- Najważniejsi twórcy
- F. Villon, F. Schiller, J. W. Goethe, A. Puszkin, J. U. Niemcewicz, A. Mickiewicz, K. Tetmajer, L. Staff, B. Leśmian, J. Tuwim, M. Białoszewski
Jeden z gatunków synkretycznych — pieśń epicko-liryczna. Zachowuje zwykle budowę stroficzną, opowiada o niezwykłych legendarnych lub historycznych wydarzeniach. Fabuła ballady charakteryzuje się szkicowością, zawiera momenty tajemnicze i zagadkowe, skupiona jest wokół jednego wyraziście zarysowanego wydarzenia. Występują tu środki stylistyczne, takie jak: paralelizm składniowy, stałe epitety, porównania i refreny. Znana w folklorze wielu krajów, ukształtowała się w średniowieczu, a jej rozkwit przypada na czasy romantyzmu.
Autorem pierwszych utworów tego gatunku w Polsce był J. U. Niemcewicz, jednak to Ballady i romanse Mickiewicza (1822) stworzyły obowiązującą w polskiej literaturze konwencję ballady (polska ballada romantyczna wchłonęła cechy dumy oraz charakteryzuje się dialogowością).
