WolneLektury.pl

O autorze

Elżbieta Drużbacka

Ur.: ok. 1695 r. w województwo małopolskie
Zm.: 14 marca 1765 w Tarnów

Najważniejsze dzieła:: Zbiór rytmów duchownych, panegirycznych, moralnych i światowych

Poetka i tłumaczka doby baroku.
Nosiła panieńskie nazwisko Kowalska; pochodziła prawdopodobnie z Wielkopolski. Poślubiła Kazimierza Drużbackiego, skarbnika żydaczowskiego (przed 1721 r.). Całą swą edukację, obejmującą znajomość mitologii, jęz. francuskiego i pewną kulturę literacką, zdobyła, przebywając wiele na dworach magnackich: Sieniawskich, Czartoryskich, Sanguszków i Branickich. Po wczesnej śmierci męża gospodarowała nadal w dzierżawionych od Sieniawskich majątkach w Cieplicach i Rzemieniu. Ok. 1756 r. osiadła w klasztorze bernardynek w Tarnowie, kontynuując pracę pisarską (np. tworząc romansowe poematy epickie Fabuła o książęciu Adolfie czy Historia chrześcijańska księżny Elefantyny z 1769).
Autorka wierszy lirycznych, satyrycznych i sielankowych, łącząca tematykę religijną z wrażliwością na przyrodę, chętnie operująca żartem obyczajowym. Dorobek Drużbackiej został wydany już w 1752 przez J. A. Załuskiego p.t. Zbiór rytmów duchownych, panegirycznych, moralnych i światowych; w tomie zwraca uwagę m.in. Opisanie czterech części roku. Pisarze oświecenia (Krasicki, Kołłątaj) cenili ją za bogactwo i czystość języka oraz płynność wiersza; budziła też zainteresowanie jako jedna z pierwszych autorek w literaturze polskiej.
Rozproszone wiersze publikowane w czasopismach w XVIII i XIX w. zebrał A. Lange w tomie I. Skarbca poezji polskiej (1903).

Mocny Bóg, to jest pewna, w piorunie i grzmocie;

Uznaj grzeszniku winę, wszakże idzie o...

Elżbieta Drużbacka, Wiersze światowe, Reskrypt pewnemu poecie bojącemu się grzmotów i zabicia od piorunów, że grzesznik

Lasy kochane, zielone chłodniki

Drzewa przyjemny szum dające z siebie,

Trawy, pagórki, biegące strumyki,

Przy...

Elżbieta Drużbacka, Wiersze światowe, Pochwała lasów i miłego w nich na osobności życia w stanie pasterskim, od pewnej pasterki

Wszystko, co stworzył Bóg ręką i słowem,

Ustąpić czasy muszą stare nowem,

I nic trwałego...

Elżbieta Drużbacka, Wiersze światowe, Awersya pewnej Damy całe życie bawiącej u wielkich Dworów, przy których gdy nie tylko same próżność, nieszczerość, zazdrość i wiele defektów uznała, waletę życiu takiemu wypowiada, a na spokojniejsze się wybiera

Elżbieta Drużbacka

wiersze Barok Elżbiety Drużbackiej

Elżbieta Drużbacka

Wiersze światowe

O autorze

Elżbieta Drużbacka