- Czas
- w Europie koniec XIII — pocz. XVI w.; w Polsce XV-XVI w.
- Najwybitniejsi twórcy
- F. Petrarca, G. Boccacio, P. Ronsard, L. Ariosto, T. Tasso, L. de Camoes, M. Cervantes, F. Rabelais, M. Montaigne, N. Machiavelli, M. Rej, J. Kochanowski, K. Janicki, A. Krzycki, J. Dantyszek, Ł. Górnicki, A. Frycz Modrzewski
- Reprezentatywne gatunki
- fraszka, pieśń, elegia, tren, traktat parenetyczny, dialog polityczny, sonet, oda
Inaczej: odrodzenie, epoka po średniowieczu a przed barokiem, charakteryzująca się wszechstronnym odrodzeniem tradycji antycznych (w tym gatunków sztuki, kierunków filozofii, języków starożytnych — powrót do źródeł ad fontes) oraz zainteresowanie człowiekiem, właściwymi mu sferami np. językiem, anatomią, twórczymi możliwościami, sposobem istnienia w świecie (antropocentryzm, humanizm). Ideałem był człowiek wszechstronnie wykształcony i aktywny w wielu dziedzinach (Leonardo da Vinci jako człowiek renesansu; poeta doctus). Zjawiskami związanymi z nowym prądem była laicyzacja i rozwój nauki, czy reformacja, w której przejawiał się humanistyczny indywidualizm w podejściu do kwestii religijnych i politycznych oraz krytycyzm wobec autorytetów.