Adam Mickiewicz
Dudarz
Kiedym wędrując przez kraje cudze
Królewiec zwiedził przechodem,
Wtenczas przypłynął z Litwy na strudze
Pasterz...
ZBIÓRKA KRYZYSOWA
Potrzebujemy 125 tys. zł do końca 2024 roku, żeby móc dalej funkcjonować. Dlaczego?
Liryka Romantyzm
Adam Mickiewicz
Dudarz
Kiedym wędrując przez kraje cudze
Królewiec zwiedził przechodem,
Wtenczas przypłynął z Litwy na strudze
Pasterz...
![[Bluszcze! Jakimi zwisacie wdziękiem...]](/media/book/cover_clean/moreas-bluszcze-jakimi-zwisacie-wdziekiem_yQVsqeU.jpg)
Jean Moréas
[Bluszcze! Jakimi zwisacie wdziękiem...]
Bluszcze! Jakimż zwisacie wdziękiem bukolicznym
Na starych gruzów zwalisku,
Albo gdzieś na samotnym platanie antycznym...
![[Gwałcąc nagle tych dżdżystych dni...]](/media/book/cover_clean/moreas-gwalcac-nagle-tych-dzdzystych_ugrREAp.jpg)
Jean Moréas
[Gwałcąc nagle tych dżdżystych dni...]
Gwałcąc nagle tych dżdżystych dni żałobne zwoje,
Na ogromne kasztany w ostatniej zieleni,
Na wodę...
![[Róże, które kochałem...]](/media/book/cover_clean/moreas-roze-ktore-kochalem_tafe3EY.jpg)
Jean Moréas
[Róże, które kochałem...]
Czemuż w tak głośne pienie uderzasz, rozkoszy?
Zaż nie wiesz, że szaleństwem jest, gdy wciąż...
![[Samotny, zadumany...]](/media/book/cover_clean/moreas-samotny-zadumany_PP9aoHm.jpg)
Jean Moréas
[Samotny, zadumany...]
Samotny, zadumany, pójdę przez gościńce
Pod bezupalnym niebem, które smęt już iści,
I z rozkochanym...
Cyprian Kamil Norwid
Aerumnarum plenus
Więc to mi smutno i tak coraz gorzej,
Aż od-człowiecza się i pierś, i byt...
Cyprian Kamil Norwid
Moja piosnka (I)
Źle, źle zawsze i wszędzie.
Ta nić czarna się przędzie:
Ona za mną, przede mną...
Georges Rodenbach
Deszcz
Deszcz jest siecią, co dawno prześnione sny łowi,
I w swoich rozkroplonych ok tajemne sidła...
Juliusz Słowacki
Anhelli
Rozpatrzywszy się Szaman w sercach owéj zgrai wygnańców, rzekł sam w sobie: zaprawdę, nie znalazłem...
Motyw: Melancholia
Jest to stan głębokiego, egzystencjalnego smutku, poczucia straty (często nie mającej określonego przedmiotu) oraz bezpowrotnego zagubienia sensu życia. Melancholię wiązać należy z rodzącą cierpienie świadomością kondycji ludzkiej, nieuchronnie naznaczonej przemijaniem i śmiercią. Stan ten łączy się z pewnego rodzaju bezwładem duchowym i cielesnym, inercją, zastojem sił witalnych. Głównym zajęciem melancholika jest obserwacja: jego oko śledzi przemijanie oraz zanikanie zjawisk i ludzi.
