- Kondycja ludzka: 1
- Księżyc: 1
- Miasto: 1
- Przemijanie: 1
- Śmierć: 1
- Woda: 1
Uwspółcześniono:
pisownię łączną i rozdzielną:
fleksję:
Józef Czechowicznic więcejwiersz o śmierci
1przez lazurowe
[1] płomyki fosforu
brzęk pobrzęk blach
brzeg czarnej wody trzciną porósł
czarną czarną jak ptak
5
kurzy się step mgieł siność
księżyc znowu księżyc stoi
szarymi skrzydłami trzepocze ich szept
płaczą ze słabości swojej
10a to mąci świat jak wino
Miastona ziemi w miastach na mostach drogach
tłumy tłumy z okien bram drzwi
uciekają od siebie samych tłoczą się trwoga
15brzęk pobrzęk blach drwi
ciche mignęły widziadła lecz księżyc obrócił je wniwecz
[2]
siwy tu zapach ziół wonny przetacza się namuł
pod falą która do trzcin szepcze to samo to samo
20opodal kobiety niemłode łowią półmroku miąższ
dłońmi utkwione w gąszcz w niebieskich świateł gąszcz
za śladem stąpa chłopak smukły jak kąkol
[3]
Śmierćniczyich oczu nie wabi łąka ta boża łąka
powieki zamknięte spokoju przydają twarzom
25wieńczony oni nie widzą nie wiedzą nie marzą
a tutaj miłe dzieciątko piasek zsypuje do naczyń
rączkami wdzięcznie przebiera i także nie wie nie patrzy
młodzieńcy idą a śpią sandał ich rosę otrąca
ramiona pod chmury wznoszą omdlałe pewno od bitwy
30sen je dymem zasnuwa tu nie ma nie było słońca
skądże przylecą modlitwy
bo całun to piana welonu kwiat śmierci ślubu całun
a ci stojący obok zwróceni ku pustce nieba
35czy też naprawdę są razem na wonią duszących stepach
o ludzie ludzie w trawach ludzie nad wodą czarną
jeden was urok ogarnął jeden nas urok ogarnął
starcy chłopięta matki ja i dzieciątko dziewice
wieńczony
40to samo to samo to samo
pod księżycem