WolneLektury.pl

Epika Michel de Montaigne Bieda Bóg Bogactwo Brat Bunt Buntownik Carpe Diem Chciwość Chłop Choroba Ciało Ciemność Cierpienie Cnota Czarownica Czas Czyn Dar Dobro Dom Dorosłość Droga Dusza Dźwięk Dzieciństwo Dziecko Dziedzictwo Dziewictwo Dziki Filozof Głupota Gniew Gość Gospodarz Grzeczność Historia Idealista Imię Jedzenie Kara Katastrofa Kłamstwo Kłótnia Klęska Kobieta Kochanek Kondycja ludzka Konflikt Konflikt wewnętrzny Koniec świata Korzyść Kot Kradzież Krew Król Ksiądz Łzy Lekarz List Literat Los Lud Mądrość Mąż Małżeństwo Marzenie Maska Matka Mędrzec Mężczyzna Melancholia Miłość Mizoginia Młodość Moda Modlitwa Mucha Muzyka Natura Nauczyciel Nauka Niebo Nieśmiertelność Obowiązek Obraz świata Obyczaje Odwaga Ojciec Oko Okrucieństwo Omen Opieka Pamięć Państwo Piękno Pieniądz Pies Pijaństwo Pobożność Podróż Poezja Pogarda Pogrzeb Polityka Polowanie Polska Poświęcenie Potwór Pożądanie Pozory Pozycja społeczna Praca Prawda Prawo Proroctwo Przemiana Przemijanie Przemoc Przyjaźń Ptak Pycha Radość Religia Rewolucja Rodzina Rozkosz Rozpacz Rozum Rycerz Śmiech Śmierć Samobójstwo Samotność Sędzia Seks Siła Skąpiec Sława Słowo Sługa Sprawiedliwość Starość Strach Strój Sumienie Syn Szaleństwo Szczęście Szkoła Sztuka Tchórzostwo Testament Tłum Twórczość Uczeń Umiarkowanie Uroda Urzędnik Walka Wiara Wiedza Wierność Wierzenia Wina Wino Władza Własność Wojna Wolność Wróg Wygnanie Wzrok Żołnierz Żona Życie snem Żyd Zabawa Zabobony Zapach Zaświaty Zazdrość Zdrada Zdrowie Zemsta Ziarno Ziemia Zło Zwierzę Zwierzęta Zwycięstwo

Michel de Montaigne

Próby

Epika Esej Renesans

O epoce

Renesans

Czas: w Europie koniec XIII — pocz. XVI w.; w Polsce XV-XVI w.
Najwybitniejsi twórcy: F. Petrarca, G. Boccacio, P. Ronsard, L. Ariosto, T. Tasso, L. de Camoes, M. Cervantes, F. Rabelais, M. Montaigne, N. Machiavelli, M. Rej, J. Kochanowski, K. Janicki, A. Krzycki, J. Dantyszek, Ł. Górnicki, A. Frycz Modrzewski
Reprezentatywne gatunki: fraszka, pieśń, elegia, tren, traktat parenetyczny, dialog polityczny, sonet, oda

Inaczej: odrodzenie, epoka po średniowieczu a przed barokiem, charakteryzująca się wszechstronnym odrodzeniem tradycji antycznych (w tym gatunków sztuki, kierunków filozofii, języków starożytnych — powrót do źródeł ad fontes) oraz zainteresowanie człowiekiem, właściwymi mu sferami np. językiem, anatomią, twórczymi możliwościami, sposobem istnienia w świecie (antropocentryzm, humanizm). Ideałem był człowiek wszechstronnie wykształcony i aktywny w wielu dziedzinach (Leonardo da Vinci jako człowiek renesansu; poeta doctus). Zjawiskami związanymi z nowym prądem była laicyzacja i rozwój nauki, czy reformacja, w której przejawiał się humanistyczny indywidualizm w podejściu do kwestii religijnych i politycznych oraz krytycyzm wobec autorytetów.