Wespazjan KochowskiPsalmodia polskaPsalm IX

Psalm 116[2]

Szczęśliwą elekcją[3] in anno 1672[4] przeznaczeniu boskiemu przypisujący

Chwalcie Pana wszystkie narody! Śpiewaj mu i dziękuj z radością słowiańskiego Lecha pokolenie.

Niech się po równinach polskich tubalne echo rozchodzi, a odgłos wesołego vivat! niechaj niebiosa przebija.

Żyje Bóg stwórca nasz króle podający[5]; niech i król długowiecznie żyje, od Boga podany.

Którego nie żywot niewieści albo marna kolebka na tronie posadzi, ale wola Boga zastępów, przez głosy mnogiego rycerstwa panem uczyni.

Nie przekupieni elektorowie, nie wymyślne praktyki albo subtelność jaka; ale najlepszego spośród siebie kreski szlachetnego ludu obrały.

Ciesz się od wieku wolna Sarmacjo, któraś pod panowaniem obcych, jak w przysłodzonem wędzidle, w nieznacznej[6] zostawała niewoli.

Radujcie się mężowie polscy, że ze krwi waszej otrzymaliście Pana, którzy obierając cudzoziemców, dotądeście sami siebie niegodnymi berła sądzili.

Weselcie się płodne matrony, że synom waszym, przy staropolskiej cnocie, mniej potrzebna zagranicznych języków umiejętność, kiedy z królem ziomkiem po polsku doskonale się rozmówią.

Podnoś głowę sprawiedliwości święta: bo już sądzącemu królowi, ojczystych praw tłumaczyć nie trzeba.

Cnoto i poczciwości, wiem żeć[7] miło, bo nie może ten Pan występkom być przyjazny, którego dobroć nad rówienniki[8] wywyższyła.

Zakwitnij sławo polska, i rozjaśnij teraz, kiedy nad bisurmańskim miesiącem znamię zbawienia wywyższone.

Ale i ty, wolności nasza, wielbij Imię boskie, które zdarzyło[9], że przez wolną elekcją obraliśmy upodobanego niebu.

Że w huku, i w odgłosie tak siłu zgromadzonych głów; a wszak i na górze Synaj we grzmocie i biciu piorunów, podawał Bóg Izraelowi zakon i zakonodawcę.

Tak przystało i dającemu Bogu ogłosić dobrodziejstwo swoje, i biorącemu ludowi nie zaniechywać powinnej[10] wdzięczności.

Niechajże teraz nie mówią królestwa pod monarchami zostające: nadzieja nasza w niemowlęciu, piersi matki swojej ssącem.

Ale niech mówi z przyległemi prowincjami Polska: nadzieja moja w Bogu, który mi króle podaje, znając mię dziedzictwem swojem.

Pan jest podawcą moim, opiekunem i stróżem; a chociażem (tak mówi Polska) przez wojny obnażona z ozdoby, mocen jest pierwszą mi przywrócić krasę.

Nie potrzebuje on na wojnę posiłków, gdyż u Niego i mucha kiedy każe żołnierzem, i z żab wojska zaciąga przeciw Egiptowi.

Z woli Jego wybije anioł wojska Sennacherybowe; albo jak we Francji, dziewczysko jedno potłucze mocarze angielskich.

Tenci jest dzień, który uczynił i postanowił Pan obrania króla naszego; niechajże Jemu samemu podawcy będzie cześć i chwała na wieki wieków.

Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi świętemu.

Jako była na początku, tak i teraz, i zawsze, i na wieki wieków. Amen.