Potrzebujemy Twojej pomocy!
Na stałe wspiera nas 457 czytelników i czytelniczek.
Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?
Hugo von Hofmannsthal
In memoriam trzech wielkich aktorów
W nim bowiem była ta, co wiele drzwi
Rozpycha gwałtem i nad dachy wzlata:
Potęga...
Hugo von Hofmannsthal
In memoriam trzech wielkich aktorów
Wspłonął i nagle zgasł, jak knot zdmuchnięty,
Oblicza nasze powlókłszy znienacka
Błyskawicowym poblaskiem bladości.
Runął...
Hugo von Hofmannsthal
In memoriam trzech wielkich aktorów
Pospolitych
Dusz nie usidla tak los mroczny, czułym
Stawia potrzaski nad siły. I wzeszedł
Dzień...
Hugo von Hofmannsthal
Przeżycie
Srebrzysto-szarą wonią wypełniona
była dolina zmierzchu, jakby księżyc
przez chmury się przesiewał. Lecz nie była...
Horacy
Pieśń II, 13 (Ille et nefasto te posuit die...)
Ale zmiatał narody i zmiatać
będzie nagły gwałt śmierci. Wszak już widziałem niemal
państwo czarnej...
Horacy
Pieśń II, 13 (Ille et nefasto te posuit die...)
Safonę na lutni eolskiej
skargi głoszącą przeciw dziewicom swego miasta,
Alceuszu, i ciebie, któryś te...
Horacy
Pieśń II, 14 (Eheu fugaces, Postume, Postume...)
musim ziemię pożegnać, dom i kochaną żonę,
z tych zaś, które hodujesz, drzewek nie pójdzie...
Horacy
Pieśń II, 14 (Eheu fugaces, Postume, Postume...)
Jak raz Tytyja z Gerionem wziął w oków
Czarnego Stygu, tak trzyma niezmiennie.
A my...
Motyw: Śmierć
Śmierć stanowi najistotniejszy problem egzystencjalny, określa kondycję ludzką. Jest wyzwaniem dla dumy z osiągnięć człowieka w opanowywaniu i poznawaniu świata oraz siebie samego dzięki rozumowi, nauce i coraz doskonalszej technice. Śmierć niweczy wszystkie usiłowania i wszystkie nadzieje. Zagraża w każdej chwili i właściwie przez cały czas podgryza życie człowieka jak robak drążący pień drzewa, by na końcu je powalić. „Bo na tym świecie Śmierć wszystko zmiecie, / Robak się lęgnie i w bujnym kwiecie” — pisał Antoni Malczewski (Maria). Upływ czasu, przemijanie przypomina o tym, że w końcu przeminie wszystko. Nic na świecie nie daje — wobec świadomości nieuchronnej śmierci – trwałego oparcia; stąd rodzi się myślenie o marności wszystkiego. Postawa taka: patrzenia na świat w perspektywie zagrożenia zniszczeniem i śmiercią rodzi melancholię, która do surowego vanitas dodaje tęsknotę za tym, co było (stąd pewna predylekcja do ruin). Zajęciem melancholika jest wspominanie i nieukojona żałoba; (zob. też: trup, grób, gotycyzm, pogrzeb, nieśmiertelność).
