Potrzebujemy Twojej pomocy!

Na stałe wspiera nas 453 czytelników i czytelniczek.

Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?

Jarosław Lipszyc, bólion w kostce

Pobieranie e-booka

Wybierz wersję dla siebie:

.pdf

Jeśli planujesz wydruk albo lekturę na urządzeniu mobilnym bez dodatkowych aplikacji.

.epub

Uniwersalny format e-booków, obsługiwany przez większość czytników sprzętowych i aplikacji na urządzenia mobilne.

.mobi

Natywny format dla czytnika Amazon Kindle.

Bólion w kostce, pierwszy zbiór wierszy Jarosława Lipszyca, wydany nakladem wydawnictwa Lampa i Iskra Boża w 1997 roku, już tytułem zapowiada dwie rzeczy. Po pierwsze książka stanowi językowy koncentrat, po drugie niewiele sobie robi z tradycyjnego poetyckiego decorum, po trzecie — koncentruje się na przykrych doznaniach (wiersze Głód, Pobudka czy szpitalne Rozbite rozdziały, których tytuł i wojenne obrazowanie przywodzą na myśl wiersz Rozkład jazdy Tymoteusza Karpowicza). Co jednak najbardziej zwraca uwagę, to rozmach projektu poetyckiego. Rozpięty między cytatami z tekstów kultury, aluzjami do alternatywnych walut z dwudziestolecia międzywojennego, studium pijaństwa i kaca a radosnym tworzeniem niestandardowych zestawień słów, Bólion w kostce jest świadectwem twórczego fermentu przedostatniej dekady XX wieku.

Po latach zaskakuje pesymistyczny ton zbioru, mówiącego o „ciałach dość złożonych do grobu”, zasadniczo sprzeczny z jego językową energią.

Część wierszy ze zbioru została udostępniona na Wikiźródłach: https://pl.wikisource.org/wiki/B%C3%B3lion_w_kostce

Ta książka jest dostępna dla tysięcy dzieciaków dzięki darowiznom od osób takich jak Ty!

Dorzuć się!

O autorze

Jarosław Lipszyc
Fot. Martin Kozák, domena publiczna, Wikimedia Commons

Jarosław Lipszyc

Ur.
1975 r. w Polska
Najważniejsze dzieła:
bólion w kostce (1997), Poczytalnia (2000), Mnemotechniki (2008)

Poeta, współautor manifestu neolingwistycznego (grudzień 2002), w 8 numerze „Mebli” ogłosił był śmierć neolingwizmu (styczeń 2005). Działacz na rzecz wolnego dostępu do dóbr kultury oraz nowoczesnych form edukacji, prezes Fundacji Nowoczesna Polska. Pracował jako dziennikarz, założył pismo „Meble”, w latach 2002-2006 był liderem zespołu „Usta” i autorem tekstów śpiewanych przez zespół piosenek.

Jako poeta testuje granice wytrzymałości języka, niejednokrotnie operując metaforami kojarzącymi ze sobą słowa bardziej ze względu na brzmienie niż znaczenie, neologizmami usiłującymi ogarnąć więcej niż jedno znaczenie i przerzutniowym tokiem wiersza.

Ostatnia jak dotąd książka poetycka Lipszyca, Mnemotechniki (2008), to przykład poetyki remiksu: wiersze zostały sklejone z fraz zaczerpniętych z artykułów z Wikipedii. Kilka z nich autor tworzył ponadto publicznie, zmieniając akt pisania, z reguły uznawany za prywatny, w performance dziejący się na oczach widzów. W czasopiśmie „artPapier” 15/16 (2008) Paweł Lekszycki zrecenzował książkę stosując zbliżoną technikę: Zobacz tutaj