Nigdy nie braknie mi sił, myśl bowiem, że się pracuje dla ukochanej istoty — rzekła Ewa...
— Słuchaj, Ewo ubóstwiana, źle rozpoczniemy życie. Tak, wydatki moje pochłonęły wszystko, co miałem. Zostaje mi...
— Mój drogi — (przytrzymuje pana de Fischtaminel za guzik od paltota) — ty sobie...
Ten człowiek przelał na mnie wszystkie swoje przywiązania: przygarnął mnie jak istotę samotną i cierpiącą...
Bluźnię. Purpurę marzenia, złupioną z ofiary, obracam na nice rozsądku i stroję w nią cielesną...
Jezus Maria, nie móc grać! Nie móc grać!…
Zochna westchnęła i wsparła mu jasną głowę...
Za pomocą tego hasła zaznaczamy fragmenty mówiące o postawie przedkładania ponad własny interes — dobra innych. Może to być dobro osoby, z którą łączy nas przyjaźń, miłość lub/i więzy rodzinne, albo też dobro wspólnoty, do której czujemy się przynależni. Poświęcenie wiąże się z motywem ofiary, ale ma węższe znaczenie. W Siłaczce bohaterka poświęca swoje życie idei pracy organicznej, a więc jest to poświęcenie na rzecz społeczeństwa (czy też narodu, ale w przewartościowanym rozumieniu pozytywistycznym). W Naszej szkapie osobistym poświęceniem dla rodziny jest, gdy matka sprzedaje swój największy skarb — garnek.
