Wanda Ewa Brzeska
Wyrzut sumienia
Miło grzać ręce, kiedy chrust rozpalam,
Miło na wierzbę popatrzeć rozchwianą —
Ty, nim pod mury...
ZBIÓRKA KRYZYSOWA
Potrzebujemy 125 tys. zł do końca 2024 roku, żeby móc dalej funkcjonować. Dlaczego?
Twórczość okresu współczesności
Wanda Ewa Brzeska
Wyrzut sumienia
Jak to zrozumieć, jak się z tym pogodzić:
Żyję, oddycham, staję nad kołyską,
Patrzę, jak...
Wojciech Brzoska
modlitwa od święta
zawiódł nas pan
przed domy zmarłych,
byśmy odziali ich
w ogień i kwiaty.
i stojąc...
Wojciech Brzoska
modlitwa trumienna
albowiem każdemu co innego pisane.
mi raczej pisać o śmierci
aniżeli z miłości biegać za...
Wojciech Brzoska
modlitwa z okien
podglądamy chorych, którzy wyglądają z okien
całkiem na nas.
i wiem, że dziewczyna, która z...
Michaił Bułhakow
Fatalne jaja
w terrariach instytutu zoologicznego, nie przeniósłszy wszystkich perturbacji znakomitego roku, zdechło początkowo 8 wspaniałych egzemplarzy...
Michaił Bułhakow
Fatalne jaja
I oto siedemnasta według liczby od rana bramaputra, ulubiona czubatka, chodziła po podwórzu i wymiotowała...
Michaił Bułhakow
Fatalne jaja
Żmija machnęła obok zarządzającego sowchozem wprost tam, gdzie był biały kaftanik, na drodze Rokk widział...
Michaił Bułhakow
Fatalne jaja
Szczukin wystrzelił kilkakrotnie w kierunku oranżerii i z niej wypadło kilka szyb. Lecz olbrzymia sprężyna...
Frances Hodgson Burnett
Tajemniczy ogród
— Ale muszę panience powiedzieć, że pani Medlock zakazała mówić o tym. Tutaj jest wiele ważnych...
Motyw: Śmierć
Śmierć stanowi najistotniejszy problem egzystencjalny, określa kondycję ludzką. Jest wyzwaniem dla dumy z osiągnięć człowieka w opanowywaniu i poznawaniu świata oraz siebie samego dzięki rozumowi, nauce i coraz doskonalszej technice. Śmierć niweczy wszystkie usiłowania i wszystkie nadzieje. Zagraża w każdej chwili i właściwie przez cały czas podgryza życie człowieka jak robak drążący pień drzewa, by na końcu je powalić. „Bo na tym świecie Śmierć wszystko zmiecie, / Robak się lęgnie i w bujnym kwiecie” — pisał Antoni Malczewski (Maria). Upływ czasu, przemijanie przypomina o tym, że w końcu przeminie wszystko. Nic na świecie nie daje — wobec świadomości nieuchronnej śmierci – trwałego oparcia; stąd rodzi się myślenie o marności wszystkiego. Postawa taka: patrzenia na świat w perspektywie zagrożenia zniszczeniem i śmiercią rodzi melancholię, która do surowego vanitas dodaje tęsknotę za tym, co było (stąd pewna predylekcja do ruin). Zajęciem melancholika jest wspominanie i nieukojona żałoba; (zob. też: trup, grób, gotycyzm, pogrzeb, nieśmiertelność).
