Adam Mickiewicz
Dziady, część III
Wywiedli ostatniego; — zdało się, że wzbraniał,
Lecz on biedny iść nie mógł, co chwila się...
ZBIÓRKA KRYZYSOWA
Potrzebujemy 125 tys. zł do końca 2024 roku, żeby móc dalej funkcjonować. Dlaczego?
Twórczość dramatyczna
Starożytność
Renesans
Barok
Oświecenie
Romantyzm
Pozytywizm
Modernizm
Dwudziestolecie międzywojenne
Dramat antyczny
Dramat niesceniczny
Dramat poetycki
Dramat romantyczny
Dramat szekspirowski
Dramat wierszowany
Dramat współczesny
Epika
Farsa
Jasełka
Komedia
Liryka
Melodramat
Poemat
Tragedia
Tragifarsa
Wiersz
Adam Mickiewicz
Dziady, część III
JÓZEF
Czytałem ja o wojnach; — w dawnych, dzikich czasach,
Piszą, że tak okropne wojny prowadzono...
Adam Mickiewicz
Dziady, część III
WIĘZIEŃ
Dalibóg nie pojmuję — nic, i oszaleję.
KAPRAL
Oszaleć? — Ej, Panowie, strzeżcie się, Panowie!
U...
Adam Mickiewicz
Dziady, część III
WIDZENIE
Tyran wstał — Herod! — Panie, cała Polska młoda
Wydana w ręce Heroda.
Co widzę — długie...
Adam Mickiewicz
Dziady, część III
DOKTOR
patrząc na zegarek
Co to? na mym zegarku godzina dwunasta?
SENATOR
Już piąta.
DOKTOR...
Adam Mickiewicz
Dziady, część IV
Ach, taki właśnie był kolor jej włosa
Jak te cyprysu gałązki! Chcesz? pokażę.
szuka i...
Adam Mickiewicz
Dziady, część IV
KSIĄDZ
Młodzieńcze, ja głęboko czuję, co cię boli!
Lecz słuchaj, są tysiące biedniejszych od ciebie...
Adam Mickiewicz
Dziady, część IV
Słuchaj! przyjmij pociechę, małżonku strapiony,
Żona twoja przed śmiercią już była umarłą!
KSIĄDZ
Jak to...
Adam Mickiewicz
Dziady, część IV
Słychać tylko psa hałas i coś na kształt stuku:
Ach! tyż to, psie nasz wierny...
Adam Mickiewicz
Dziady, część IV
Wściekłość mię oślepiła, poparłem ramiona,
Chciałem szyby rozsadzić… i bez duszy padłem…
po pauzie
Myślałem...
Motyw: Śmierć
Śmierć stanowi najistotniejszy problem egzystencjalny, określa kondycję ludzką. Jest wyzwaniem dla dumy z osiągnięć człowieka w opanowywaniu i poznawaniu świata oraz siebie samego dzięki rozumowi, nauce i coraz doskonalszej technice. Śmierć niweczy wszystkie usiłowania i wszystkie nadzieje. Zagraża w każdej chwili i właściwie przez cały czas podgryza życie człowieka jak robak drążący pień drzewa, by na końcu je powalić. „Bo na tym świecie Śmierć wszystko zmiecie, / Robak się lęgnie i w bujnym kwiecie” — pisał Antoni Malczewski (Maria). Upływ czasu, przemijanie przypomina o tym, że w końcu przeminie wszystko. Nic na świecie nie daje — wobec świadomości nieuchronnej śmierci – trwałego oparcia; stąd rodzi się myślenie o marności wszystkiego. Postawa taka: patrzenia na świat w perspektywie zagrożenia zniszczeniem i śmiercią rodzi melancholię, która do surowego vanitas dodaje tęsknotę za tym, co było (stąd pewna predylekcja do ruin). Zajęciem melancholika jest wspominanie i nieukojona żałoba; (zob. też: trup, grób, gotycyzm, pogrzeb, nieśmiertelność).
