Potrzebujemy Twojej pomocy!
Na stałe wspiera nas 451 czytelników i czytelniczek.
Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?
Pierwszym mienisz się w twej dumie,
Bacz, byś chodził po rozumie,
Byś pokornej nabrał duszy...
Pedro Calderon de la Barca
Życie snem
To co jedno pozostało.
Szukasz mnie i dopominasz
Się osoby mojej, książę.
K'tobie na...
Fryderyk Schiller
Zbójcy
Ja sam za znieważony porządek umierać muszę.
ROZBÓJNICY
Odbierzcie mu szpadę — chce się zabić.
KAROL...
William Shakespeare (Szekspir)
Juliusz Cezar
Otóż ofiarowano mu koronę, ale on odepchnął ją płazem ręki — tak — na ten widok lud...
Juliusz Słowacki
Balladyna
BALLADYNA
Daj mi te maliny!…
ALINA
A kto wie, siostro? gdybyś poprosiła,
Pocałowała usteczka Aliny...
Juliusz Słowacki
Książę niezłomny
KRÓL
Zawszeż-li taki niezłomny?
I wytrwały dziś jak wczora!…
Powiedz mi, to uniżenie,
Duma to...
Stanisław Wyspiański
Klątwa
Oczyść mą duszę, Święty Boże,
ku Tobie serce wznoszę;
prawie Twa Siła Zło przemoże,
ulitowania...
Motyw: Pokora
Pokora to cnota tych, którzy potrafili wyrzec się pychy i przyrodzonego człowiekowi egoizmu. Najczęściej znajdziemy ją w wizerunkach chrześcijańskich świętych (św. Aleksy) albo z woli poety „aspirujących” do tej roli (ksiądz Piotr, ksiądz Robak). Poza tym pokora jest podstawową cnotą „maluczkich” — ludzi prostych. Jako cnota i wartość zarazem, pokora pojawia się również w innych kontekstach światopoglądowych.