Motyw: Kruk

Zofia Rogoszówna

Dzieci pana majstra

Wtem spod nieba ktoś zawoła:

— A wy skąd tu, wiercipięty?

I nadleciał kruk jak smoła...

Czytaj więcej

Zofia Rogoszówna

Dzieci pana majstra

Czytaj więcej

Zofia Rogoszówna

Dzieci pana majstra

Kruk miał wujków przymiot rzadki,

gawronięta psuł po trochu;

nieraz wstawiał się u matki,

kiedy...

Czytaj więcej

Zofia Rogoszówna

Dzieci pana majstra

Wtem coś drgnęło u kotary,

błysły złotej frędzli skręty

i ukazał się kruk stary,

kruk...

Czytaj więcej

Zofia Rogoszówna

Dzieci pana majstra

Krągłym ślepiem powiódł wkoło

i w łeb czarny się zastuka:

— Czegoś tutaj niewesoło…

Nie oszukać...

Czytaj więcej

Zofia Rogoszówna

Dzieci pana majstra

Kruk odsapnął ze wzruszenia,

po czym modą staroświecką

w łeb się skrobnął od niechcenia

i...

Czytaj więcej

Zofia Rogoszówna

Dzieci pana majstra

Czytaj więcej

Zofia Rogoszówna

Dzieci pana majstra

— Kra! kra! a to sprytne sztuki!

Mądre jak prawdziwe kruki!

Toż to matka dziób rozdziawi...

Czytaj więcej

Zofia Rogoszówna

Dzieci pana majstra

To pochyla swój łeb kruczy,

to z podziwu wzrok wyłupia,

to podgardle gładząc, mruczy:

— Hm...

Czytaj więcej

Zofia Rogoszówna

Dzieci pana majstra

Kruk poderwał się na nogi:

— Cud-królewno, zbądź się trwogi!

Kruk ma łeb nie od parady...

Czytaj więcej