Potrzebujemy Twojej pomocy!

Na stałe wspiera nas 455 czytelników i czytelniczek.

Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?

Tak, dorzucę się do Wolnych Lektur! Tym razem nie pomogę, przechodzę prosto do biblioteki
Strona główna
Informacje Ustawienia Spis treści

Wszystkie zasoby Wolnych Lektur możesz swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać pod warunkiem zachowania warunków licencji i zgodnie z Zasadami wykorzystania Wolnych Lektur.
Ten utwór jest w domenie publicznej.
Wszystkie materiały dodatkowe (przypisy, motywy literackie) są udostępnione na Licencji Wolnej Sztuki 1.3.
Fundacja Wolne Lektury zastrzega sobie prawa do wydania krytycznego zgodnie z art. Art.99(2) Ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych. Wykorzystując zasoby z Wolnych Lektur, należy pamiętać o zapisach licencji oraz zasadach, które spisaliśmy w Zasadach wykorzystania Wolnych Lektur. Zapoznaj się z nimi, zanim udostępnisz dalej nasze książki.

Zasób opracowany na podstawie: Jan Kasprowicz, Hymny, ”Bibljoteka Polska“, Warszawa, 1922

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl). Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów BN.

Opracowanie redakcyjne i przypisy: Aleksandra Sekuła, Olga Sutkowska.

Wydawca: Fundacja Nowoczesna Polska

Ilustracja na okładce: mariaaantonina@Flickr, CC BY-SA 2.0.

Szacowany czas do końca: -
Jan Kasprowicz, Hymny, Moja pieśń wieczorna

Jan Kasprowicz

Moja pieśń wieczorna

Salve Regina → ← Święty Boże, Święty Mocny!

Spis treści

    1. Bogactwo: 1
    2. Bóg: 1 2 3 4 5
    3. Brat: 1
    4. Chciwość: 1
    5. Chłop: 1 2
    6. Cierpienie: 1
    7. Drzewo: 1
    8. Duch: 1 2 3
    9. Dziecko: 1 2
    10. Dziewictwo: 1
    11. Fałsz: 1 2 3
    12. Góra: 1
    13. Grzech: 1 2
    14. Kara: 1 2
    15. Klęska: 1
    16. Kobieta: 1
    17. Kochanek: 1
    18. Kondycja ludzka: 1 2 3 4
    19. Księżyc: 1 2
    20. Matka: 1
    21. Mąż: 1
    22. Melancholia: 1
    23. Miłosierdzie: 1
    24. Miłość: 1
    25. Modlitwa: 1 2
    26. Morderstwo: 1
    27. Natura: 1
    28. Nieśmiertelność: 1
    29. Noc: 1
    30. Obraz świata: 1 2 3
    31. Ogień: 1
    32. Ojciec: 1
    33. Pies: 1
    34. Pokusa: 1
    35. Pożądanie: 1 2
    36. Pycha: 1
    37. Sąsiad: 1
    38. Siostra: 1
    39. Słońce: 1 2
    40. Stworzenie: 1 2
    41. Syn: 1
    42. Śmierć: 1 2
    43. Śpiew: 1
    44. Trup: 1
    45. Upadek: 1
    46. Wieś: 1 2
    47. Wizja: 1
    48. Woda: 1
    49. Wzrok: 1
    50. Zazdrość: 1
    51. Zdrada: 1
    52. Złodziej: 1
    53. Zwierzęta: 1 2
    54. Żebrak: 1
    55. Żona: 1 2

    Jan KasprowiczHymnyMoja pieśń wieczorna

    1
    Bóg, Duch, Kondycja ludzka, Miłość, Obraz świataOn był i myśmy byli przed początkiem —
    niech imię Jego będzie pochwalone!
    Razem z gwiazdami byliśmy i słońcem,
    zanim się gwiazdy i słońca
    5
    jęły rozbijać w swych kołach,
    zanim się stało to, co cię pożera.
    O duszo, spragniona miłości,
    o duszo, spragniona spokoju!
    On był i ty w Nim byłaś przed początkiem,
    10
    nim jeszcze miłość i spokój
    stały się ogniem trawiącym,
    zanim się stały zabójczą tęsknicą
    i tym kamiennym, ślepym przerażeniem…
    Dzień mój przygasa —
    15
    za wielkim, niebotycznym przygasa mi szczytem,
    krwawą za sobą zostawiając zorzę,
    która się czepia ogniami
    tych oto smreczyn i ścian poszarpanych,
    zatartych śladów moich stóp.
    20
    Dzień mój przygasa, ten złoty,
    ten lazurowy, ten słoneczny dzień,
    w błogosławieństwie swych drogich promieni
    więżący klątwę dla człeka,
    dla zbłąkanego pielgrzyma.
    25
    Niech gaśnie! niech ginie!
    Niech upragniony nadejdzie już wieczór
    ze swoją ciszą wieczystą,
    która ci mgłami szepce miesięcznymi,
    że zanim miłość i spokój
    30
    stały się ogniem trawiącym,
    zanim się stały zabójczą tęsknicą
    i tym kamiennym, ślepym przerażeniem,
    On był i myśmy byli przed początkiem.
    WieśBłogosławioną niech będzie ta chwila,
    35
    kiedy się rodzi wieczorny hymn duszy!
    Kiedy od cichych pól,
    od rżysk i rzecznych pobrzeży,
    od przecznic i od ugorów,
    od wypaczonych chat
    40
    i od tych stodół zwietrzałych
    chłopięca płacze piosenka:
    A grajże mi, piszczałeczko,
    a grajże mi, graj!
    Uliniłem cię z wierzbiny,
    45
    gdzie ten potok srebrnosiny,
    gdzie ten szumny gaj!
    Pani pana tam zabiła,
    zieleni się hej! mogiła,
    zieleni się hej!
    50
    A cierniste krzewie głogu
    kwiat swój sypie po rozłogu,
    a szept idzie z kniej!…
    A dusza słucha i słucha…
    A dzień jej przygasa,
    55
    a ona śladem tęsknicy
    płynie rozlewną falą księżycową,
    rosami płynie, lśniącymi na łąkach,
    i wierzchołkami ukojonych drzew
    i grzbietem białych gór
    60
    ku onym dniom zapomnianym,
    gdy miłość i spokój
    nie były ogniem trawiącym,
    ani kamiennym, ślepym przerażeniem.
    Cierpienie, Duch, KlęskaPrzestwór się przed nią rozszerza
    65
    i, przepełniony wiekuistą nocą,
    topi w swych głębiach wszystko, co ją zmogło
    urągowiskiem i grzechem
    i wypełnioną pokutą,
    wstydu i hańby pociemniałą twarzą
    70
    i podeptaniem świętych, bożych praw
    i krwawą zemsty pochodnią
    i bolu, bolu strasznego
    tak pożądanym, a tak żrącym widmem.
    Błogosławioną niech będzie ta chwila,
    75
    kiedy się rodzi wieczorny hymn duszy!…
    Na senne kwiaty wystąpiła rosa,
    na łąk płaszczyzny, na ciemny łan zboża,
    Modlitwa, Wodaa ona siadła u brzegu jeziora
    i rozmodlona patrzy w jego głębię —
    80
    i oparami wznosi się nad wielką,
    nad uciszoną, rozmodloną wodą —
    i słucha i patrzy i szepce
    swoje wieczyste pacierze.
    Z zapadłych wiosek płyną rozhowory,
    85
    w bagniskach dzikie odzywa się ptactwo,
    a gdzieś w pustkowiu, a gdzieś na rozstaju,
    w samotnej chacie połyskuje światło,
    a tam! zdaleka cicha idzie Śmierć.
    Od zórz zachodnich, w ziół zasypiających
    90
    rozkosznej woni piosnka się kołysze,
    nad niemowlęcia kolebką wysnuta:
    O tej radości, o tym weselu,
    o tym cudownym, ukrytym zielu
    z za siódmej góry, z za siódmej rzeki,
    95
    które na smutek słodkie ma leki.
    Melancholia, ŚmierćO tej godzinie, co szczęście niesie,
    pieśń się kołysze po krzach, po lesie,
    po falach żyta pieśń się kołysze
    w tę uroczystą, wieczorną ciszę,
    100
    a wślad za pieśnią cicha kroczy Śmierć…
    Wyszła z dziedziny, gdzie miłość i spokój
    nie są–ci ogniem trawiącym,
    ani zabójczą tęsknicą,
    ani kamiennym, ślepym przerażeniem,
    105
    i w świat podąża, ku onym rozstajom,
    k'temu pustkowiu, ku chacie samotnej,
    k'temu słabemu, czerwonemu światłu…
    Ścieżyną zdąża i traktem szerokim,
    po drodze zerwie jakiś kłos zielony,
    110
    albo też listek topoli
    i w zamyśleniu rzuci je pod nogi.
    Lekkimi stopy przygnie jakąś trawkę,
    lub owad zdepce na miedzy,
    albo swą długą, białą, przezroczystą
    115
    zanurzy rękę w staw
    i jego srebrną powierzchnię
    powlecze rdzą opalową.
    Czasem w tym swoim pochodzie
    siądzie na chwilę pod krzyżem pochyłym,
    120
    na opuszczonej mogiłce,
    i, głowę ukrywszy w dłonie,
    głębokim jękiem zapłacze,
    rozlewającym się na okrąg świata.
    A potem wstaje i traktem rozległym,
    125
    albo miedzami idzie znów śród zbóż
    k'temu pustkowiu, gdzie w chacie samotnej
    czerwone, słabe połyskuje światło.
    A za nią snuje się smuga
    sinych oparów i mgieł,
    130
    na których ciężkiem, dalekiem obrzeżu
    zachodnia krwawi się zorza…
    Czemu nie gaśniesz, ty zorzo?…
    On był i myśmy byli przed początkiem,
    zanim się stało to, co nas pożera!
    135
    Czemu nie gaśniesz ?!
    Ach! jak się w twoich płomieniach
    palą te grona jarzębin!
    Jak się rozżarza ten żwir —
    ten szary piasek na drodze pątniczej!
    140
    Wybaw człowieka, o Panie,
    od żagwi[1] gniewu Twojego!
    Bóg, Duch, Nieśmiertelność, Drzewo, ModlitwaDusza ci śpiewa psalm, jak niegdyś, niegdyś —
    śród koralowych jarzębin,
    przy rozszumiałych, wielkich polach zbóż,
    145
    przy tajemniczych pogwarach tych lip,
    rozkołysanych Twym świętym oddechem…
    Pokorna, cicha, nieskalana dusza
    stoi u wrótni kościółka
    i psalm Ci śpiewa, tak wieczny,
    150
    jak wieczną ona i Ty!
    Na roztęczone mgławice kadzideł
    kładą się dźwięki organów,
    majestatyczne, cudotwórcze dźwięki,
    i podpływają ku cichej, pokornej,
    155
    ku nieskalanej, ku skupionej duszy,
    klęczącej w progu świątyni.
    Grona jarzębin rumienią się w słońcu,
    prastare lipy szumią hymn pierwotny,
    przenikający głębinę jestestwa,
    160
    łan się kołysze, rozłożysty, złoty,
    w oknach świergocą jaskółki,
    nad poszeptami pacierzy
    nieprzeliczonych pątników
    białe wzlatują gołębie,
    165
    a w rozmodleniu milczącym,
    na skrzydłach psalmów, tak wiecznych,
    jak wieczna ona i Ty,
    wznosi się dusza ku Tobie.
    Obraz świata, Stworzenie, NaturaBo gdzież jest większy Pan i król i władca?
    170
    Gdzież moc Ci równa i równa potęga?
    Sam z Siebieś powstał, majestat Twój płonie
    na tym z wieczności zbudowanym tronie.
    Z Siebie stworzyłeś ten przestwór bez końca
    i z Siebieś w niego rzucił żar na słońca.
    175
    Istnienieś Swoje zamknął w prochu ziemi
    I wichr piersiami oddycha Twojemi.
    Bóg, Kondycja ludzkaDuszę człowieka wywiodłeś ze Siebie
    wraz z duszą globów, świecących na niebie.
    Tyś, Boże, ziarnem i kłosem i listkiem,
    180
    Wszystko jest z Ciebie i Ty jesteś Wszystkiem
    i przez Cię Wszystko, nieśmiertelny Panie,
    ma nieśmiertelne w Tobie królowanie.
    Gdzież moc Ci równa? gdzież równa potęga?
    Gdzież jest ten płomień, co skry Twej dosięga?
    185
    Gromem przemawiasz w łyskającej tuczy,
    głos Twój morzami i wulkanem huczy,
    trzęsieniem ziemi ogłasza Twe wieści,
    lub słodko szumi, szemrze i szeleści.
    Straszliwym bywasz w Swym monarszym gniewie:
    190
    rozkwitłe pola zatapiasz w ulewie,
    żagwią pożarów godzisz nam w zagrody,
    bijesz dobytek i zatruwasz wody.
    Lecz kto opiece Twej odda się szczerze,
    tego Twa łaska od złego ustrzeże.
    195
    Bo czyjaż dobroć Twych bezmiarów sięga?
    Gdzież moc Ci równa i równa potęga?…
    Błogosławioną niech będzie ta chwila,
    kiedy się rodzi wieczorny hymn duszy,
    tej nieskalanej, pokornej i cichej!…
    200
    On był i myśmy byli przed początkiem —
    chwalmy i wielbmy Jego święte imię!
    Księżyc, Noc, SłońceCzemu nie gaśniesz, ty zorzo,
    nad oceanem tych ciężkich oparów,
    co pochłonęły me słońce?
    205
    Księżyc się dźwignął ponad węża gór,
    osrebrza brzegi obłoków,
    lśni się na rysach śnieżystych;
    od wschodu pełza cicha noc,
    stoki swym wielkim przytłacza spokojem,
    210
    a ty się palisz!
    Stamtąd — od nizin dalekich,
    usypiających poza stu wodami,
    poza tysiącem dróg,
    jakieś się echo przyczołguje w duszę —
    215
    Chłop, Dziecko, Śpiew, WieśCicho!
    To płacz tej dawnej, chłopięcej piosenki:
    A grajże mi, piszczałeczko,
    a grajże mi, graj!
    Uliniłem cię z wierzbiny,
    220
    gdzie ten ruczaj srebrno–siny,
    gdzie ten szumny gaj!
    Ach!…
    Czemu się żagwisz[2]?…
    Niech raz już wszystko zagaśnie!
    225
    Jarzębina się rumieni,
    szepcą lipy stare,
    suchy piasek się podnosi — — —
    Czemu nie milkniesz, ty zorzo?
    Dlaczego krzykiem ognistym,
    230
    wystrzelającym z tych przepastnych szczelin,
    pomiędzy dwiema piekielnymi ściany,
    tak mnie oślepiasz i tak mnie ogłuszasz,
    że dojść nie mogę do kresu?
    Księżyc, Ogień, Słońce, WizjaDzień mój już przygasł,
    235
    a zorza jego się krwawi,
    jakby się krwawić miała w nieskończoność!…
    wszystko pożera swymi płomieniami —
    duszę mi pali i świat cały pali!
    Z olbrzymich snopów ognia,
    240
    jakby młóconych niewidzialnym cepem,
    sypią się ziarna skier
    w okrąg na niebo i ziemię!
    Księżyc się zajął
    i, w mgnieniu oka wyrósłszy
    245
    w ogromną kulę ognistą,
    zaczyna rwać się w kawały
    i płomiennemi wali się bryłami
    na cielska płonących gór,
    na popiół smreków spalonych.
    250
    Płoną jeziora,
    sto wód się pali
    i tysiąc dróg!
    Z rozszalałego wnętrza ziemi
    ogniem buchają wulkany,
    255
    gwiazd miljony tną błyskawicami
    spieniony potop płomieni
    i z hukiem
    giną w czeluściach czerwonych…
    Grzech, KaraBoże!
    260
    Czemu mnie karzesz?
    W tych rozżarzonych stanąłeś przestworzach,
    cały spłomienion, większy niż przestwory,
    z krzyżem, ogromnym, płomienistym w dłoni
    i rozżagwiony rzucasz na mnie świat…
    265
    Karz mnie!
    Bom–ci ja człowiek, który wyszedł z grzechu
    i prześladowan był przez grzech — do końca!
    Moja to wina!
    Bo oto moja nieprawość,
    270
    mnoga, jak iskry tych ogni,
    przeszła granice, Panie, Twych zamiarów!
    Matka, Ojciec, SynOjcam się wyparł,
    a kiedy zamknął powieki,
    krzyża–m na jego grobie nie postawił,
    275
    bom go nie prosił o garść tego błota,
    o nędzny żywot ten!
    Moja to wina, moja wielka wina!
    Matkę–m wypędził z domu, by nie jadła
    strawy, porwanej większym, niż ja, tchórzom —
    280
    a wypędziłem ją w czas, gdy nad ziemią
    przebiegał tuman nawałnic,
    aby jej w drodze, w bezludnym pustkowiu,
    oczy wyżarły błyskawice,
    a dąb, walący się od gromu,
    285
    aby ją przygniótł swą kłodą na wieczność!
    Moja to wina, moja wielka wina!
    Siostra, ŻebrakOślepłą siostrę spotkawszy żebrzącą
    u wrót wspaniałej katedry,
    nie czułem tyle odwagi,
    290
    aby się dotknąć jej ręki wyschniętej
    i, na jej krwawe wskazując orbity,
    głupim powiedzieć lwom i pustym lwicom:
    Idźcie! mnie łaski waszej nie potrzeba —
    to siostra moja! przy niej mi pozostać!
    295
    Moja to wina, moja wielka wina!
    PiesPsa, który zaszedł mi drogę
    i z głodu zęby wyszczerzył
    i miłosierne wlepił we mnie ślepie,
    kopnąłem nogą,
    300
    aż ze skowytem padł pod moim płotem!
    ZwierzętaRobaka–m zdeptał —
    tysiące owadów
    miażdżyłem stopą, wlokąc się przydrożem,
    ażeby duszę znudzoną
    305
    orzeźwić wschodem lub zachodem słońca.
    A pnąc się w górę, ku rzeźbionym grotom,
    ku tajemniczym snom stalaktytowym,
    albo ku wirchom, skąd pycha
    wygraża światu pięściami z granitu,
    310
    kazałem ścinać pachołkom
    gałęzie smreków młodziutkich,
    gdyż iglicami drażniły mi skronie…
    Brat, Chłop, MorderstwoZabiłem brata,
    bo mi się worał w miedzę
    315
    i naręcz owsa mi wyżął
    dla swego konia —
    moja to wina, moja wielka wina!
    GóraChęć mi raz przyszła obłędna,
    ażeby kopać dla siebie mogiłę,
    320
    bo mi się życie stało cmentarzyskiem,
    i w tę mogiłę wtrąciłem bliźnego,
    tak, że oszalał między umarłymi!
    Moja to wina!
    Dziecko, Kochanek, Sąsiad, ŻonaUwiodłem żonę przyjaciela —
    325
    moja to wina!
    Pod próg sąsiada kazałem podrzucić
    dziecko, zrodzone z mego rozbestwienia.
    A raz to grzech mi tak zaciemnił oczy,
    żem po omacku szedł w przepastną głębię
    330
    strasznego lasu
    i, jadowite wyszukawszy ziele,
    świat nim stłumiłem w poczęciu.
    Moja to wina, moja wielka wina!
    MiłosierdzieNie karz mnie, Boże, według moich zbrodni!
    335
    W tej gniewu Twego straszliwej godzinie
    świat niech się kaja, lecz niechaj nie ginie!
    Wielka jest moc Twa i wielka potęga,
    lecz czyjaż dobroć Twej dobroci sięga?!
    Dziewictwo, Fałsz, Kobieta, ZłodziejRozpalonymi namiętnością dłońmi
    340
    umiałem skazić niewinną wstydliwość,
    nim się w słoneczne rozwinęła kwiecie.
    Podstępnie owoc zerwałem dziewiczy,
    słowem, któremu dała moc obłuda,
    wielbiąc zbawienie z miłości,
    345
    a sobie–m szeptał, jak złodziej, co w każdym
    widzi złodzieja: rwij, nim przyjdzie inny!
    Za grosz kupionej rozpuście
    dałem się wlec po kałużach,
    Pożądanie, Trup, Upadek, Wzrokalbo, gdy przesyt wypił ze mnie krew,
    350
    jak widmo–m stawał u bram lupanaru
    i źrenicami, zmienionemi w szkło,
    przez które ognia przezierał ostatek,
    zazdrośniem śledził takich, jak ja — trupów,
    by ich rozkoszą zwątloną
    355
    podżegać w myśli mą rozkosz przymarłą.
    A nieraz podłość tak mi żarła duszę,
    że chcąc wypełnić jej pustkę,
    małom nie szeptał błądzącym przechodniom:
    Nie tymi drzwiami: tamte wam poradzę!
    360
    Moja to wina, moja wielka wina!
    Fałsz, Mąż, Zdrada, ŻonaZwiązan ślubami,
    które mi jarzmem się stały,
    a sił nie mając otwarcie
    zrzucić ze siebie tych błazeńskich dzwonków
    365
    arcykapłana domowych ołtarzy
    i iść, gdzie w słońcu południa,
    śród woniejących ogrodów,
    krwawo się złoci zakazane drzewo,
    dawałem w duszy przystęp takim szeptom:
    370
    Niechajże Szatan się zjawi
    i niech uwikła w sieć swojej pokusy
    tę, co mi ongi była mocą szczęścia,
    a dziś mnie dusi swą cnotą!
    Wówczas jej krzyknę: podłaś! i, już czysty
    375
    w nędznym sumieniu, pójdę spełnić zdradę!
    Moja to wina! moja wielka wina!
    Oto jest miłość! oto jest to źródło,
    z którego bije szlachetność!
    Moja to wina! moja wielka wina!
    380
    Panie!
    Grzech, Kondycja ludzkaWszystkie ja grzechy wziąłem na swe barki,
    bom–ci ja człowiek, bom urodzon z bolu,
    bo żal i rozpacz i przestrach
    i wyczerpanie i siła
    385
    są przyczynami mojego istnienia…
    Spłonąłem chucią do mej własnej krwi,
    do matki mojej i do córki mej!
    Pokusa, Pożądanie, ZwierzętaA w noc tajemniczą,
    kiedy przed moim pałacem,
    390
    wzniesionym z mgławych majaków,
    przedziwne kwiaty o zbielałych oczach
    rozrzechotanej Meduzy
    do jakichś strasznych rozmiarów
    w mżachach wyrastały miesięcznych —
    395
    kiedy się księżyc skradał do mych komnat
    i kładł na łoże mego wyczerpania,
    wonczas mnie ze snu budziła lubieżna,
    sprowadzająca warg bezwładne drgawki
    i źrenic błędną gorączkę,
    400
    potworna żądza ku Twemu — zwierzęciu!
    Moja to wina! moja wielka wina!
    Oto jest miłość! oto jest krynica,
    z której wypływa zwycięstwo nad piekłem!
    Moja to wina, moja wielka wina!
    405
    Karz mnie!
    Karz mnie!
    W tym rozżagwionym przestworze
    masz krzyż z płomieni, większy, niż ten przestwór,
    więc bezlitością swych płomiennych rąk
    410
    wyciągnij członki moje do ogromu
    Twojego krzyża, na którymś zawisnął
    Stworzenie, Bóg, Obraz świataTy sam, o Panie! ongi przed początkiem,
    kiedyś się zmuszał, by spokój i miłość
    przemienić w ogień trawiący
    415
    i w skamieniałe, ślepe przerażenie!
    Kiedyś ze swego spokoju
    i swej miłości
    wydzielał słońca i gwiazdy;
    by rozbijały się w swoich elipsach,
    420
    aby się stało to, co nas pożera!
    Bóg, Kara, Kondycja ludzkaKarz mnie, człowieka, co krąży po świecie
    z brzemieniem winy na ugiętym grzbiecie.
    Wagę masz w ręku i miecz sprawiedliwy,
    z którego lecą skry na ludzkie niwy,
    425
    a pomsty Twojej płomienna potęga
    od pokolenia w pokolenie sięga.
    Krew nam wysusza i pożera kości
    wieczysta wszechmoc Twej zapalczywości —
    żadna się przed nią groza nie ostała:
    430
    Niechaj Ci za to będzie cześć i chwała
    na wieki wieków, Amen, Amen, Amen!
    Panie!
    Kłamałem!
    Bogactwo, ZazdrośćZawiść i zazdrość tuliły się do mnie
    435
    zżółkłymi łony[3] i, nagością swoją
    opanowawszy mą duszę,
    kazały zezem patrzeć mi na sławę
    i na bogactwo rodzonego brata.
    Kradłem —
    440
    w kościele Twoim rozbiłem skarbonę!
    Moja to wina, moja wielka wina!
    Chciwość, Fałsz, PychaA raz w czarownym, wielkim, ludnym mieście,
    śpiesząc ku śmierci, która czeka na mnie,
    chciwie wstrzymałem krok przed stosem złota
    445
    i błyskawicą, która idzie z Ciebie —
    moja to wina, moja wielka wina!
    myśl mi przebiegła haniebna:
    Tak! wymordować czcicieli Molocha
    i potem — zająć ich miejsce!
    450
    Panie!
    Fałszywym byłem prorokiem
    i nie umiałem powstrzymać bluźnierstwa
    przeciwko Tobie, tak, jak dzisiaj bluźnię!
    Krzywdy–m ja bratu nie przebaczył,
    455
    choć sam krzywdziłem — jak oszust!
    Pogardę niosłem tłumowi,
    jego sczerniałym, spracowanym dłoniom,
    jego łachmanom, przesyconym potem!
    Ornat na siebie kładłem i koronę
    460
    i, wziąwszy jabłko do ręki i berło,
    kazałem klękać przed mymi rozkazy,
    jakby nie było Twego majestatu!
    Moja to wina, moja wielka wina!
    Okręty słałem na spienione morza,
    465
    a w bitwach, w moim wszczynanych imieniu,
    tysiące kładły się we krwi swej własnej,
    a wszak Ty jeden masz prawo
    na życie człeka wydawać wyroki!…
    Moja to wina, moja wielka wina!
    470
    Karz mnie!
    Bom–ci ja człowiek, skazany na karę,
    bo dzień mój przygasa.
    a zorza jego się krwawi
    i świat się mój pali!
    475
    Bo dawno już przeszedł czas —
    moja to wina, moja wielka wina! —
    gdzie miłość i spokój
    nie były ogniem trawiącym
    ani zabójczą tęsknicą
    480
    ani kamiennym, ślepym przerażeniem…
    A graj–że mi, graj!…
    Jarzębiny się rumienią —
    suchy piasek się podnosi —
    A graj–że mi, graj!…
    485
    On był i myśmy byli przed początkiem,
    zanim się stało to, co nas pożera…
    ŚmierćBłogosławioną niech będzie ta chwila,
    kiedy się rodzi wieczorny hymn duszy!
    kiedy na wieki — na wieki
    490
    gaśnie jej dzień — — —

    Przypisy

    [1]

    żagiew — pochodnia. [przypis edytorski]

    [2]

    żagwić się (neol.) — czas. utworzony od rzecz. żagiew (płonący kawał drewna; pochodnia), synonim: płonąć. [przypis edytorski]

    [3]

    zżółkłymi łony — zżółkłymi łonami. [przypis edytorski]

    15 zł

    tyle kosztują 2 minuty nagrania audiobooka

    35 zł

    tyle kosztuje redakcja jednego krótkiego wiersza

    55 zł

    tyle kosztuje przetłumaczenie 1 strony z jęz. angielskiego na jęz. polski

    200 zł

    tyle kosztuje redakcja 20 stron książki

    500 zł

    Dziękujemy za Twoje wsparcie! Uzyskujesz roczny dostęp do przedpremierowych publikacji.

    20 zł /mies.

    Dziękujemy, że jesteś z nami!

    35 zł /mies.

    W ciągu roku twoje wsparcie pozwoli na opłacenie jednego miesiąca utrzymania serwera, na którym udostępniamy lektury szkolne.

    55 zł /mies.

    W ciągu roku twoje wsparcie pozwoli na nagranie audiobooka, np. z baśnią Andersena lub innego o podobnej długości.

    100 zł /mies.

    W ciągu roku twoje wsparcie pozwoli na zredagowanie i publikację książki o długości 150 stron.

    Bezpieczne płatności zapewniają: PayU Visa MasterCard PayPal

    Dane do przelewu tradycyjnego:

    nazwa odbiorcy

    Fundacja Wolne Lektury

    adres odbiorcy

    ul. Marszałkowska 84/92 lok. 125, 00-514 Warszawa

    numer konta

    75 1090 2851 0000 0001 4324 3317

    tytuł przelewu

    Darowizna na Wolne Lektury + twoja nazwa użytkownika lub e-mail

    wpłaty w EUR

    PL88 1090 2851 0000 0001 4324 3374

    Wpłaty w USD

    PL82 1090 2851 0000 0001 4324 3385

    SWIFT

    WBKPPLPP

    x
    Skopiuj link Skopiuj cytat
    Zakładka Istniejąca zakładka Notka
    Słuchaj od tego miejsca

    Pora na chwilę przerwy :)

    Podoba Ci się nasza biblioteka? Wesprzyj ją drobną wpłatą, a otrzymasz wcześniejszy dostęp do prapremier!

    Lektury szkolne za darmo dla wszystkich dzieciaków? To możliwe! Wesprzyj Wolne Lektury 1,5% podatku!
    KRS: 0000070056
    Nazwa organizacji: Wolne Lektury

    Chcemy, aby każde dziecko w Polsce miało wygodny i bezpłatny dostęp do lektur szkolnych - zróbmy to razem! Wspieraj Wolne Lektury stałą wpłatą!
    Kliknij, by dowiedzieć się więcej >>>

    Wspieram, bo uważam że dostęp do wiedzy powinien być darmowy. Sam często korzystam z zasobów wolnelektury.pl więc wspieram jak tylko mogę.

    Adam Fidusiewicz

    Znajdź nasze książki na Legimi! Za każdym razem, kiedy czytasz lub słuchasz Wolnych Lektur w księgarni Legimi, wspierasz naszą bibliotekę - DZIĘKUJEMY!

    Zapisz się na newsletter, a nie przegapisz naszych publikacji. Zawsze możesz zrezygnować. Kliknij i podaj adres email

    Nie bądź wuj ponury, wspieraj Wolne Lektury!

    Audiobooki Wolnych lektur znajdziesz też na naszym kanale na YouTube.
    Czy wiesz, że jeśli włączysz subskrypcję, to pomożesz uwolnić kolejną książkę?

    Kliknij obrazek, by subskrybować!

    Bez wsparcia czytelników Wolne Lektury nie będą się rozwijać. Nie pozwól na to! Kliknij i dorzuć się!

    Czy wiesz, że wystarczyłoby 1000 osób, udzielających nam regularnego wsparcia, żeby zaspokoić podstawowe potrzeby Wolnych Lektur? Kliknij i dorzuć się!

    Dlaczego warto pamiętać o Kochanowskim, w jaki sposób zmiana akcentu może symbolizować bunt, jak rymować, aby prawie nikt nie zauważył, że rymujecie - wszystkiego dowiesz się słuchając Mistrzowskiej Szkoły Poezji.
    • NIP: 952-187-70-87
    • KRS: 0000070056
    • REGON: 017423865
    • Numer konta: 75 1090 2851 0000 0001 4324 3317
    Wolne Lektury to projekt prowadzony przez fundację Wolne Lektury.
    MKiDN
    Strona biblioteki Wolne Lektury powstała dzięki dofinansowaniu ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.