Zdejmuje sztylet znad tarczy. Powiedz mi, ogniku nocny, modra klingo, czy ty zdołasz wyssać mnie...
O przybądź — przybądź, Ty, Beatrice moja! A jeśli umrę wcześnie, pamiętaj o tej żądzy mojej...
Niestety — zarówno ja, jak i moi towarzysze — rozczarowaliśmy się boleśnie. Czas przestał dla tych ludzi...
Jeden z podróżnych, pastor anglikański, gdyśmy z politowaniem mówili o smutnym losie tych ludzi, zauważył...
Wobec tego, że śmiertelność w sposób zasadniczy określa kondycję ludzką, rozmaite strategie zapewnienia sobie nieśmiertelności stanowią zbiór podstawowych działań we wszystkich kulturach (por. Z. Bauman, Śmierć i nieśmiertelność. O wielości strategii życia, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998 ISBN 83-01-12694-9). Wśród strategii tych wymienić można: stawianie pomników, kult przodków, celebrowanie starożytności rodów (przy pomocy otaczanych czcią portretów, herbów i siedzib przodków, lub choćby ruin tych siedzib), a także mistyki narodu, zapewnianie sobie sławy, by przetrwać w pamięci potomnych (dzięki historycznym czynom czy dziełom literackim, z czym wiąże się motyw exegi monumentum), wreszcie strategią nieśmiertelności jest przedłużanie trwania rodziny przez posiadanie dzieci, noszących później to samo nazwisko, dziedziczących cechy i własność przodków.
