Wespazjan KochowskiPsalmodia polskaPsalm XXVIII

Psalm 114[2]

Za domowe dobrodziejstwo dzięka[3]

Ukochałem, iż wysłuchał Pan głos płaczu mego: i nie odwrócił oblicza Swego przed żebrzącym.

I nakłonił ucha Swego ku mnie, a suplikę[4] uniżonego miłościwie przyjąwszy, dał, o com Go pokornie żądał[5].

Albowiem ogarnęły mię były zewsząd dolegliwości; a dla[6] ciężkiego utrapienia w żalu miary nie miałem.

Gdy mi odjęta była połowica dusze mojej i wszystkie ozdoby życia i fortun z głowy mojej spadły.

Nie wiedziałem, w takiej przygodzie gdzie się obrócić, a przez zmięszanie[7] zmysłów zewnętrznych, zapomniałem o lekarstwie z nieba.

Aż ci mi niekiedy dobry przyjaciel powie: Zdaj na Pana żądanie twoje, a On cię pocieszy.

Dar, BógJenom[8] pomyślił, westchnął i wymówił, aż zaraz z nieba pomoc; gdyż Bóg nasz dobry i Pan wielce litościwy.

Szczodra ręka Jego sypie dobrodziejstwa na niegodnych i niewdzięcznych, a często i na niewiadomych[9].

Nie chce dać człowiek, albo nie umie, albo się datkiem zubożyć boi; Bóg zaś jako morze, i małe, i wielkie rzeki napełnia, wodami łask nieprzebranych.

Dziwna tego Pana szczodroto[10]! Który mając wszystko, tak siłę[11] daje, a dawszy siłę, i sam się dał ludziom na zbawienie w przydatku[12].

Doznałem, wyznawam[13], uniżyłem się; a Pan mi dobrze czynił, nie patrzając na podłość moję[14], żem niegodny, ale na wszechmocność Swoję, iże jest dobroczynny.

Bo zrzuciwszy ze mnie wór utrapienia, odział mię płaszczem weselnym, i nagrodziwszy stratę, osuszył oczy moje od płaczu.

Dawszy mi ratunek podobny, dał hamulec w upadku i podźwignienie, a tak wyrwał duszę moję od śmierci.

Udzieliwszy łaskę do podparcia w przygodzie, dał warunek nogom od usterku[15] majestat wieczny obrażającego.

Za tę tedy[16] łaskę, Panu z niskiem upadnieniem dziękuję, dziękuję za nagrodę utraty, a oraz[17] i w pewnej nadziei zostaję, że mu się podobać będę w krainie żyjących.

Chwała Ojcu etc[18].