I ja dodam: pijmy — rzekł znowu Sokrates — bo w istocie wino, orzeźwiając duszę, usypia troski...
— Dlaczegóż to, Cyrusie, pod innym względem naśladując Sakasa, nie chłeptałeś wina?
— Ponieważ — odpowiedział — na Zeusa...
Kiedy Noe przystąpił do pracy nad założeniem winnicy, zjawił się szatan i stanąwszy obok zagadnął...
Motyw właściwy dla anakreontyków, obecny np. w Pieśniach Horacego i Kochanowskiego, a także w poezji filomatów; związany z zabawą, ucztą, jedzeniem. Idąc za mitologią grecką, wino wnosi w ziemską egzystencję pogodę ducha, dionizyjski żywioł zabawy, z drugiej zaś strony odkrywa prawdę o nas samych (in vino veritas).
