Sonety wedyckie Antoniego Langego, poety i pierwszego tłumacza na język polski Charles’a Baudelair’a, to cykl siedmiu sonetów wydanych w 1887 roku w Paryżu. Lange jest zaliczany do pierwszego pokolenia poetów Młodej Polski.
Cykl sonetów przedstawia drogę człowieka podążającego ku doskonałości drogą reinkarnacji. Utwory rozpoczyna stan kamienny, który jest wizją człowieka żyjącego w nieświadomości, ograniczającego się do swojej typowo fizycznej egzystencji, a kończy duch boży — opis, w którym człowiek będący w Nirwanie oddaje się wyłącznie miłości oraz uciechom ducha.
Tytuł nawiązuje do wedyzmu, najstarszej poznanej religii wywodzącej się z Indii.