Wespazjan KochowskiPsalmodia polskaPsalm XIX

Psalm 40[2]

Ponęta do miłosierdzia nad ubogim i utrapionym

Błogosławiony, który ma baczenie na potrzebnego[3] i ubogiego, w dzień zły wybawi go Pan.

Pan go wspomoże na łożu niemocy jego i wszystkę[4] pościel przewróci w chorobie.

Chwała i bogactwa w domu jego osiędą, kiedy on w niedostatku, żebraka z próżnemi rękami nie wypchnie. Pan go za to dziedzictwem chwały udaruje.

Żebrak, Bieda, Dar, BogactwoBo nie lepiejż[5] potrzebnych tą mamoną nieprawości[6] ratować niż, ją zakopując, zostawić wypatrzony skarb w korzyść złodziejowi.

Odważ część, abyś czynił jałmużnę, a prędzej się zbogacisz, niż siedząc na złota milionach.

Nie odwracaj ręki od żebraka, a Pan też nie odwróci od ciebie oblicza swego, gdy Go o co prosić będziesz.

Nie tak zdrowa driakiew[7] z rozmaitych gadzin zgotowana; jako jałmużna, kiedy ją miłość przeciw bliźniemu z mamony dystyluje.

Ona okupuje od grzechu, pożądliwość gasi, ufność ku Bogu mnoży, ona od śmierci broni i hamuje duszę, żeby nie szła w ciemności.

Szczęśliwy halerzu[8] w imię boże dany, nieprzepłacony zimnej wody kubku, za który królestwa wiecznego dostanie[9].

Nic pewniejszego, jeno miłosiernemu miłosierdzie; a kto kawałka chleba mendykowi[10] żałował, ten z bogaczem krople wody będzie żebrał u Łazarza.

Szczodrym bądź nad osobą politowania godną, a umocnisz sobie twierdzę w dzień wszelakiego ucisku.

Nie zuboży jałmużna, bo kto ją daje, bogatszym; nie schudzi, bo miłosiernego tuczy; nie wyniszczy, bo i owszem napełnia dającego szpiklerze[11].

Widziałem w stoku wody strumień, i pomyśliłem[12], że to jest podobieństwo jałmużny, którą kto daje potrzebnemu; ona też wzajem czyni, żeby nie był dający potrzebnym.

A jak nie wiem, skąd w źródle wody dostaje[13]; tak się i dziwuję, że z źródła wszyscy czerpią, a strumień z niego niezmniejszony płynie.

Obacz miłosiernych, jako ubogich żywiąc, samego mają Boga stołownikiem; a na szpitale łaskawym jawnie niebo przysparza substancji[14].

A nie tylko jałmużna przyczynia dostatków, ale też i w potrzebie wojennej stanie za tarczą, w zwarciu się z nieprzyjacioły[15].

U kogo serce do litości nad ubogim twarde, ten niech się nie spodziewa miłosierdzia z nieba, którego umykał[16] bliźniemu na ziemi.

I zakończy żywot na workach swych mizernie, a zbiory jego draganiska[17] podłe i insza[18] kuchenna gawiedź[19] rozszarpie.

Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi świętemu, jako była na początku, tak i teraz, i na wieki wieków, Amen.