Stanisław Wyspiański
Noc listopadowa
Patrzę jeszcze w świat ten, jak zanika
i wraz tracę z myśli, co się stało...
ZBIÓRKA KRYZYSOWA
Potrzebujemy 125 tys. zł do końca 2024 roku, żeby móc dalej funkcjonować. Dlaczego?
Twórczość dramatyczna
Starożytność
Renesans
Barok
Oświecenie
Romantyzm
Pozytywizm
Modernizm
Dwudziestolecie międzywojenne
Dramat antyczny
Dramat niesceniczny
Dramat poetycki
Dramat romantyczny
Dramat szekspirowski
Dramat wierszowany
Dramat współczesny
Epika
Farsa
Jasełka
Komedia
Liryka
Melodramat
Poemat
Tragedia
Tragifarsa
Wiersz
Stanisław Wyspiański
Warszawianka
Otóż to, otóż to: zgon! wtedy, gdy trzeba,
żeby Mars w pełnej zbroi gnał przez...
Stanisław Wyspiański
Wesele
Marysia, Widmo
WIDMO
Miałem ci być poślubiony,
moja ślubna ty.
MARYSIA
Bywałeś mój narzeczony,
przyrzekałeś...
Stanisław Wyspiański
Wesele
Matkę do trumny się kładło,
siostry i rodzinę całą;
ksiądz pokropił i poświęcił,
grabarze gruz...
Stanisław Wyspiański
Wesele
przekleństwu swojemu wierne,
lecą — i nie śmieją ustać,
aż krew do ust pocznie chlustać
ze...
Stanisław Wyspiański
Wesele
Byłeś młodszy,
a ja bywał blisko, bywał,
widziałem, patrzały oczy,
jak topniał śnieg i krew...
Stanisław Wyspiański
Wesele
POETA
Ktoś jest?
RYCERZ
Moc.
POETA
— — Przyłbicę wznieś!
RYCERZ
Rękę daj.
POETA
Duszę weź.
RYCERZ...
Stanisław Wyspiański
Wesele
Może byście byli więcej rad,
żebym za pana sie wydała,
jak mię to przed laty...
Stanisław Wyspiański
Wesele
Otwarła się toń!
Upomina się o swoje Umarła.
Szumem, gwarnością, zawrotem
idzie ku nam z...
Stanisław Wyspiański
Wyzwolenie
W sprawach tej miary, co ta, wszelki bieg i rozwój myśli jest pierwszorzędnej wagi.
KONRAD...
Motyw: Śmierć
Śmierć stanowi najistotniejszy problem egzystencjalny, określa kondycję ludzką. Jest wyzwaniem dla dumy z osiągnięć człowieka w opanowywaniu i poznawaniu świata oraz siebie samego dzięki rozumowi, nauce i coraz doskonalszej technice. Śmierć niweczy wszystkie usiłowania i wszystkie nadzieje. Zagraża w każdej chwili i właściwie przez cały czas podgryza życie człowieka jak robak drążący pień drzewa, by na końcu je powalić. „Bo na tym świecie Śmierć wszystko zmiecie, / Robak się lęgnie i w bujnym kwiecie” — pisał Antoni Malczewski (Maria). Upływ czasu, przemijanie przypomina o tym, że w końcu przeminie wszystko. Nic na świecie nie daje — wobec świadomości nieuchronnej śmierci – trwałego oparcia; stąd rodzi się myślenie o marności wszystkiego. Postawa taka: patrzenia na świat w perspektywie zagrożenia zniszczeniem i śmiercią rodzi melancholię, która do surowego vanitas dodaje tęsknotę za tym, co było (stąd pewna predylekcja do ruin). Zajęciem melancholika jest wspominanie i nieukojona żałoba; (zob. też: trup, grób, gotycyzm, pogrzeb, nieśmiertelność).
