Artur OppmanHistorya Stefanka, co niechciał jeść obiadu
1Nikt ze Stefciem grymaśnikiem
Nie mógł przyjść do ładu:
Jadłby chętnie konfiturki,
Nie chciał jeść obiadu.
5Gdy mu dadzą smaczną zupkę,
Lub kawałek mięsa,
Ani łyżki nie wypije,
Nie zje ani kęsa.
Biedna mama, widząc nieraz,
10Jego kwaśną minkę,
Pyta: „Stefciu! Czyś ty chory?
Zjedz-że odrobinkę!
Zjemy razem, dobrze, synku?
Ja przy tobie siędę…”
15Ale Stefcio krzyczy: „Nie chcę!
Nie chcę jeść! Nie będę!”
Kara w końcu go spotkała,
Bo ot, co się dzieje:
Pan Stefanek grymaśnicki
20W oczach mizernieje.
Dzień nic nie jadł, nie jadł drugi,
Osłabł tak na trzeci,
Że zaledwie kroki stawia,
Jak maleńkie dzieci.
25I nadziwić się nie mogą
Znajome chłopczyki,
Bo ma nogi pan grymaśnik
Cienkie jak patyki!
Na dzień czwarty gdy z fotela,
30Ruszyć się nie może,
Począł Stefcio lamentować:
„Ratujcie!… Ach, Boże!…”
Jakieś leki obrzydliwe
Łykać trzeba było,
35To też teraz pan Stefanek
Zajada aż miło.