Przypisy

dystyngwujący się — odróżniający się. [przypis edytorski]

dystynkcja (daw., z łac.) — rozróżnienie. [przypis edytorski]

dystynkcja — elegancja i wytworność. [przypis edytorski]

dystynkcja — rozróżnienie. [przypis edytorski]

dystynkcja — tu: dystyngowane, wytworne zachowanie. [przypis edytorski]

dystynkcja — tu: dystyngowane zachowanie. [przypis edytorski]

dystynkcja — tu: dystyngowane zachowanie. [przypis edytorski]

dystynkcja — tu: dystyngowany sposób bycia. [przypis edytorski]

dystynkcja — tu: elegancja i wytworność, dystyngowany sposób bycia. [przypis edytorski]

dystynkcja — tu: różnica, cecha odróżniająca. [przypis edytorski]

dystynkcja — tu: rozróżnienie; odróżnianie. [przypis edytorski]

dysydent — w daw. Polsce: chrześcijanin innego wyznania niż katolickie, szczególnie protestant. [przypis edytorski]

dysymilacja (z łac.) — rozpodobnienie, odpodobnienie. [przypis edytorski]

dysymilować (z łac.) — ukrywać. [przypis edytorski]

dyszeć — tu: oddychać. [przypis edytorski]

dysze — dziś popr. forma 3 os.lp: dyszy. [przypis edytorski]

dysze — dziś popr. forma 3 os. lp: dyszy. [przypis edytorski]

dysze — dziś popr. forma: dyszy. [przypis edytorski]

dysze — dziś popr. forma: dyszy, tj. oddycha. [przypis edytorski]

dyszek — tu: udo. [przypis edytorski]

dyszel (daw.) — drąg do kierowania pojazdem zaprzężonym w konie. [przypis edytorski]

dyszel — drąg przymocowany do przedniej części podwozia wozu konnego, umożliwiający kierowanie wozem z zaprzężonymi końmi. [przypis edytorski]

dyszel — drąg umocowany do przedniej części wozu, umożliwiający kierowanie końmi. [przypis edytorski]

dyszkant a. dyskant (z łac., muz.) — najwyższy głos w utworach muzycznych do XVI wieku. [przypis edytorski]

dyszkant — głos chłopięcy; odmiana wysokiego głosu ludzkiego, jaki najczęściej posiadają chłopcy przed mutacją. [przypis edytorski]

dyszkant — głos chłopięcy odpowiadający skalą sopranowi. [przypis edytorski]

dyszkant — piskliwy głos. [przypis edytorski]

dyszkant — wysoki głos chłopięcy, odpowiednik sopranu. [przypis edytorski]

dyszkant — wysoki głos chłopięcy. [przypis edytorski]

dyszkant — wysoki i piskliwy głos. [przypis edytorski]

dyszkant — wysoki, piskliwy głos. [przypis edytorski]

dyszkrecja — popr.: dyskrecja. [przypis edytorski]

dyszkur — dyskurs, rozmowa. [przypis edytorski]

dyszkurować, częściej: dyskursować (daw.) — prowadzić dyskurs, rozprawiać. [przypis edytorski]

dyszyć — dziś popr.: dyszeć. [przypis edytorski]

dytyrambach (lit.) — rozwinięta w kulturze greckiej pieśń pochwalna, utrzymana w patetycznym tonie. [przypis edytorski]

dytyramb (lit.) — rozwinięta w kulturze greckiej pieśń pochwalna, utrzymana w patetycznym tonie. [przypis edytorski]

dytyramb (lit.) — w staroż. Grecji pieśń pochwalna ku czci boga wina Dionizosa, śpiewana przez chór przy akompaniamencie fletu, w połączeniu z tańcami; współcześnie: podniosły, patetyczny utwór pochwalny. [przypis edytorski]

dytyramb — patetyczny utwór poetycki. [przypis edytorski]

dytyramb — rozwinięta w kulturze greckiej pieśń pochwalna, utrzymana w patetycznym tonie, pierwotnie ku czci boga wina Dionizosa, śpiewana przez chór przy akompaniamencie aulosu (podwójnego fletu), w połączeniu z tańcami; współcześnie: podniosły, patetyczny utwór pochwalny. [przypis edytorski]

dytyramb — rozwinięta w kulturze greckiej pieśń pochwalna, utrzymana w patetycznym tonie, pierwotnie ku czci boga wina Dionizosa, śpiewana przez chór przy akompaniamencie aulosu (podwójnego fletu), w połączeniu z tańcami; współcześnie: podniosły, patetyczny utwór pochwalny. [przypis edytorski]

dyvai (brus.) — keisti dalykai, stebuklai. [przypis edytorski]

dyvai — keistenybės, stebuklai. [przypis edytorski]

dyvai — keisti, stebuklingi dalykai. [przypis edytorski]

dyvai (sl.) — keistenybės, stebuklingi dalykai. [przypis edytorski]

dyvas (brus.) — keistas dalykas, keistenybė. [przypis edytorski]

dyvina (sl.) — keista. [przypis edytorski]

dywagacje — rozważania (szczególnie wolne dygresyjne czy abstrakcyjne), odchodzenie od tematu. [przypis edytorski]

Dywan — przyboczna rada sułtana. [przypis edytorski]

dywan (tur. divan) — rada doradcza sułtana Imperium Osmańskiego, kierowana zwykle przez wielkiego wezyra. [przypis edytorski]

dywan (tur.) — sofa. [przypis edytorski]

dywan (tur.) — zgromadzenie doradców władcy muzułmańskiego. [przypis edytorski]

dywan (z arab. diwan: rada, administracja, kancelaria) — tu: rada dostojników w krajach muzułmańskich. [przypis edytorski]

dywdyk a. tyftyk — bogata tkanina turecka. [przypis edytorski]

dywersja (fr.) — działania wojenne za linią frontu, zmierzające do osłabienia sił przeciwnika. [przypis edytorski]

dywersja — niszczące działanie na tyłach wroga. [przypis edytorski]

dywidenda — część rocznego zysku spółki akcyjnej dzielona między osoby posiadające akcje, proporcjonalna do ilości posiadanych przez nich akcji. [przypis edytorski]

dywidenda — część rocznego zysku spółki akcyjnej dzielona między osoby posiadające akcje względem posiadanych przez nich akcji. [przypis edytorski]

dywinatorski (z łac.) — zdolny do przewidywania przyszłości. [przypis edytorski]

dywizję Lavala — René Vallery-Radot, biograf Pasteura, wspomina o dywizji Levala. Nazwisko Jeana-Françoisa Levala (1762–1834) znajduje się wśród wyrytych na Łuku Tryumfalnym. W 1793 r. Leval awansował na generała brygady, dowodził dywizją pod Bar-sur-Aube i Arcis-sur-Aube. [przypis edytorski]

dywtyk, dyftyk a. tyftyk (z tur.) — cienka, bardzo miękka tkanina z koziej wełny na jedwabnej osnowie, pochodząca z Turcji. [przypis edytorski]

dywulgować (z łac.) — ujawniać. [przypis edytorski]

dywulgować (z łac.) — wtajemniczyć. [przypis edytorski]

Dyżonu — właśc. Dijon. [przypis edytorski]

dyzenteria — czerwonka, ostra choroba zakaźna jelit, której objawem jest uporczywa, krwawa biegunka. [przypis edytorski]

dyzgust (łac.) — przykrość, zniewaga. [przypis edytorski]

dyzgustować (daw.) — czynić zniewagę, afront. [przypis edytorski]

dyzgust (przestarz.) — niechęć, niezadowolenie. [przypis edytorski]

dyzgust — tu: zniewaga. [przypis edytorski]

dyzgust (z łac.) — niechęć, wstręt. [przypis edytorski]

dźbło — dziś: źdźbło. [przypis edytorski]

dźwięczyć — dziś popr.: dźwięczeć. [przypis edytorski]

dźwiękanie — dziś: B.lp.: dźwięczenie. [przypis edytorski]

dźwięki — dziś popr. forma N.lm: dźwiękami. [przypis edytorski]

dźwiękło — dziś: dźwięknęło a. zadźwięczało. [przypis edytorski]

dźwiękły — dziś popr. forma: dźwięknęły. [przypis edytorski]

dźwiergać (gw.) — wierzgać. [przypis edytorski]

dźwierka (daw.) — drzwiczki. [przypis edytorski]

dźwierza — drzwi. [przypis edytorski]

Dźwierza (gw.) — drzwi. [przypis edytorski]

dźwierze (daw.) — drzwi, brama. [przypis edytorski]

dźwierze (daw.) — drzwi. [przypis edytorski]

dźwierze (daw.) — drzwi, wrota. [przypis edytorski]

dźwierze (daw.) — odrzwia; bramy, drzwi. [przypis edytorski]

dźwierze (daw.) — wrota. [przypis edytorski]

dźwierze — drzwi. [przypis edytorski]

dźwigać więzy — być w niewoli. [przypis edytorski]

dźwigaj z nimi społem — dźwigaj razem z nimi. [przypis edytorski]

dźwigar — element konstrukcyjny (np. belka) przenoszący obciążenia konstrukcji na podpory główne (ściany, słupy lub filary). [przypis edytorski]

dźwignięcia skórzanego jarzma tablicy reklamowej — mowa o popularnych w XIX w. dużych tablicach reklamowych noszonych przez ludzi na piersiach i na plecach, za pośrednictwem pasów umożliwiających zawieszenie ciężaru na ramionach. [przypis edytorski]

dźwignienie — dziś popr.: dźwignięcie, podźwignięcie. [przypis edytorski]

dźwigniony — dziś: podźwignięty; podniesiony. [przypis edytorski]

Dźwina (brus. Дзьвiна, łot. Daugava) — rzeka na terytorium dzisiejszej Rosji, Białorusi i Łotwy, płynie przez Połock, Witebsk i Rygę. [przypis edytorski]

Dźwina — rzeka na terytorium Rosji, Białorusi i Łotwy. [przypis edytorski]

dźwirza (reg.) — drzwi, wrota. [przypis edytorski]

dźwirze (gw.) — drzwi. [przypis edytorski]

Dżagannath (mit. hind.) — Pan Świata, bóstwo hinduskie, utożsamiane z Wisznu (jako Kriszną), czczone szczególnie w Puri (na wschodnim wybrzeżu Indii), gdzie na jego cześć organizuje się festiwal wozów, podczas którego wierni obwożą posąg bóstwa na wozie. [przypis edytorski]

dżanet, właśc. dzianet — rumak, koń; koń rasy hiszpańskiej do jazdy wierzchem. [przypis edytorski]

Dżataka — w buddyzmie: pouczająca opowieść mająca cechy bajki, legendy i przypowieści. [przypis edytorski]

dżdża (daw.) — deszcz. [przypis edytorski]