Pójdź[3], mój śliczny aniołku.

A co? Nie pójdziesz ze mną?

Ach, to ja jestem tym aniołkiem?

Pewnie, a któżby? Chodź do mnie. Mieszkam zaraz tutaj, w pobliżu.

Nimam czasu. Drałuję do kasarni[4]!

Do kasarni zajdziesz zawsze jeszcze na czas. U mnie lepiej.

A co by nie?

Pst! Lada chwila może nadejść policjant.

Głupstwo! Policjant! Abo nimam to bagnetu?

No, chodźże.

Odczep si. Nimam ani dudka.

Nie chcę pieniędzy.

Pieniędzy nie chcesz. A coś ty za jedna?

Pieniądze biorę od cywilów. Taki jak ty — może za darmo.

To ty pewnie ta, co to mi o niej Huber rozpowiadał.

Nie znam żadnego Hubera.

Rychtyk[5] ta sama! Wisz… w tyj ci kawiarni na Schiffgasse… coście to poszli razem do domu.

Z tej kawiarni poszłam już z niejednym do domu… ho! ho!

No, to chodźmy, chodźmy.

Co cię tak przypiliło[6]?

Ta na co czekać? O dziesiątej muszy być w kasarni.

Jak długo jesteś w służbie?

A co ci do tego! Daleko mieszkasz?

Dziesięć minut drogi.

To za daleko. Daj gęby.

To mi najlepiej smakuje, jak kogo lubię!

Mnie niekoniecznie to. Ale pójść taki nie pójdę, bo za daleko.

Wiesz co? Przyjdź jutro popołudniu.

Zgoda. Daj mi swój adres.

A nuż nie przyjdziesz?

Jak ci mówię…

Wiesz co — jak ci teraz do mnie za daleko — to… to…

Jakże to?

Tu także cichutko… nikt tu teraz nie przyjdzie.

Eh, to ni tak, jak ma być.

Ze mną zawsze tak, jak ma być. Pójdź! Kto tam wie, czy jutro będziemy jeszcze żyli?

To chodź — ale duchem[7]!

Ostrożnie, tu tak ciemno. Jak się pośliźniesz, bęc! do Dunaju.

To by ci było.

Pst, czekaj krzynkę[8]. Zaraz tu będzie ławka.

Jesteś sy tu jak w domu.

Takiego chciałabym mieć kochanka jak ty.

Byłbym straszennie zazdrosny.

Jużbym cię tego oduczyła.

Ha…

Cicho! Czasem zawieruszy się tu jaki policjant. Czy by kto wierzył, żeśmy w samym środku Wiednia?

Chodź tu, chodź.

Co ci strzeliło do głowy, jak się pośliźniemy, to wpadniemy do wody.

Ej, ty —…

Trzymaj się mocno.

Nie bój się…

Na ławce byłoby lepiej.

Tu albo tam… Nu, wyłaź!

Czego tak lecisz.

Lecę do kasarni, i tak bendzi za późno.

Jak ci na imię?

Co ci to obchodzi?

Ja się nazywam Leokadia…

He! Takiego przezwiska jeszczem nie słyszał.

Ty!

Czego?

Daj choć szóstkę na szperę[9]!

Co!… Myślisz, żem twój frajer[10]? Serwus! Leokadia…

Dziad! Baciarz[11]!

Niechże mi pan powie, czemu to pan chciał na gwałt odchodzić.

Tak było fajnie. Lubię tańczyć aż strach.

Teraz już nie tańczymy. Czego mnie pan tak ściska?

Jak się panna wabi? Kasia?

Panu ino[13] Kasia w głowie.

Wim już, wim… Marysia…

Jej! Jak tu ciemno. Ja się boję.

Jak ja z panną jezdem, to się panna nic nie bój. Dzięki Bogu, co ja to ja!

Ale gdzie my tu idziemy? Tu nie ma ani żywej duszy. Chodź pan, wracajmy! — Tu Oj! jak ciemno!

Awo! już jasno! Aj ty moja rybko!

Ta co pan robi? Żeby ja to wiedziała!

Niech mnie diabli porwą, iźli[14] która u Swobody była taka w ciele jak panna Marysia.

Czy pan tak wszystkie macał?

Przy tańcu można niejedno zmiarkować[15]. Ho, ho, jeszcze jak!

Tak, ale z tą blondynką z krzywym pyskiem, to ci pan hulał! Więcej niż ze mną.

To dawna znajoma od mojego kamrata.

Tego kaprala z wąsami?

Ni, to był cywil, wi panna, ten co to z początku siedział ze mną przy stole i tak ci chrypiał jak kogut.

Aha, już wim. To taki napastliwy człowiek.

Może co pannie zrobił? Dałbym ja jemu! Co on pannie zrobił?

E nic, tylko widziałam, jak się do innych zabirał.

Niech no panna Marysia powi…

Jeszcze mnie pan podpali tym sygarem.

Gdzie zaś! — Panno Marysiu, mówmy sobi ty.

E… jeszcześmy nie takie dobre znajome. —

Insze to si ni cirpiom ani na oczy, a gadajom sobi ty.

Na inszy raz, kiedy… Ale, panie Franciszku.

To już panna źmiarkowała moje imię?

Ale panie Franciszku…

Mówże panna: Franek, panno Marysiu.

Nie bądź no pan taki nachalny — oj! Gdyby tak kto nadszedł!

Ta, niechny najdszedł, przecik ni widać po kuniec nosa…

Ola Boga, gdziemy też zaszli?

Patrz si panna, tutaj akurat taka parka jak my.

Gdzie? Nic nie widać.

Awo… przed nami.

Czego pan mówi: taka parka jak my?

Myślim sy, co oni się tyż kochajom.

Ojoj! Panie Franciszku, co to takiego? O mało co nie upadłam.

Aha, tu już sztachetki…

Niech się pan tak nie pcha, bo upadnę.

Pst! Cicho.

Teraz to naprawdę będę krzyczeć gwałtu — Co pan robi… ale —

Tera tu nima żywej duszy.

Wracajmy tam, gdzie są ludzie.

Ta do czego nam ludzi, Marysiu, na co nam ich do tego… ba… ha…

Ale, panie Franciszku, proszę pana, la Boga świętego, żebym to… była wiedziała… och… och… chodź!…

Dalibóg jeszcze raz… och…

… Nie śmiem ci nawet w oczy patrzeć.

E, co tam w oczy.

Ale Maryś, przecie panna nie może tu zostać leżeć w trawie.

Pomóż, pomóż mi, Franuś!

Nu, wstawaj.

O Boże, Franku.

No, co znowu Franek?

Niegodziwy z ciebie człowiek, Franku.

Czekaj ino trochu.

Już mnie porzucasz?

No, przecik wirdzinie[16] wolno sy zapalić.

Tak ciemno.

Jutro z rana znów będzi jasno.

Powiedz, czy mnie kochasz?

No, przecik musiała to panna Marysia poczuć, ni?

Dokądże idziemy?

Ta z powrotem.

Oj! Nie leć tak prędko!

Ta co takiego! Ni bedy laz po omacku.

Powiedz, kochasz mnie odrobinę?

Dopirom ci to powiedział.

To choć mnie pocałuj!

Masz… Słuchaj no — teraz możemy znów pójść na muzykę.

Ty byś może znów chciał hulać?

Czemuż ni?

Kiedy bo ja muszę już iść do domu. I tak dostanę besztanie, moja pani to taka… ona by chciała, żebym wiecznie ino w domu siedziała.

To sy idź do domu.

Myślałam, co mnie pan Franciszek do domu odprowadzi.

Odprowadzić? Ta na co!

To tak smutno samej iść do domu.

A gdzie panna mieszka?

Niedaleko, na Porcelangasse.

Tak? To mamy jedny drogi… Ali tera to za wcześnie… tera to sobi jeszcze pohulamy, mam dziś frei[17]… Przed dwunastą nie potrzebuję dekować si w kasarni. Tera jeszcze potańcujim.

Aha, teraz kolej na tę blondynkę z krzywym pyskiem.

Ph… jij pysk ni taki znówś krzywy.

Mój Boże, jakie te mężczyzny paskudne! Pewnie pan z każdą to samo robi, co?

Ta to by było za dużo.

Słuchaj Franek, nie tańcz dzisiaj, zostań ze mną.

Dobrze, dobrze. Trochu taki pohulam.

Ja już dziś z nikim tańczyć nie będę.

Oho, już jezd…

Kto taki?

Swoboda! Jak my tu duchem[18] zaszli. Jeszcze to furt[19] grają… tadarada, tadarada

No, jak zaczekasz,to ci odprowadzym.

Poczekam.

Wie panna Marysia co, każ se panna dać szklankę piwa.

Czy mogim pannę prosić?

Proszę Panicza?

A tak, Maryniu, tak, to ja dzwoniłem… czego ja to chciałem… prawda, niech no Marynia pospuszcza story[21]… Jest chłodniej, gdy story spuszczone… tak…

Co Marynia robi? Przecież tak ciemno, że czytać nie można.

Panicz zawsze taki pilny.

Dobrze już.

Maryniu… cóżem to chciał powiedzieć… aha… prawda… czy nie ma koniaku w domu?

Jest, ale pewnie zamknięty.

A kto ma klucze?

Klucze ma Lina.

Kto to jest ta Lina?

Kucharka, proszę panicza.

To proszę powiedzieć Linie.

Kiedy Lina ma dziś wychód.

Tak…

Może paniczowi przynieść z kawiarni…

O, nie… i tak dość gorąco. Nie chcę koniaku. Wie Marynia co, proszę mi przynieść szklankę wody. Pst, Maryniu — proszę tylko dużo odtoczyć, niech będzie zimna.

Tak, dziękuję. — No, cóż tam? — Niechże Marynia uważa, proszę postawić szklankę na podstawce…

Która to godzina?

Piąta, proszę panicza.

Piąta — dobrze.

Maryniu, chciałem się o coś zapytać. Czy nie był tu dziś przedpołudniem doktor Schüller?

Nie, dziś przedpołudniem nikogo nie było.

Hm, to szczególne. Więc doktor Schüller nie był? Czy Marynia w ogóle zna doktora Schüllera?

Naturalnie. To ten wysoki pan z czarną brodą.

Tak. A może przecież tu był?

Nie, proszę panicza, nikogo tu nie było.

Niech Marynia się do mnie zbliży.

Bardzo proszę.

Bliżej… tak… aa… zdawało mi się tylko…

Co to paniczowi się stało?

Zdawało… zdawało mi się — że ta bluzka… Cóż to za bluzka… Niechże Marynia się zbliży. Przecież nie ugryzę.

A co moja bluzka? Czy się paniczowi nie spodobała?

Niebieska? To ładny niebieski kolor.

Marynia się bardzo ładnie ubiera.

Ale — proszę panicza.

No, cóż tam…

Marynia ma ładną, białą cerę.

Panicz mi pochlebia.

To przecież nie boli.

O nie.

Bo Marynia tak wzdycha? Czego Marynia tak wzdycha?

Ach, panie Alfredzie…

A jakie to Marynia ma pantofelki….

… Ależ… proszę panicza… gdyby tak ktoś zadzwonił?

Któżby teraz dzwonił?

Ależ proszę panicza doprawdy… tak jasno…

Przede mną Marynia nie ma się czego wstydzić, ani w ogóle przed nikim… jeżeli się jest tak ładną. Słowo daję, Marynia jest… Wie Marynia, nawet jej włosy pachną przyjemnie.

Panie Alfredzie…

Tylko bez tych historii… Widziałem już Marynię trochę inaczej… Wtedy, w nocy, com przyszedł do domu… i chciałem się napić wody. Drzwi do pokoju Maryni były otwarte, no i…

O Boże, nie myślałam, że pan Alfred taki niedobry.

Wtedy widziałem… to… i to… i to… i —

Ależ, panie Alfredzie!

Pójdźże tu… tak, tak.

A jak teraz kto zadzwoni —

Przestań-że już raz… w najgorszym razie nie otworzysz…

Do diabła… Cóż to za hultaj takie hałasy wyprawia? Może już pierwej[22] dzwonił, a myśmy nic nie słyszeli?

O, ja ciągle uważałam.

Niech tam Marynia popatrzy — przez okienko.

Panie Alfredzie… Pan taki… taki niedobry.

Niechże Marynia zobaczy…

Pewnie odszedł. Bo nikogo nie było. Może to był doktór Schüller.

Dobrze.

— Maryniu — idę do kawiarni.

Już… panie Alfredzie?

Idę do kawiarni. Gdyby doktór Schüller nadszedł —

On już dziś pewnie nie przyjdzie.

Gdyby doktór Schüller przyszedł, to… to — jestem w kawiarni. —

Dziękuję pani.

Alfredzie — Alfredzie!

Pani… Łaskawa pani, proszę — pani Emmo…

Zaraz… niech odetchnę chwilę — proszę… proszę bardzo, Alfredzie!

Gdzież właściwie jestem?

U mnie.

Ta kamienica jest straszną, Alfredzie.

Dlaczego? To bardzo elegancka kamienica.

Spotkałam na schodach dwóch panów.

Znajomych!

Nie wiem. Być może.

Przepraszam łaskawą panią, ale pani zna chyba swoich znajomych.

Nic przecież nie widziałam.

Gdyby to byli najlepsi przyjaciele, nie poznaliby pani. Ja sam… gdybym nie wiedział, że to pani… ta woalka —

To są dwie woalki.

Czy nie podejdzie pani trochę bliżej?… Niechże pani przynajmniej zdejmie kapelusz!

Co panu przychodzi do głowy? Powiedziałam pięć minut… Nie dłużej, przysięgam panu —

Więc woalkę —

Dwie.

No tak, obie woalki — niech przynajmniej zobaczę panią.

Czy kochasz mnie, Alfredzie?

Emmo — pani pyta…

Jak tu gorąco!

Ależ pani jeszcze we futrze — pani się przeziębi.

Jestem śmiertelnie znużona.

Niech pani pozwoli…

Cóż to panu?

Tak piękną nie była pani jeszcze nigdy.

Jak to?

Sam… na sam z panią — Emmo —

A teraz… pozwól mi pan odejść. Zrobiłam, czegoś pan ode mnie żądał.

Przyrzekłeś mi pan, że będziesz grzeczny.

Tak.

Ależ można się udusić w tym pokoju.

Pani ma jeszcze futro na sobie.

Połóż je pan obok kapelusza.

A teraz — adieu[25] —

Emmo! — Emmo!

Pięć minut dawno już minęło.

Ani jedna!

Alfredzie, powiedz mi dokładnie, która godzina?

Kwadrans na siódmą[26].

Teraz powinnabym już dawno być u siostry.

Siostrę może pani często odwiedzać…

O Boże, Alfredzie, dlaczego mnie pan namówiłeś… do tego…

Bo cię… ubóstwiam Emmo!!

Ile razy pan to już innym mówiłeś?

Od czasu, kiedy panią poznałem, żadnej.

Co za lekkomyślność z mej strony! Gdyby mi kto był powiedział… jeszcze przed tygodniem… jeszcze wczoraj…

A przedwczoraj pani mi przecież już przyrzekła…

Tak mnie pan męczył. Nie chciałam. — Bóg mi świadkiem, że nie chciałam… Wczoraj byłam zdecydowana… Wie pan, że wczoraj wieczór napisałam do pana długi list?

Nie dostałem żadnego listu.

Podarłam go. Och! Powinnam była ten list posłać.

A przecież tak lepiej…

Nie, to jest niegodne. Sama siebie pojąć nie mogę. Adieu, Alfredzie, puść mnie pan.

Tak… pan dotrzymuje słowa.

Jeszcze raz — jeden raz tylko.

Po raz ostatni.

Czy wiesz Emmo? Dopiero teraz wiem, co to jest szczęście.

A właściwie… co mogłoby być szczęściem…

Alfredzie, Alfredzie, co pan ze mnie robi!

Nieprawdaż — tu wcale[27] zacisznie… A jak bezpiecznie! Tysiąc razy milej, niż owe schadzki pod gołym niebem.

Ach, nie przypominaj mi…

Będę je zawsze z rozkoszą wspominał. Każda chwila, którą z panią spędziłem, pozostanie dla mnie słodkim wspomnieniem.

Pamięta pan bal przemysłowców?

Czy pamiętam?… Siedziałem przecież podczas kolacji obok pani, tak blisko. Mąż pani szampana…

Mówiłem tylko o szampanie. A może by pani wypiła kieliszek koniaku?

Kropelkę, ale przedtem proszę o szklankę wody.

Dobrze… Gdzie tylko jest — aha..

Gdzie pan był?

W… drugim pokoju.

Spytam cię o coś! Alfredzie — ale przysięgnij mi, że powiesz prawdę.

Przysięgam. —

Czy była już kiedy w tych pokojach inna kobieta?

Ależ, Emmo — dwadzieścia lat temu wybudowano ten dom…

Pan wie, co myślę, Alfredzie… Z panem! U pana!

Ze mną — tutaj — Emmo! — To nieładnie, że pani o czymś podobnem myśleć może.

Więc pan… jakże mam… Nie, wolę nie pytać. Lepiej będzie, gdy nie zapytam. Sama jestem temu winna. Wszystko się mści.

Cóż pani jest? Co takiego? Co się mści?

Nie, nie, nie wolno mi oprzytomnieć… Inaczej musiałabym się w ziemię zapaść ze wstydu.

Emmo, gdyby pani wiedziała, jak mnie to boli.

Powiem ci coś, Emmo. Jeżeli wstydzisz się, że jesteś tutaj — jeżeli ci jestem obojętnym — jeżeli nie czujesz, że jesteś dla mnie największym szczęściem na świecie… w takim razie odejdź lepiej…

Zrobię to.

Jeżeli jednak domyślasz się, że bez ciebie nie mogę żyć, że pocałunek, złożony na twej ręce, znaczy dla mnie więcej niż wszystkie czułości kobiet całego świata… Emmo, nie jestem takim, jak inni młodzi ludzie, którzy umieją flirtować — może jestem zbyt naiwny… ja…

Jeżeli przecież jesteś takim, jak inni?

Nie byłabyś tutaj — bo ty nie jesteś taką, jak inne kobiety.

Skąd pan to wie?

Myślałem dużo o pani. Pani jest nieszczęśliwą.

Tak.

Życie jest tak czcze, tak marne — a wreszcie tak krótkie — tak strasznie krótkie. Jest tylko jedno szczęście… znaleść osobę, która kocha —

Mnie połowę.

Co pan robi, Alfredzie… Tak pan dotrzymuje przyrzeczenia?

Życie takie krótkie.

To jeszcze nie jest powodem —

Owszem.

Alfredzie, przyrzekłeś być grzeczny… I tak jest jasno…

Chodź, chodź, ty jedyna, jedyna…

Co pan robi?

Tam nie jest jasno.

Czy tam jest jeszcze jeden pokój?

Ładny pokój… i całkiem ciemny.

Zostańmy lepiej tutaj.

Pan jest tak… o Boże, co pan ze mnie robi? — Alfredzie!

Ubóstwiam cię, Emmo!

Poczekaj trochę, poczekaj przynajmniej..

Idź… zawołam cię.

Pozwól mi ci — pozwól ci mi język mu się plącze… … po… zwól — mi — ci dopomóc.

Ależ drzesz na mnie wszystko.

Nie nosisz gorsetu?

Nie noszę nigdy gorsetu. Odilon także nie nosi. Ale buciki możesz mi poodpinać.

Och! Tak mi zimno.

Zaraz będzie cieplej.

Tak sądzisz?

Tego nie powinna była powiedzieć.

Pójdź, pójdź, pójdź!

Zaraz —

Jak tu pachną fiołki.

To ty jesteś sama… fiołkiem. Tak

ty sama.

Alfredzie… Alfredzie!!!

Emmo…

Zanadto cię kocham… jestem jak nieprzytomny.

…

Od kilku dni jestem jak oszalały. Przeczuwałem to.

Nie rób sobie nic z tego.

O, zapewne. Jest to przecież naturalne, skoro się…

Nie… nie… Zdenerwowany jesteś. Uspokój się…

Czy znasz Stendhala[29]?

Stendhala?

Jego Psychologię miłości.

Nie, dlaczego?

Jest tam nader znamienna historia.

Cóż to za historia?

Jest tam grono oficerów kawalerii —

Aha.

Opowiadają sobie swe przygody miłosne. I każdy z nich opowiada, że mu u kobiety, którą najwięcej, wiesz, najgoręcej kochał… że go ta, że on tę — no, krótko a węzłowato, że mu się u tej kobiety tak powiodło, jak mnie u ciebie.

Tak.

Nie koniec na tym. Jeden tylko twierdzi… że mu to jeszcze się nie zdarzyło, ale — dodaje Stendhal — był to osławiony blagier.

Tak.

A przecież może to człowieka zirytować, w tym tkwi głupota. Właściwie powinno nam to być obojętne.

Zapewne. W ogóle… przyrzekłeś mi przecież być grzeczny.

Nie śmiej się, to nie poprawi sytuacji.

Przecież się nie śmieję. Opowiadanie Stendhala jest istotnie zajmujące. Myślałam zawsze, że tylko u starszych… albo u bardzo… no wiesz, u ludzi, którzy za dużo żyli…

Skądże znowu? Jedno z drugim nie ma nic wspólnego. Zapomniałem zresztą o najładniejszej historyjce Stendhala. Jest tam mowa o pewnym oficerze kawalerii, który trzy noce czy tam sześć… nie pamiętam, spędził z kobietą, której od wielu tygodni pożądał — desiré — rozumiesz — i te noce, tylko płakali z nadmiaru szczęścia… oboje…

Oboje?

Tak. To cię dziwi? Ja uważam to za naturalne — zwłaszcza gdy się kochali.

Ale jest dużo i takich, co nie płaczą.

Zapewne… wszak to był wyjątkowy wypadek.

Ach — myślałam, że Stendhal powiedział, iż wszyscy oficerowie kawalerii płaczą przy tej sposobności.

Widzisz, teraz kpisz.

Ależ, Alfredzie, skądże? Nie bądźże dzieckiem!

To denerwuje… Mam przy tym uczucie, że ty ciągle o tym myślisz. To mnie dopiero razi.

Gdzież znowu… Wcale nie myślę o tym.

Ach! Tak. Gdybym był pewny, że mnie kochasz.

Chcesz więcej dowodów?

Widzisz… kpisz sobie dalej.

Jakżeż? Daj mi swoją słodką główkę.

Ach, jak to błogo.

Kochasz mnie?

Och, taki jestem szczęśliwy.

Ale ty nie potrzebujesz płakać także.

Znowu, znowu. A tak cię prosiłem…

Jeżeli ci mówię, żebyś nie płakał…

Powiedziałaś: abym także nie płakał.

Zdenerwowany jesteś, mój skarbie.

Wiem o tym.

Nie powinieneś być taki… Nawet mi przyjemniej, że… żeśmy, że jesteśmy, jak dobrzy koledzy…

Znów zaczynasz.

Nie pamiętasz? Była to jedna z naszych rozmów. Dobrymi kolegami chcieliśmy być; niczym więcej. O, to było pięknie… u mojej siostry na balu w styczniu, podczas kadryla[30]… O Boże, miałam już przecież pójść dawno… siostra czeka — cóż jej powiem… Bądź zdrów, Alfredzie —

Emmo! — Tak mnie zostawiasz!

Tak! —

Jeszcze pięć minut…

Dobrze. Więc jeszcze pięć minut. Ale musisz mi przyrzec… nie ruszać się wcale?… Dobrze? Jeszcze cię pocałuję na pożegnanie… pst… spokojnie… powiedziałam, nie ruszać się, inaczej wstanę natychmiast, mój słodki… słodki…

Emmo… moja uwiel…

Mój… Alfredzie —

Ah, raj przy tobie.

Teraz muszę naprawdę odejść.

Niech siostra czeka.

Muszę iść do domu. Do siostry już za późno. Która teraz właściwie godzina?

Hm… jakże by się dowiedzieć…

Popatrzeć na zegarek.

Zegarek jest w mojej kamizelce.

Więc przynieś go.

Ósma.

Na miły Bóg… Prędko, Alfredzie, podaj mi pończochy. Co tu powiedzieć? W domu pewnie już na mnie czekają… ósma godzina…

Kiedyż cię znów zobaczę?

Nigdy.

Emmo! Czy mnie już nie kochasz?

Właśnie dlatego. Daj mi moje buciki.

Nigdy? Masz buciki.

Zapinacz jest w kieszeni. Proszę cię prędko…

Oto zapinacz.

Alfredzie, możemy to oboje życiem przypłacić.

Jak to?

Cóż powiem, jeżeli zapyta: skąd przychodzisz?

Od siostry.

Żebym to potrafiła kłamać.

Musisz.

Wszystko dla takiego człowieka. Ach, pójdź tu… niech cię jeszcze raz pocałuję.

— A teraz — zostaw mnie, idź do tamtego pokoju. Nie mogę się ubierać przy tobie.

Alfredzie!

Co mój skarbie?

Przecież lepiej, żeśmy nie płakali, co?

Jak można być tak swawolną? —

Jakże to teraz będzie — jeżeli się kiedyś spotkamy przypadkiem w towarzystwie?

Kiedyś? — przypadkiem?… Wszak będziesz jutro u Lobheimerów?

Tak. Ty także?

Naturalnie. Czy mogę cię prosić o kotyliona[31]?

Och. Wcale nie przyjdę. Cóż ty sobie myślisz właściwie: — Przecież bym

zapadła się w ziemię.

Więc jutro u Lobheimerów, to ślicznie.

Nie, nie… odmówię… z pewnością —

Więc pojutrze… tutaj.

Cóż za pomysł?

O szóstej…

Tu na rogu stoją dorożki, prawda?

Ile tylko zechcesz. Więc pojutrze tutaj o szóstej godzinie. Powiedzże tak, mój skarbie najdroższy.

…Omówimy to jutro przy kotylionie.

Mój aniele.

Proszę mi fryzury nie popsuć.

Więc jutro u Lobheimerów, a pojutrze w moich objęciach.

Bądź zdrów…

A cóż ty — jemu dziś powiesz?

Nie pytaj… nie pytaj… to okropne. — Czemu cię tak kocham! — Adieu. — Jeżelibym znów kogo spotkała na schodach, to chyba zginę. — Pa! —

A więc teraz mam stosunek z uczciwą kobietą.

Nie pracujesz już więcej?

Nie. Jestem znużony. Oprócz tego…

No cóż?

Uczułem się przy biurku nagle tak samotny. Zatęskniłem za tobą.

Doprawdy?

Nie czytaj dziś więcej. Psujesz sobie oczy.

Co ci jest?

Nic, moje dziecko. Kocham cię. Wiesz przecież o tym.

Można by czasem o tym zapomnieć.

Czasem musi się nawet o tym zapomnieć.

Dlaczego?

Bo w przeciwnym razie byłoby małżeństwo czymś niedoskonałym. Ono… jakże mam powiedzieć… straciłoby na swej świętości.

Och…

Wierzaj mi — że tak jest… Małżeństwo, SeksGdybyśmy w tych pięciu latach, któreśmy razem przeżyli, nie zapominali czasem, że jesteśmy w sobie zakochani — nie bylibyśmy nimi więcej.

To za mądre dla mnie.

Po prostu… tak: mieliśmy już ze sobą z jakich dziesięć albo dwanaście miłosnych stosunków… Czy nie tak?

Nie liczyłam! —

Gdybyśmy zaraz pierwszy wyczerpali do dna, gdybym zaraz z początku oddał się cały swej namiętności, stałoby się z nami to, co z milionem innych zakochanych par. Nie mielibyśmy sobie nic więcej do powiedzenia.

Ach… ty to tak rozumiesz?

Wierzaj mi — Emmo — obawiałem się tego bardzo w pierwszych dniach naszego pożycia.

Ja także.

Widzisz? Czy nie miałem słuszności? Dlatego dobrze jest żyć z sobą jakiś czas w przyjaźni.

Ach tak.

W ten sposób przeżywamy coraz to nowe miodowe tygodnie, gdyż nie pozwalam nigdy, aby miodowe tygodnie…

Wydłużyły się w miesiące.

Tak jest.

A teraz… zdaje się, że znów mija jeden z okresów przyjaźni? —

Tak się zdaje.

Gdyby jednak… u mnie było inaczej —

I u ciebie nie jest inaczej. Wszak jesteś najmądrzejszą i najrozkoszniejszą istotą na świecie. Jestem bardzo szczęśliwy, żem cię znalazł.

Jak ty pięknie umiesz nadskakiwać — od czasu do czasu.

Dla mężczyzny, który się nieco rozejrzał po święcie… połóż mi głowę na ramię — który rozejrzał się po świecie, małżeństwo jest czymś bardziej tajemniczym niż dla was, młodych dziewcząt z dobrego domu. Kobieta "upadła"Wy stajecie przed nami czyste i… do pewnego stopnia nieświadome i dlatego właściwie macie o wiele jaśniejszy pogląd na istotę miłości niż my.

O!

Z pewnością. My bowiem straciliśmy pewność siebie przez rozliczne przygody, któreśmy chcąc nie chcąc przebywali przed ślubem. Wy dużo słyszycie, za dużo wiecie i czytacie za dużo, a mimo to nie macie prawdziwego wyobrażenia o tym, co my mężczyźni faktycznie przeżywamy. To, co nazywają zwykle miłością, obrzydziło się nam gruntownie; bo cóż to za stworzenia, na które jesteśmy skazani!

Tak, cóż to za stworzenia?

Bądź zadowolona, moje dziecko, żeś nie wglądnęła nigdy w te sprawy. Są to zresztą istoty pożałowania godne — nie rzucajmy na nie kamieniem.

Proszę cię, ta litość wydaje mi się wcale nie na miejscu.

Zasługują na nią. Wy, dziewczęta z dobrych domów, które spokojnie pod opieką rodziców czekałyście na męża, nie znacie nędzy, która większą część tych biednych istot rzuca w objęcia hańby.

Czyż one się wszystkie sprzedają?

Tego bym nie twierdził. Nie mówię jedynie o nędzy materialnej. Jest jeszcze — powiedziałbym — nędza moralna; błędne pojęcia o tym, co dozwolone, a zwłaszcza o tym, co szlachetne.

Ale dlaczegóż miałyby one być pożałowania godne? Wszak im się dość dobrze wiedzie?

Masz dziwne poglądy, moje dziecko. Nie zapominaj, że sama natura każe takim istotom coraz niżej upadać. Tu nie ma hamulca.

Widocznie upada się wcale[32] przyjemnie.

Jak możesz tak mówić, Emmo. Sądzę, że właśnie dla was, kobiet uczciwych, nie ma nic wstrętniejszego nad istoty, co swą uczciwość zatraciły.

Naturalnie, Karolu, naturalnie. Powiedziałam to tak sobie. Mów dalej. Tak ładnie, mówisz. Opowiedz mi coś.

Cóż takiego? —

No — o tych stworzeniach.

Cóż ci też na myśl przyszło.

Widzisz, dawno już, zaraz na początku prosiłam cię, żebyś mi coś opowiedział o swojej młodości.

Cóż cię to tak bardzo zajmuje?

Czyż nie jesteś moim mężem? I czy nie jest to poniekąd niesprawiedliwym, że nie znam wcale twej przeszłości?

Nie sądzisz przecież, abym nie miał na tyle smaku… abym — dość tego Emmo… byłaby to jakby profanacja…

A przecież… kto wie, ile kobiet trzymałeś w twych objęciach tak samo jak mnie teraz.

Nie mówże „kobiet”. Kobietą jesteś ty.

Na jedno pytanie musisz mi odpowiedzieć… bo… bo… nic z miodowych tygodni.

Dziwne rzeczy pleciesz… pamiętaj o tym, żeś matką… że nasza córeczka tam śpi…

Chciałabym i chłopca.

Emmo!

Nie bądźże takim… Pewnie, jestem twoją żoną… ale chciałabym także być trochę… twoją kochanką.

Chciałabyś?…

Przede wszystkim jednak odpowiedz mi…

Słucham.

Czy… między nimi — była mężatka?

Jak to? — jak to rozumiesz?

Ty już wiesz.

Skąd to pytanie?

Chciałabym wiedzieć, czy… to znaczy — że takie kobiety istnieją… to wiem. Ale czy ty….

Czy znasz taką kobietę?

Sama nie wiem.

Może pomiędzy twoimi przyjaciółkami jest taka mężatka?

Trudno mi na pewno twierdzić — lub przeczyć?

Czy może ci kiedyś która z twych przyjaciółek… mówi się o różnych rzeczach, jeżeli — kobiety między sobą — czy ci która wyznała? —

Nie.

Czy może podejrzewasz którą z przyjaciółek, że…

Podejrzewać… o… podejrzewać…

Zdaje się.

Ależ nie, Karolu, z pewnością nie. Gdy się tak zastanowię — nie podejrzewam żadnej.

Żadnej?

Z moich przyjaciółek żadnej.

Przyrzeknij mi coś, Emmo.

Co takiego?

Że nie będziesz nigdy przestawała z kobietą, na którą pada bodaj cień podejrzenia, że… nie całkiem dobrze się prowadzi.

Czyż muszę ci to aż przyrzekać?

Wiem, że przyjaźni takich kobiet szukać nie będziesz. Ale mogłoby się zdarzyć, że ty… Tak, dość często zdarza się, że właśnie takie kobiety, które nie cieszą się najlepszą opinią, szukają towarzystwa kobiet uczciwych, bądź to dla pozorów, bądź też z pewnej… jakże mam się wyrazić… z pewnej tęsknoty za uczciwością.

Tak.

Tak. Zdaje mi się, że to, co powiedziałem, jest bardzo trafne. Z tęsknoty za uczciwością. Bo, że kobiety te są właściwie bardzo nieszczęśliwe, możesz mi wierzyć.

Dlaczego?

Pytasz, Emmo? — Jak możesz pytać? Wyobraź sobie, jakie to życie tych kobiet! Pełne kłamstwa, podłości, brudu i niebezpieczeństw.

Tak, masz słuszność.

Naprawdę — opłacają tę odrobinę szczęścia… tę odrobinę…

Przyjemności.

Dlaczego przyjemności? Dlaczego nazywasz to przyjemnością?

Hm — coś w tym przecież być musi! — Inaczej by tego nie robiły.

Nic w tym nie ma… Szał.

Szał.

Nie, to nawet nie szał. Czymkolwiek to jest — jest drogo opłacone, to pewna!

Więc… tyś już to przeżył — nieprawdaż?

Tak jest, Emmo. — To moje najsmutniejsze wspomnienie.

Któż to taki? Powiedz! Czy ją znam?

Cóż ci na myśl przyszło?

Czy to już dawno? Czy bardzo dawno, zanim się pobraliśmy?

Nie pytaj. Proszę cię, nie pytaj.

Ależ Karolu!

Ona nie żyje.

Doprawdy?

Tak jest… Może to śmiesznie brzmi, ale mam wrażenie, że wszystkie te kobiety młodo umierają.

Czy ją bardzo kochałeś?

Wiarołomnych kobiet się nie kocha.

Czemuż więc…

Chwila szału…

Więc przecież?

Proszę cię, nie mówmy więcej o tym. To wszystko już minęło. Kochałem tylko jedną — ty nią jesteś. Kocha się tylko to, co jest czyste i prawdziwe.

Karolu!

Och, jak pewnie, jak błogo czuje się człowiek w takich objęciach. Czemuż cię dzieckiem nie znałem? Zdaje mi się, że wówczas na inne kobiety wcale bym nie patrzył.

Karolu!

I piękną jesteś!… piękną!… o pójdź!…

Czy wiesz, o czym teraz myślę?

O czym, mój skarbie?

…O Wenecji.

O pierwszej nocy…

Tak… tak…

Cóż więc? Powiedz mi!

Tak samo mnie dziś kochasz.

Tak samo kocham.

Ach… Gdybyś ty zawsze…

Co?

Karolu.

Co to znaczy? Gdybym zawsze…

No tak.

Cóżby więc było, gdybym zawsze?…

Wówczas wiedziałabym zawsze, że mnie kochasz.

Tak jest. Ale i bez tego możesz być tego pewna. Nie zawsze można być kochającym mężem, nieraz trzeba się rzucić w wir wrogiego życia, trzeba walczyć i dążyć naprzód! Nie zapominaj o tym, moje dziecko! W małżeństwie wszystko ma swój czas — na tym właśnie polega piękno. Niewielu takich, którzy jeszcze po pięciu latach — wspominają swą Wenecję.

Zapewne.

A teraz… dobranoc, moje dziecko.

Dobranoc!

Smakuje?

O!

Chcesz jeszcze?

Nie, i tak już jadłam za dużo.

Nie masz już wina.

Nie… Ale patrz pan, ja i tak nie piję.

Znów mówisz mi „pan”.

Tak? — Wie pan, to tak trudno się przyzwyczaić.

Wiesz: ty.

Co takiego?

Wiesz ty, powinnaś mi mówić; nie wiesz pan… Przysiądź się do mnie.

Zaraz… jeszczem nie gotowa.

No cóż takiego?

Chciałbym dostać całusa.

Pan jesteś… o, przepraszam, jesteś zuchwałym człowiekiem.

Dopiero teraz przychodzi ci to na myśl?

Ale gdzież tam, już dawniej… na ulicy. — Pan pewnie —

Ty pewnie.

Ty pewnie ładne masz o mnie wyobrażenie.

Dlaczego?

Bo poszłam zaraz z panem do separatki.

No, zaraz nie można powiedzieć.

Ale pan tak ładnie umie prosić.

Tak sądzisz?

A zresztą, cóż w tym złego?

Naturalnie.

Czy się idzie na spacer, czy —

Na spacery teraz za zimno.

Pewnie, że za zimno.

A tu tak ciepło, co?

No.

Powiedz teraz… Czyś mnie już przedtem zauważyła, co?

A jakże. Już na Singerstrasse.

Nie mówię o dzisiejszym spotkaniu. Ale przedwczoraj i onegdaj, gdy za tobą chodziłem.

Za mną wielu chodzi.

Pewnie. Ale czyś mnie zauważyła?

Wie pan… aha… wiesz, co mi się niedawno zdarzyło? Mąż mojej kuzynki szedł za mną po ciemku i nie poznał mnie.

Zaczepił cię?

Cóż znowu? Myślisz może, że każdy taki zuchwały, jak ty?

Ale i to się zdarza.

Pewnie, że się zdarza.

No, cóż wtedy robisz?

A cóż, nic — nie odpowiadam wcale.

Hm… Mnie jednak odpowiedziałaś.

Czy pan się może gniewa?

Usta twoje mają smak kremu.

E, one są już takie z natury słodkie.

Ilu ci to już powiedziało?

Wielu!! Nie wmawiaj sobie!

Powiedz choć raz prawdę. Ilu już całowało te usta?

Po co pytasz? I tak byś nie uwierzył, gdybym ci powiedziała!

Dlaczegóżby nie?

Zgadnij.

Więc powiedziałbym… dwudziestu.

Czemu nie stu od razu?

Powiedziałem tylko na chybił trafił.

Nie zgadłeś.

Więc dziesięciu.

Doprawdy, dziewczyna, która pozwala się na ulicy zaczepiać i zaraz idzie do separatki…

Nie bądź dzieckiem. Czy się chodzi po ulicy, czy się jest w pokoju… Jesteśmy tu przecież w restauracji. Każdej chwili może nadejść kelner — to przecież nic złego…

Tak i ja myślę.

Byłaś już kiedy w separatce?

Jeżeli mam prawdę powiedzieć: tak.

Widzisz, podoba mi się, żeś taka szczera.

Ale nie tak — jak ty myślisz. Byłam raz z moją przyjaciółką i z jej narzeczonym w separatce, tego roku w karnawale.

Nie byłoby nieszczęścia, gdybyś tak raz — z kochankiem.

Pewnie, nie byłoby nieszczęścia. Ale ja nie mam kochanka.

To być nie może.

Dalibóg, nie mam.

Nie wmówisz mi przecież, że ja…

Co takiego?… Nie mam żadnego — już przeszło od pół roku.

Ach tak… Ale przedtem? Któż to był?

Czego pan taki ciekawy?

Ciekawym, bo cię kocham.

Naprawdę?

Naprawdę. Widzisz przecież. Opowiedz-że mi więc.

Co ci mam opowiedzieć?

Nie dajże się prosić. Chciałbym wiedzieć, kto to był?

No, mężczyzna.

Więc — więc — któż to był?

Był trochę do ciebie podobny.

Tak.

Gdybyś nie był tak podobnym do niego —

W takim razie…

Nie pytaj tyle, widzisz przecie, że…

Dlatego więc pozwoliłaś się zagadnąć.

Tak sobie.

Teraz doprawdy nie wiem, czy się mam cieszyć, czy gniewać.

Ja bym na twoim miejscu się cieszyła.

Tak.

I taki sam masz sposób mówienia… i tak samo patrzysz…

Czymże on był?

Ach, te oczy —

Jakże się nazywał?

Nie patrz tak na mnie, proszę cię.

Czemu uciekasz?

Czas mi do domu.

Później.

Nie, muszę naprawdę już pójść do domu. Cóż ty myślisz, co na to powie mama?

Mieszkasz u matki?

Naturalnie, że u matki. A tyś co myślał?

Więc u matki. Czy mieszkacie same?

Gdzie tam same. Jest nas pięcioro. Dwóch chłopców i oprócz mnie dwie dziewczyny.

Czemu siadłaś tak daleko ode mnie? Czyś ty najstarsza?

Nie, jestem druga. Najstarsza, Kasia, jest w handlu kwiatów, potem ja.

A ty gdzie jesteś?

Siedzę w domu.

Zawsze?

Jedna przecież musi być w domu.

Zapewne… A co mówisz właściwie matce, jeżeli — tak późno do domu wracasz?

To się bardzo rzadko zdarza.

Na przykład dziś. Czy cię matka zapyta?

Pewnie, że zapyta. Żebym nie wiem jak ostrożnie stąpała — jak przyjdę do domu, zaraz się budzi.

Cóż jej więc powiesz?

Że byłam w teatrze.

Uwierzy?

Czego by nie miała wierzyć? Chodzę często do teatru. W niedzielę dopiero byłam w operze z moją przyjaciółką i z jej narzeczonym i z moim starszym bratem.

Skądże macie bilety?

Mój brat jest fryzjerem.

Aha, ci fryzjerzy… prawdopodobnie fryzjer teatralny.

Czego mnie tak wypytujesz?

Bo mnie to zajmuje. A czym jest twój starszy brat?

Starszy chodzi jeszcze do szkoły. Chce zostać nauczycielem. Ale po co te wszystkie pytania?

Masz jeszcze małą siostrzyczkę?

O, to jeszcze dzieciak, ale trzeba na nią już dobrze uważać. Nie masz pojęcia, jak się te dziewczęta w szkole psują. Nie uwierzyłbyś. Niedawno złapałam ją na schadzce.

Co?

Tak, tak. Spacerowała sobie z chłopakiem ze szkoły z przeciwka o wpół do ósmej wieczorem na Strozzigasse. Taki smarkacz!

I cóżeś zrobiła?

Dostała w skórę.

Takaś surowa?

Muszę taką być. Najstarsza jest w interesie, matka nic nie robi, tylko zrzędzi; — wszystko na mnie spada.

Mój Boże, jakaś ty milutka!

Ty mi także kogoś przypominasz.

Tak — kogo?

Nikogo… czasy… mojej młodości. Pij, moje dziecko!

Słuchaj, ile masz lat?… Ty… no tak… przecie nic wiem nawet, jak się nazywasz.

Karol.

Nie może być! Nazywasz się Karol?

On także się nazywał Karol?

Ależ to istny cud… to przecież… ach te oczy… To spojrzenie…

Ale kimże on był — tegoś mi jeszcze nie powiedziała.

Był niedobrym człowiekiem — to pewna, inny by mnie nie opuścił.

Bardzoś go lubiła?

Pewnie, żem go lubiła.

Już wiem, czym był, oficerem.

Nie, nie służył w wojsku. Nie wzięli go. Jego ojciec ma dom na… ale co ciebie to wszystko obchodzi?

Ty masz właściwie bure oczy, z początku zdawało mi się, że czarne.

Czy ci się nie podobają?

Nie, nie — nie chcę… ach, proszę cię — ach Boże… Pozwól mi wstać… na chwilę tylko, proszę cię.

O nie.

Proszę cię, Karolu…

Ile masz lat — ośmnaście, co?

Skończyłam dziewiętnaście.

Dziewiętnaście… a ja —

Ty masz trzydzieści…

I kilka. — Nie mówmy o tym.

On także miał trzydzieści dwa, jakem go poznała.

Bardzo dawno?

Nie pamiętam… AlkoholSłuchaj, w tym winie musiało coś być.

Dlaczego?

Jestem całkiem… wiesz, wszystko się ze mną kręci.

Trzymaj się mnie mocno. Tak…

Powiem ci coś, mój skarbie, moglibyśmy już naprawdę pójść do domu.

Tak… do domu.

Właściwie nie do domu…

Cóż ty sobie myślisz?… o nie, nie, nie pójdę nigdzie, cóż ci do głowy przychodzi?

Posłuchaj mnie, moje dziecko, na drugi raz, jak się zejdziemy; wiesz, urządzimy się tak, że…

Jak tu dobrze, ach, jak tu dobrze.

Co ty robisz?

Słuchaj, w tym winie musiało coś być — takam śpiąca… słuchaj, co będzie, jak nie potrafię wstać? Ależ Karolu… jakby ktoś wszedł… proszę cię… kelner.

Tutaj… nigdy… żaden kelner… nie wejdzie…

Kto wie, co to za jedna — do licha… tak prędko… Nie bardzo to ostrożnie z mej strony… Hm…

W tym winie musiało coś być.

Dlaczego?

Bo…

Dlaczego zwalasz wszystko na wino?

Gdzieś ty? Dlaczegoś tak daleko? Przysiądź się do mnie.

Powiedz mi, czy mnie naprawdę kochasz.

Wiesz przecież…

Naturalnie.

Słuchaj… to przecież… powiedz mi prawdę, co było w winie?

Czy myślisz może, że… jestem trucicielem?

Słuchaj, ja tego nie rozumiem. Nie jestem przecie taką… Znamy się dopiero od… Słuchaj, ja nie jestem taką… Na Boga świętego — gdybyś ty miał o mnie takie wyobrażenie. —

Martwisz się niepotrzebnie. Ja nic złego o tobie nie myślę. Myślę, że mnie kochasz.

Tak…

Alkohol, ErotyzmJeżeli dwoje młodych ludzi siedzi sam na sam w pokoju, je kolację i pije wino… nie potrzebuje nic być w winie.

Ja też tylko tak powiedziałam.

Dlaczego?

Wstydziłam się.

To śmieszne. Nie masz powodu. Tym bardziej, że ci przypominam twego pierwszego kochanka.

Tak.

Pierwszego.

No tak…

Teraz rad[34] bym jednak wiedzieć, kto byli ci drudzy.

Nikt.

To nieprawda, to nie może być.

Proszę cię, nie dokuczaj mnie.

Zapalisz papierosa?

Nie, dziękuję.

A wiesz ty, która godzina?

No?

Dwunasta dochodzi.

Tak!

No… a cóż na to matka? Ona do tego przyzwyczajona, co?

Czy już naprawdę chcesz się mnie pozbyć?

Ty przecie wpierw sama…

Tyś teraz całkiem inny. Cóż się stało?

Ależ dziecko, co ci na myśl przychodzi?

Tylko dzięki twoim oczom, o mój Boże… Inaczej długo byś… Już mnie niejeden prosił, żebym do separatki.

No, gdybyś chciała… przyjść znowu ze mną tutaj… lub gdzie indziej —

Nie wiem.

Co to ma znaczyć: nie wiem.

Jeszcze pytasz?

Kiedyż więc? Wprzód muszę ci wytłumaczyć, że nie mieszkam we Wiedniu. Przyjeżdżam tylko od czasu do czasu na kilka dni.

Jak to, toś ty nie Wiedeńczyk?

Wiedeńczykiem jestem, ale mieszkam teraz w okolicy…

Gdzie?

Mój Boże, przecież ci to wszystko jedno.

Nie bój się, ja tam nie zajdę.

Mój Boże, jeżeli ci to sprawi przyjemność, możesz przyjechać. Mieszkam w Gracu.

Serio?

Tak, cóż w tym dziwnego?

Tyś żonaty, co?

Cóż ci się znów majaczy?

Zdawało mi się.

A to by ci nie przeszkadzało?

Wolałabym, żebyś był kawalerem. Aleś ty przecież żonaty!

Powiedz mi, skąd ta myśl?

Jeżeli ktoś mówi, że nie mieszka we Wiedniu i nie zawsze ma czas —

Przecież to nie takie nieprawdopodobne.

Nie wierzę.

I nie miałabyś wyrzutów sumienia, że uwodzisz żonatego człowieka?

E, co tam! Twoja żona pewnie to samo robi, co i ty.

Słuchaj, wypraszam sobie coś podobnego! Takie uwagi —

Myślałam, żeś kawaler.

Czy jestem żonaty, czy nie — to takich uwag się nie robi.

Karolu, Karolu, co tobie? Gniewasz się? Ja doprawdy nie wiedziałam, żeś żonaty. Mówiłam ot tak sobie. No, chodź, nie gniewaj się.

Dziwne stworzenia z was… kobiet.

Daj spokój… już tak późno. —

Posłuchaj więc. Mówmy poważnie. Rad bym cię częściej widywać.

Doprawdy?

Ale do tego jest koniecznym… musiałbym do ciebie mieć zaufanie. Nie mogę cię przecież pilnować.

Ja już sama siebie pilnuję.

Jesteś… nie można twierdzić, niedoświadczoną, ale młodą — a mężczyźni są zazwyczaj bardzo niesumienni.

Oj! oj!

Myślę nie tylko pod względem moralności. Rozumiesz mnie przecież.

Słuchaj, co ty właściwie o mnie sądzisz?

Więc — Jeżeli mnie chcesz kochać — tylko mnie — możemy już to sobie urządzić — jakkolwiek zwykle mieszkam w Gracu. Tutaj, gdzie każdej chwili ktoś wejść może, nie jest przecież tak, jak być powinno.

Na przyszły raz spotkamy się gdzie indziej, co?

Dobrze.

Gdzie nam nikt nie przeszkodzi.

Dobrze.

Wszystko inne omówimy w dorożce;

Garson[35]… płacić!

Tak, mój skarbie

A, jak tu ślicznie! Tylko nic nie widać!

Twoje oczy muszą się trochę przyzwyczaić do zmroku. Te słodkie oczęta.

Do tego jednak nie będą miały te słodkie oczęta czasu.

Zdejm kapelusz, dobrze?

Na jedną minutę?

A okrycie —

Co robisz? Przecież odchodzę zaraz.

Musisz przecież wypocząć! Chodziliśmy ze trzy godziny.

Jechaliśmy.

Do domu, tak — ale w Weindling chodziliśmy nad rzeką całe trzy godziny. Usiądź więc, moja mała… gdzie ci się podoba; — tu przy biurku; — nie, tu niewygodnie. Usiądź na kanapie. Tak

Jeżeliś bardzo zmęczona, możesz się położyć. Tak.

Główkę połóż na poduszkę.

Ależ wcale nie jestem zmęczona.

Tak ci się zdaje. Tak — a jeżeli jesteś śpiąca, możesz usnąć. Będę całkiem cicho siedział. Mogę ci zresztą zagrać kołysankę… moją..

Twoją?

Tak.

A ja myślałam, że ty doktor.

Jak to? Powiedziałem ci przecież, żem literat.

Wszyscy literaci są przecie doktorami.

Nie, nie wszyscy. Ja na przykład nie jestem. Skądże ten pomysł?

SztukaNo, coś powiedział, że to, co chcesz zagrać, sam napisałeś.

A może i nie. Zresztą to wszystko jedno. Co? W ogóle to zawsze wszystko jedno, czyj jest jakiś utwór. Byleby był ładny. Czy nie?

Pewnie… aby był ładny — to grunt.

A wiesz ty, co przez to chciałem powiedzieć?

Co takiego?

No, to o czym właśnie mówiłem.

Pewnie.

Nie zrozumiałaś ani słowa.

Przecież znów nie taka jestem głupia.

Pewnie żeś głupia. Ale dlatego właśnie cię kocham. To tak ładnie, jeśli jesteście głupie. Mam na myśli takie jak ty.

Czego ty mnie obrażasz?

Prawda, aniołku, że… leży się przyjemnie na miękkim, perskim dywanie?

Prawda! Czy nie zagrasz co na fortepianie?

Nie, wolę siedzieć przy tobie.

A może by lepiej zapalić światło?

O nie… Ten mrok taki przyjemny. Przecież nurzaliśmy się przez cały dzień w promieniach słońca. Teraz wyszliśmy jakby z kąpieli i otulamy… się mrokiem, niby płaszczem kąpielowym

Nie, muszę to inaczej powiedzieć…

Nie wiem.

Co za boska głupota!

Co ty robisz?

Co ty piszesz?

Słońce, kąpiel, mrok, płaszcz… tak..

Nic… Powiedz mi teraz, mój skarbie, może zjadłabyś co lub wypiła?

Pragnienia właściwie nie mam. Ale apetyt…

Hm… wolałbym, gdybyś miała pragnienie. Koniak mam w domu, ale po jedzenie musiałbym dopiero pójść.

Nie mógłbyś posłać kogo?

To trudno, mojej posługaczki teraz już nie ma — poczekaj — sam pójdę… cóż byś zjadła?

Ależ nie warto, muszę i tak do domu.

Moje dziecko, o tym nie ma mowy. Powiem ci jednak coś: gdy stąd wyjdziemy, pójdziemy gdzieś razem na kolację.

Nie. Na to nie mam czasu. A zresztą dokąd byśmy poszli? Mógłby nas przecież ktoś ze znajomych zobaczyć.

Czy masz tyle znajomych?

Niechby jeden zobaczył, a nieszczęście gotowe.

Co za nieszczęście?

Co myślisz, gdyby tak matka się dowiedziała?

Możemy przecież gdzieś pójść, gdzie nas nikt nie zobaczy, są przecież restauracje z osobnymi gabinetami.

Ja beim Souper, im chambre separée[36]?

Czyś była już kiedy w chambre separée?

Jeśli mam prawdę powiedzieć — tak.

Któż był tym szczęśliwym?

O, to nie było tak, jak sobie wyobrażasz… byłam z moją przyjaciółką i z jej narzeczonym. Oni wzięli mnie ze sobą.

Mam wierzyć?

Musisz mi przecież wierzyć.

Czyś się zarumieniła? Nic teraz nie widać. Nawet twoich rysów rozpoznać już nie mogę.

Ale i tak cię poznaję.

Uważaj tylko, żebyś mnie z inną nie zamienił.

To dziwne, że nie mogę sobie już przypomnieć, jak ty wyglądasz.

Dziękuję pięknie.

Wiesz, to prawie straszne, nie mogę sobie ciebie wyobrazić — do pewnego stopnia już cię zapomniałem — gdybym i dźwięku twego głosu nie mógł sobie przypomnieć… czymże byś dla mnie właściwie była? Bliską a zarazem daleką… Dziwne.

Co ty pleciesz?

Nic, aniołku, nic. Gdzie twoje usta?…

Nie wolałbyś zapalić światła?

Nie…

Powiedz, czy mnie kochasz.

Bardzo… o, bardzo!

Kochałaś już kiedy kogo tak jak mnie?

Mówiłam ci przecie, że nie.

Ale…

Wszak to był mój narzeczony.

Wolałbym, gdybyś o nim teraz nie myślała.

Daj pokój… Co robisz?

Teraz możemy sobie także wyobrazić, że znajdujemy się w zamku w Indiach.

Tam pewnie nie ma takich złych ludzi jak ty.

Co za głupota! Boska — gdyby ty wiedziała, czym ty dla mnie jesteś…

Czym?

Nie odtrącajże mnie ciągle; nic ci przecież nie robię — na razie.

Gorset mnie gniecie.

Zdejm go.

Tak, ale niech cię to nie zachęca.

Nie.

Powiedz, czy nie chciałabyś znać moje nazwisko?

Owszem, jak się nazywasz?

Wolę ci nie powiedzieć, jak się nazywam, tylko jak się nazwałem.

A to co za różnica?

Moje nazwisko literackie.

Aha, to ty nie piszesz pod swoim prawdziwym nazwiskiem?

Ach…

Co za zapach… Jak słodko.

Rozdzierasz mi koszulę.

Zdejm to… zdejm to… wszystko to zbyteczne.

Ależ Robercie!

A teraz chodź do naszego indyjskiego zamku.

Powiedz mi wprzód, czy mnie naprawdę kochasz.

Uwielbiam cię.

Ubóstwiam cię, mój skarbie, moja wiosno, mój…

Robercie… Robercie…

Była to nadziemska rozkosz… Nazywam się…

Robercie, och, mój Robercie!

Nazywam się Bibitz.

Dlaczego nazywasz się Bibitz?

Nie nazywam się Bibitz — nazwałem się tak… Czy nie znasz tego nazwiska?

Nie.

Nie znasz Bibitza? A — to boskie! Rzeczywiście? Ty tylko tak mówisz, że go nie znasz, co?

Jak Boga kocham, pierwszy raz słyszę.

Czy nigdy nie chodzisz do teatru?

Owszem — dopiero niedawno byłam z jednym — wiesz z wujaszkiem mojej koleżanki i z koleżanką byłyśmy w operze na Cavallerii.

Hm, a do Burgteatru nigdy nie chodzisz?

Nie dają mi biletów.

Przyślę ci bilet.

Owszem! A nie zapomnij! Na coś wesołego.

Tak… wesołego… na coś smutnego nie chciałabyś pójść.

Nie.

Gdyby to nawet była moja sztuka?

Jak to — twoja sztuka? Ty piszesz dla teatru?

Pozwól, zapalę światło. Nie widziałem cię jeszcze, odkąd jesteś moją kochanką — Aniołku!

Co robisz, przecież się wstydzę. Podaj mi przynajmniej kołdrę.

Później!

Odejdź, Robercie!

Jesteś piękna, jesteś pięknem, jesteś może nawet naturą, jesteś świętą naiwnością.

Oj, kapiesz na mnie świecą. Czemu nie uważasz!

Jesteś tym, czego dawno szukałem. Ty kochasz mnie tylko, kochałabyś mnie nawet, gdybym był subiektem[37] w handlu bławatnym[38]. Jak to błogo. Muszę ci wyznać, że aż do tej chwili nie pozbyłem się pewnego podejrzenia. Powiedz prawdę, czyś nie wiedziała, żem Bibitz?

Dajże mi spokój, wcale nie wiem, czego ty chcesz ode mnie! Nie znam żadnego Bibitza.

Czym jest sława! Zapomnij, co ci powiedziałem, zapomnij nawet nazwisko, którym ci wymienił. Jestem tylko Robertem i chcę nim dla ciebie zostać. Żartowałem tylko.

Nie jestem wcale literatem, jestem subiektem, a wieczorami grywam u Volkssängerów na fortepianie.

No, teraz już doprawdy nie wiem, co mam myśleć. Jak ty umiesz patrzeć… Co ci jest, co się z tobą dzieje?

Tak mi dziwnie — to mi się nigdy jeszcze nie zdarzyło, mój skarbie, jestem bliski płaczu. Głęboko mnie wzruszasz. Zostań przy mnie, dobrze? Będziemy się bardzo kochali.

A z tymi Volkssängerami, czy to prawda?

Tak. Nie pytaj mnie już. Jeżeli mnie kochasz, nie pytaj mnie w ogóle o nic. Powiedz, czy mogłabyś się zupełnie uwolnić na kilka tygodni?

Jak to uwolnić?

Wyjechać z domu.

Gdzie tam!! Co by mama powiedziała? Beze mnie poszłoby w domu wszystko nie wiedzieć jak.

Wyobrażałem to sobie tak pięknie. Przeżyć z tobą kilka tygodni w samotności, w lesie na łonie natury. Natura… na łonie natury. A potem pewnego dnia rozejść się nie wiadomo dokąd.

Już mówisz o rozejściu! A zdawało się, że tak bardzo kochasz.

Właśnie dlatego —

Ty słodka istoto!

Przytul mnie mocno, tak mi zimno.

Ubierz się. Poczekaj, zapalę ci jeszcze kilka świec.

Nie patrzeć.

Nie.

Powiedz mi moje dziecko, czy czujesz się szczęśliwą?

Jak to?

Myślę, czy w ogóle jesteś szczęśliwą?

Mogłoby mi być lepiej.

Nie rozumiesz mnie. O twoich domowych stosunkach opowiadałaś mi dosyć. Wiem, że księżniczką nie jesteś. Pomijając jednak to wszystko, czy odczuwasz samo życie? Czy czujesz, że żyjesz?

A nie masz grzebienia?

Na Boga, jakaś ty piękna!

Daj pokój!

Zostań — zostań jeszcze, przyniosę coś na kolację, a potem…

Już bardzo późno.

Nie ma jeszcze dziewiątej.

No, teraz muszę się śpieszyć.

Kiedyż się znów zobaczymy?

A kiedy chciałbyś?

Jutro.

Co to jest jutro?

Sobota.

O, to nie mogę, muszę z moją siostrzyczką pójść do opiekuna.

Więc w niedzielę… hm… niedziela… w niedzielę… teraz ci coś powiem. — Nie jestem Bibitz, ale Bibitz jest moim przyjacielem. Przedstawię ci go kiedy. W niedzielę dają sztukę Bibitza; poszlę[39] ci bilet a po teatrze będę cię czekał. Powiesz mi, jak ci się sztuka podobała, zgoda?

Znów ta historia z Bibitzem — teraz do reszty zgłupiałam.

Poznam cię dopiero dobrze, kiedy się dowiem, jakie wrażenie zrobiła na tobie ta sztuka.

Tak… jużem gotowa.

Chodźmy, skarbie!

O…

Co jest?

Świeca zgasła. — Zresztą nie trzeba nam jej. Popatrz, jak jasno. Cudownie!

Co ci się stało?

Co ty robisz?

Nie widzisz, że się modlę? —

Wierzysz w Boga?

Nie jestem przecież pierwszą lepszą z brzegu bez czci, bez wiary!

Ach tak!

Uklęknij przy mnie. Mógłbyś się także raz pomodlić. Klejnot ci z korony nie wypadnie!

Bezbożniku. —

A czy wiesz, do kogo się modliłam?

Przypuszczam, że do Boga.

Tak! Do ciebie się modliłam.

Dlaczego w takim razie patrzyłaś w okno?