- Chleb: 1
- Cierpienie: 1
- Dźwięk: 1
- Miłość: 1
- Odrodzenie: 1
- Przemiana: 1
- Samotność: 1
- Spotkanie: 1
Fleksja:
* naszem –> naszym
Inne:
* bronzu –> brązu
Jerzy LiebertIIIDzwony
I
1
Dźwięk1. Wykuwała nas z brązu wieczność.
Twarde dźwięki słodkie dla ucha,
Ale ranią Bogiem i miażdżą,
Każdego kto się zasłucha.
5
2.
ChlebMy dzwony, dzwony szumiące,
Jak łany spęczniałe ziarnem —
Mówimy do was pokarmem,
Mówimy chlebem białym.
3. My dzwony wśród dzwonów najmniejsze,
10Do ciebie wołamy wyłącznie —
Nie myśl, że niby na łące,
W naszych szumach utoniesz i spoczniesz.
II
1. Niewzruszone są nasze wieże,
A przecież stoją na ziemi,
15Dźwiękiem mocnym, dźwiękiem powszednim
Rozdzierają wieczność pacierzem.
Krzew miłości — pali i kłuje —
O świcie przy naszym biciu,
20Bóg ciernie z serca wyjmuje.
3. W naszych tonów krótkich komendzie —
Surowa jest rzeczywistość.
Wyrąbałyśmy drogę pokorze,
By szły po niej męstwo i czystość.
III
251. Jak pługi o pługi dzwoniące,
Chcemy z ziemi wyorać kościół,
Rozcinamy skorupę jałową,
Docieramy do gliny wieczności.
30Dzwon ci pusty w piersiach łomotał,
Pękł dzwon głuchy i dzwon samotny,
Gdy dźwięk nasz do ciebie dotarł.
3. Naprzód dźwięk ten nosiłeś dla siebie,
Ale dźwięk się na ludzi rozpinał,
35Odnalazłeś ten sam dźwięk w innych —
I stała się jedna rodzina.