Jerzy Kamil Weintraub-Krzyżanowski
Ja, smutnej ziemi syn
Wiem, że poryw kłamie,
gdy pustka pod nim jak ptak barwny wzleci,
lecz martwy, w...
ZBIÓRKA KRYZYSOWA
Potrzebujemy 125 tys. zł do końca 2024 roku, żeby móc dalej funkcjonować. Dlaczego?
Jerzy Kamil Weintraub-Krzyżanowski
Kołysanka podziemna
Ja nie umarłem, jeno jestem tam,
gdzie źdźbła słoneczne skrzętny chomik ciuła,
i kołysankę przyszłym...
Jerzy Kamil Weintraub-Krzyżanowski
Popiół
Lecz czym jesteś naprawdę? Krótkotrwałym płomieniem,
echem wspomnień, wypaloną wiosną.
Gdy powrócisz na ziemię, wiatrem...
![[Garstko maleńka...]](/media/book/cover_clean/wieckowska-garstko-malenka_7FPJIx2.jpg)
Maria Więckowska
[Garstko maleńka...]
Już śmierć całunem mroku was otula
Wydziera z okrutnych wroga szponów.
Jak dobra, roztropna, oddana...
Maria Więckowska
Pamięci córki
Znikły drzewa, ogrody, ulice,
Legły jako towarzysze broni
Zwaliły się domy wywrócone na nice
Wszystko...
Maryla Wolska
Symfonia jesienna
Życie jest bitwą przegraną
Każdemu.
Nikt tu zwyciężyć nie może,
Więc oto śmiercią dziś morzę...
Stanisław Wyspiański
Gdy przyjdzie mi ten świat porzucić
Gdy przyjdzie mi ten świat porzucić,
na jakąż nutę będę nucić
melodię zgonu mą wyprawną...
Stanisław Wyspiański
Niech nikt nad grobem mi nie płacze
1. Niech nikt nad grobem mi nie płacze,
krom jednej mojej żony,
za nic mi...
Stanisław Wyspiański
Wesoły jestem, wesoły
Ach, któryż jestem żywy,
czy ten, co leci wzwyż,
czy ten, co zmarł szczęśliwy,
ściskając...
Kazimiera Zawistowska
Jesienną nocą
Przedzgonnych psalmów snując hymn pokutny,
Łka w strunach deszczu w rytm niezmiernie smutny,
W mgłach...
Motyw: Śmierć
Śmierć stanowi najistotniejszy problem egzystencjalny, określa kondycję ludzką. Jest wyzwaniem dla dumy z osiągnięć człowieka w opanowywaniu i poznawaniu świata oraz siebie samego dzięki rozumowi, nauce i coraz doskonalszej technice. Śmierć niweczy wszystkie usiłowania i wszystkie nadzieje. Zagraża w każdej chwili i właściwie przez cały czas podgryza życie człowieka jak robak drążący pień drzewa, by na końcu je powalić. „Bo na tym świecie Śmierć wszystko zmiecie, / Robak się lęgnie i w bujnym kwiecie” — pisał Antoni Malczewski (Maria). Upływ czasu, przemijanie przypomina o tym, że w końcu przeminie wszystko. Nic na świecie nie daje — wobec świadomości nieuchronnej śmierci – trwałego oparcia; stąd rodzi się myślenie o marności wszystkiego. Postawa taka: patrzenia na świat w perspektywie zagrożenia zniszczeniem i śmiercią rodzi melancholię, która do surowego vanitas dodaje tęsknotę za tym, co było (stąd pewna predylekcja do ruin). Zajęciem melancholika jest wspominanie i nieukojona żałoba; (zob. też: trup, grób, gotycyzm, pogrzeb, nieśmiertelność).
