoczesna Polska. Ten utwór jest udostępniony na licencji Licencja Wolnej Sztuki 1.3: http://artlibre.org/licence/lal/pl/. Tekst opracowany na podstawie: Marcin Sendecki, Parcele, Fundacja ,,brulionu", Kraków-Warszawa 1998. Wydawca: Fundacja Nowoczesna Polska Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl). Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury. Opracowanie redakcyjne i przypisy: Aleksandra Kopeć, Wojciech Kotwica. ISBN 978-83-288-5827-5